Τι θα συνέβαινε άραγε αν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής συμπέραιναν μια μέρα ότι το Ιράν λέει ψέματα, και κωλυσιεργεί, και είναι έτοιμο να ολοκληρώσει ένα πλήρως λειτουργικό πρόγραμμα πυρηνικών όπλων; Θα βομβάρδιζε ο Ομπάμα μαζί με το Ισραήλ τις ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις; Ή θα το σκεπτόταν και θα το έριχνε στις υπεκφυγές;
Ο Ρίτσαρντ Κόεν της Ουάσινγκτον Ποστ στοιχηματίζει ότι θα συνέβαινε το δεύτερο. Και, επιπλέον, ότι το γνωρίζουν και οι Ιρανοί. Με άλλα λόγια, ο Ομπάμα δεν έχει αναπτύξει όσο θα έπρεπε το εργαλείο της απειλής.
Η απειλή, γράφει ο αμερικανός δημοσιογράφος, παίζει ουσιαστικό ρόλο σε έναν ηγέτη εφόσον θέλει τόσο να τον φοβούνται όσο και να τον θαυμάζουν. Ο Ομπάμα περιλαμβάνεται στην κατηγορία των αντικειμένων θαυμασμού: κέρδισε το Νόμπελ Ειρήνης μόνο και μόνο χάρις στις προθέσεις του, ενώ καλλιέργησε μια νέα προσέγγιση με τη Ρωσία (επανεκκίνηση), το Ιράν (ξεπάγωμα), την Κίνα (σύσφιγξη) και, φυσικά, τον μουσουλμανικό κόσμο. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για έναν λογικό άνθρωπο σε έναν παράλογο κόσμο.
Η διαγωγή ενός προέδρου δεν είναι μικρό πράγμα. Ο Τζέραλντ Φορντ διαδέχθηκε τον Ρίτσαρντ Νίξον, ο οποίος παραιτήθηκε το 1974 λόγω του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ. Ένα χρόνο νωρίτερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Βόρειο Βιετνάμ είχαν φτάσει σε συμφωνία κατάπαυση του πυρός, την οποία ο Νίξον είχε χαρακτηρίσει «τιμητική ειρήνη». Ο Νίξον είχε καλλιεργήσει την εικόνα του τρελού, ήθελε να πιστέψουν οι εχθροί της Αμερικής ότι ήταν ικανός για τα πάντα, ακόμη και να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα. Το είχαν πιστέψει οι Βορειοβιετναμέζοι; Αδιάφορο. Το βέβαιο ήταν ότι ο άνθρωπος που θα προχωρούσε σε αντίποινα για την εισβολή στο νότιο Βιετνάμ είχε φύγει από το παιχνίδι. Και ότι στον Λευκό Οίκο ήταν πλέον ο Φορντ – που δεν του άρεσαν πολύ οι βομβαρδισμοί. Οι Βορειοβιετναμέζοι εισέβαλαν έτσι στον Νότο, έκαναν μια παύση για να δουν πώς θα αντιδρούσε η Ουάσινγκτον, και συνέχισαν. Έτσι, το Βιετνάμ είχε τη δική του εκδοχή μιας «τιμητικής ειρήνης».
Πολλοί λένε τώρα ότι η Συρία θα γίνει το Βιετνάμ του Ομπάμα. Ο τελευταίος επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους ότι οι αμερικανοί στρατιώτες δεν θα επιστρέψουν στη Μέση Ανατολή. Τα ίδια όμως έλεγε και ο Λίντον Τζόνσον – και τα γεγονότα τον ξεπέρασαν.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η Συρία και το Ισλαμικό Κράτος. Τι θα κάνει το Ιράν με το πυρηνικό του πρόγραμμα; Οι Ιρανοί πρόσεξαν ασφαλώς ότι ο Ομπάμα είχε ζητήσει την αποχώρηση του Ασαντ από την εξουσία, αλλά έμεινε εκεί. Όπως πρόσεξαν και ότι ο Ασαντ διέσχισε την «κόκκινη γραμμή» χωρίς οι ΗΠΑ και ο πρόεδρός τους να κάνουν τίποτα. Με άλλα λόγια, είδαν έναν πρόεδρο αδύναμο, και τόσο αποφασισμένο να αποφύγει τα λάθη του παρελθόντος, ώστε κάνει καινούργια.
Υπάρχουν δύο προηγούμενα που έχουν σχέση με το Βιετνάμ. Το ένα αφορά την κλιμάκωση και το άλλο την αδυναμία. Ο Ομπάμα πρέπει να αποφύγει και τα δύο. Προς το παρόν, πρέπει να συνεχίσει με αποφασιστικό τρόπο την αεροπορική εκστρατεία με στόχο την εξουδετέρωση – στο βαθμό του δυνατού – του Ισλαμικού Κράτους, αλλά και την άσκηση πίεσης προς το Ιράν για να πράξει αυτά με τα οποία έχει συμφωνήσει.
Πηγή: Washington Post - ΑΠΕ
