Οκτώ ώρες είναι πολλές για να περιμένεις να φας. Η ουρά των αυτοκινήτων όμως σε ένα ερειπωμένο πάρκινγκ στο Χέρτφορντ της Βόρειας Καρολίνα είναι γεμάτη από ανθρώπους που περιμένουν να πάρουν μια κονσέρβα με φασόλια και μερικά μακαρόνια από την τοπική τράπεζα τροφίμων. Κι αυτό δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο. Κάθε πρωί υπάρχει μια ουρά σαν κι αυτήν κάπου στη Βόρεια Καρολίνα.
Αυτή η ουρά των αυτοκινήτων, γράφει ο Πολ Λιούις στην Γκάρντιαν, είναι ένα σύμβολο της απελπισίας που κυριαρχεί στη Βόρεια Καρολίνα από τον περασμένο Ιούλιο, οπότε τέθηκαν σε εφαρμογή οι περικοπές στα επιδόματα ανεργίας. Από τότε, η Βόρεια Καρολίνα έχει γίνει η χειρότερη αμερικανική πολιτεία για να μείνει κανείς χωρίς δουλειά.
«Υπήρχε κάποιος τις προάλλες που ήθελε μόνο μια πλάκα σαπούνι», λέει η Λόρα Ουίλιαμς, μια εθελόντρια στο Ελίζαμπεθ Σίτι. «Ενας άλλος μου ζήτησε χαρτί υγείας, λέγοντας ότι αναγκάζεται να χρησιμοποιεί φίλτρα του καφέ. Μας ζητούν πολλοί χαρτί υγείας, αλλά δεν μπορούμε να έχουμε μεγάλα αποθέματα γιατί δίνουμε έμφαση στις κονσέρβες».
Η μάχη που δίνεται αυτόν τον μήνα στην Ουάσινγκτον έχει αντικείμενο το κατά πόσον πρέπει να αποκατασταθούν τα ομοσπονδιακά επιδόματα για τους ανθρώπους που εξακολουθούν να είναι άνεργοι και για τους οποίους τα επιδόματα στην πολιτεία τους έχουν εξαντληθεί. Τα ομοσπονδιακά αυτά επιδόματα κόπηκαν στις 28 Δεκεμβρίου, με αποτέλεσμα 1,4 εκατομμύρια Αμερικανοί να έχουν μεγάλο πρόβλημα. Ο Λευκός Οίκος και οι Δημοκρατικοί θέλουν την αποκατάστασή τους, αλλά οι Ρεπουμπλικανοί αντιστέκονται.
Αυτό που ζει σήμερα η Βόρεια Καρολίνα ενδέχεται να επεκταθεί σε όλη τη χώρα αν δεν υπάρξει συμφωνία.
Οι άνθρωποι που περίμεναν στην ουρά στο Χέρτφορντ ανήκαν σε όλες τις ηλικίες, από 19 ως 77 ετών. Περιλάμβαναν συνταξιούχους, φοιτητές, πρόσφατα απολυμένους και ανθρώπους που αμείβονται με τον ελάχιστο μισθό. Ο λόγος που περίμεναν τόσες ώρες είναι ότι ήλπιζαν να πάρουν και μερικά φρέσκα τρόφιμα εκτός από κονσέρβες.
Στις τέσσερις το απόγευμα, γράφει ο δημοσιογράφος της Γκάρντιαν, υπήρχαν στο πάρκινγκ πάνω από 100 αυτοκίνητα. Μπροστά μπροστά βρίσκονταν ο 59χρονος Φλόιντ Λίστον και ο 65χρονος φίλος του Μπόμπι Μπας. Η ιστορία τους είναι χαρακτηριστική.
Ο Μπας συνταξιοδοτήθηκε ύστερα από χρόνια εργασίας σε ένα εργοστάσιο βάμβακος. Ο Λίστον είναι διαβητικός και αναγκάστηκε να σταματήσει τη δουλειά το 2011 όταν επιδεινώθηκε μια φουσκάλα στο πόδι του. Παντρεμένος με δύο παιδιά, δεν είχε ασφάλιση και πήγε στον γιατρό όταν ήταν πια πολύ αργά. «Η μόλυνση είχε προχωρήσει πολύ. Πήγα στο νοσοκομείο και μου έκοψαν το πόδι».
Τον περασμένο Φεβρουάριο, σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει ένα χρέος 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων που οφείλει στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση, η Βόρεια Καρολίνα ψήφισε ένα νόμο που μειώνει τόσο τον αριθμό των εβδομάδων που δικαιούται ένας άνεργος να εισπράττει επιδόματα, όσο και το ύψος των τελευταίων (από 535 σε 350 δολάρια την εβδομάδα).
Η Βόρεια Καρολίνα παραβίασε έτσι μια συμφωνία με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να σταματήσει αυτομάτως η ομοσπονδιακή ενίσχυση των μακροχρόνια ανέργων. «Αυτό που συνέβη στην πολιτεία αυτή είναι μια από τις σκληρότερες περικοπές που έχουμε δει στην ιστορία της χώρας», λέει ο Μάικ Εβάντζελιστ, υπεύθυνος πολιτικής στο Εθνικό Πρόγραμμα Απασχόλησης.
Από τον περασμένο Ιούλιο, οπότε τέθηκαν σε εφαρμογή τα μέτρα, η μείωση της εργατικής δύναμης στη Βόρεια Καρολίνα είναι η μεγαλύτερη από τότε που ξεκίνησαν οι μετρήσεις, το 1977. Ο αριθμός των πολιτών που σταμάτησαν να δουλεύουν υπολογίζεται σε 50.452.
Οι Δημοκρατικοί πιστεύουν ότι η απόφαση των Ρεπουμπλικανών να μπλοκάρουν τα μέτρα κατά της φτώχειας θα στραφεί εναντίον τους στις εκλογές του 2014 για την ανανέωση του Κονγκρέσου, ιδιαίτερα σε πολιτείες όπως η Βόρεια Καρολίνα. Η αύξηση της ζήτησης στις τράπεζες τροφίμων κατά το τρίμηνο που ακολούθησε τις περικοπές επιδομάτων ήταν 10%, ενώ τον Οκτώβριο και Νοέμβριο η συμμετοχή στα συσσίτια αυξήθηκε κατά 10% ακόμη.
Στα 19 χρόνια που εργάζεται στην τράπεζα τροφίμων, η Λιζ Ρίζονερ λέει ότι έχει δει πολλούς ανθρώπους να χάνουν την εμπιστοσύνη τους στο λεγόμενο αμερικανικό όνειρο. «Αυτό που οι περισσότεροι ονειρεύονται εδώ είναι αυτάρκεια», σημειώνει. «Θέλουν να έχουν μια δουλειά, περίθαλψη και φαγητό. Γι'αυτό αγωνίζονται».
