Μία ιδιαίτερα διδακτική και πολύ επίκαιρη ιστορία διηγείται σε ρεπορτάζ του το βρετανικό δίκτυο BBC, με πρωταγωνίστρια μία 18χρονη μαθήτρια που έσωσε έναν άνδρα με ναζιστικά τατουάζ από το λιντσάρισμα.
Το περιστατικό συνέβη τον Ιούνιο του 1996, κατά τη διάρκεια μίας συγκέντρωσης της ρατσιστικής Κου Κλουξ Κλαν στην πόλη Αν Άρμπορ του Μίσιγκαν. Η 18χρονη τότε Κέσια Τόμας συμμετείχε σε μία αντιδιαδήλωση κατά της Κου Κλουξ Κλαν, όταν μία γυναίκα ακούστηκε να λέει στο μεγάφωνο πως ένας υποστηρικτής της ρατσιστικής ομάδας βρισκόταν ανάμεσα στο πλήθος.
Οι διαδηλωτές γύρισαν και είδαν έναν λευκό μεσήλικα με ναζιστικό τατουάζ που φορούσε μία μπλούζα με τη σημαία του αμερικανικού Νότου, η οποία θεωρείτο σύμβολο της Κου Κλουξ Κλαν, να απομακρύνεται από αυτούς, όμως εκείνοι τον ακολούθησαν, ώστε να τον απομακρύνουν. Ο άνδρας άρχισε να τρέχει, όμως οι διαδηλωτές τον πρόλαβαν, και όταν έπεσε κάτω άρχισαν να τον χτυπούν με κλωτσιές και με τα πλακάτ που κρατούσαν.
Τότε ήταν που ανέλαβε δράση η Κέισα Τόμας. “Όταν οι άνθρωποι βρίσκονται μέσα σε ένα πλήθος είναι πιο πιθανό να κάνουν πράγματα που δε θα έκαναν ποτέ από μόνοι τους. Κάποιος έπρεπε να ξεχωρίσει από την αγέλη και να πει ότι αυτό δεν είναι σωστό”, λέει η ίδια. Αυτός ο κάποιος ήταν η 18χρονη τότε Κέισα Τόμας, που όρμησε μπροστά στον άνδρα, προστατεύοντάς τον από τα χτυπήματα.
“Ήξερα πώς είναι να πονάς. Τις πολλές φορές που αυτό συνέβη, ευχόμουν να βρισκόταν κάποιος να με βοηθήσει”, υποστηρίζει η ίδια. “Η βία είναι βία – κανείς δεν αξίζει να πονά, και ειδικά για μία ιδέα”.
Η Τόμας δεν είδε ποτέ ξανά τον άνδρα που έσωσε από το λιντσάρισμα, όμως λίγους μήνες αργότερα ένας νεαρός την πλησίασε σε μία καφετέρια που καθόταν και την είπε “ευχαριστώ”. Όταν αυτή τον ρώτησε για ποιο λόγο την ευχαριστούσε, της απάντησε: “Αυτός ήταν ο μπαμπάς μου”.
Για την Κέισα Τόμας, το γεγονός ότι ο άνδρας είχε έναν γιο έδωσε ακόμα μεγαλύτερη σημασία στην πράξη της. “Είναι κύκλος. Ας πούμε ότι τον είχαν σκοτώσει ή τον χτυπούσαν πολύ άσχημα. Πώς θα ένιωθε ο γιος του; Δε θα συνέχιζε τον κύκλο της βίας;”, διερωτάται.
Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, η Τόμας δε μένει σε αυτό το περιστατικό και προσπαθεί κάθε μέρα να αντιμετωπίσει τα φυλετικά στερεότυπα. Όχι με μεγάλες και βαρυσήμαντες ενέργειες, αλλά με μικρές, καθημερινές δράσεις.
“Το μεγαλύτερο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι απλά να είσαι καλός με τα άλλα ανθρώπινα όντα. Μπορεί να είναι ένα βλέμμα ή ένα χαμόγελο. Δε χρειάζεται να είναι μία τεράστια, μνημειώδης πράξη”, δηλώνει.
