"Έκλαιγα με λυγμούς. Έκλαιγα με τέτοια ένταση, που με δυσκολία έβλεπα έβλεπα για να οδηγήσω..."
Ο Eric Schmitt-Matzen, από το Knoxville του Τενεσί των ΗΠΑ, μοιάζει καρμπόν ο Άγιος Βασίλης. Αληθινή λευκή πυκνή γενειάδα, σύζυγο που τον βοηθά κινητό που χτυπά σε χριστουγεννιάτικους ήχους o συγκεκριμένος διαθέτει ακριβώς το "πακέτο" για να σκορπά χαρά σε μικρούς και μεγάλους.
Μια τέτοια χαρά, αν και δεν είχε ευτυχή κατάληξη, έδωσε και σε ένα αγόρι πριν μερικές εβδομάδες στο τοπικό νοσοκομείο. "Έκλαιγα με λυγμούς. Έκλαιγα με τέτοια ένταση, που με δυσκολία έβλεπα έβλεπα για να οδηγήσω...", λέει ο άντρας ενθυμούμενος τη στιγμή όπου ένα αγόρι που νοσηλευόταν στο τελευταίο στάδιο καρκίνου, άφησε την τελευταία του πνοή στην αγκαλιά του. "Μόλις είχα επιστρέψει από τη δουλειά εκείνη την ημέρα", λέει ο 60χρονος που εργάζεται ως μηχανολόγος μηχανικός. "Το τηλέφωνο χτύπησε. Ήταν μια νοσοκόμα που εργαζόταν στο νοσοκομείο Μου είπε ότι ένα αγόρι 5 ετών ήταν πολύ άρρωστο και πως ήθελε να δει τον Άγιο Βασίλη. Της είπα εντάξει...".
Ο Schmitt-Matzen έφτασε στο νοσοκομείο έπειτα από 15 λεπτά και συνάντησε μερικά από τα μέλη της οικογένειας του μικρού. "Η μητέρα του μου έδωσε ένα παιχνίδι και μου ζήτησε να του το δώσω...Μόλις μπήκα στην εντατική, μόνος μου, ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και έμοιαζε τόσο αδύναμος. Κάθισα στο προσκεφάλι του και ρώτησα 'τι είναι αυτά που ακούω ότι δε θα κάνεις Χριστούγεννα; Δεν υπάρχει περίπτωση να χάσεις τα Χριστούγεννα! Γιατί, είσαι το νούμερο ένα ξωτικό μου!... Με κοίταξε και μου απάντησε: 'αλήθεια;'. 'Σίγουρα', του είπα. Του έδωσα το δώρο, ήταν τόσο αδύναμος που με δυσκολία μπόρεσε να το ξετυλίξει. Όταν είδε τι είχε μέσα, το βλέμμα του έλαμψε και έσκασε ένα μεγάλο χαμόγελο. 'Μου λένε ότι θα πεθάνω. Πώς θα καταλάβω ότι πηγαίνω εκεί που πηγαίνω;' και εγώ απάντησα 'όταν θα φτάσεις εκεί, να τους πεις ότι είσαι το ξωτικό του Άγιου Βασίλη και είμαι σίγουρος θα σε αφήσουν να μπεις... Προσπάθησε να σηκωθεί και με πήρε μια μεγάλη αγκαλιά, κάνοντας άλλη μια ερώτηση. 'Άγιε Βασίλη, θα με βοηθήσεις;' Τον αγκάλιασα και πριν προλάβω να πω το οτιδήποτε, είχε πεθάνει... Συνέχιζα να τον αγκαλιάζω και να τον κρατάω... Όλοι όσοι ήταν έξω από το δωμάτιο, συνειδητοποίησαν τι είχε συμβεί. Η μητέρα του μπήκε μέσα ουρλιάζοντας-'όχι, όχι ακόμα', έλεγε. Της παρέδωσα το γιο της και έφυγα...", λέει συγκινημένος.
"Γιατροί και νοσοκόμοι βιώνουν τέτοια περιστατικά κάθε μέρα. Πώς το αντέχουν;". Ο ίδιος, μετά τη συγκλονιστική εμπειρία, είχε την επιθυμία να κρεμάσει τη στολή του "αλλά όταν είδα το γέλιο τόσων παιδιών, άλλαξα γνώμη. Με έκανε να συνειδητοποιήσω το ρόλο που έχω...".
