"Αν έχεις επιλέξει να ζήσεις μόνος σου, δε μπορεί να νιώθεις μοναξιά..."
Πίσω στο 2013, η αστυνομία στο Μέιν των ΗΠΑ έπιασε έναν μυστηριώδη άντρα ο οποίος έκλεβε τρόφιμα από μια καλοκαιρινή κατασκήνωση. Στην αρχή, η υπόθεση αφορούσε απλά σε έναν ακόμη κλέφτη, όμως το θέμα ήταν πιο περίπλοκο. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, ο 47χρονος τότε Christopher Knight ζούσε στο δάσος από τα 19 του και ποτέ δεν είχε επιστρέψει στον "πολιτισμό"- ζούσε σε ένα παράπηγμα και τρεφόταν με όσα αφαιρούσε από κοντινές κατοικίες και κατασκηνώσεις.
Αν και ο ίδιος δεν έδωσε μια πειστική απάντηση στο γιατί εγκατέλειψε τα εγκόσμια, το γεγονός είναι ότι αυτό συνέβη ένα χρόνο μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο, το 1986. Σε μια από τις πολλές συνεντεύξεις που παραχώρησε, απλά είπε ότι βρήκε ένα μέρος όπου εκεί θα ήταν ικανοποιημένος.
Εκτός από θρησκευτικούς λόγους, υπάρχουν γύρω μας-κάπου καλά κρυμμένοι-και σύγχρονοι ερημίτες, άνθρωποι που επέλεξαν την απομόνωση μακριά από τους συνανθρώπους τους και τα όσα συνεπάγονται από την καθημερινή τριβή με την πραγματικότητα. Είναι ενδεικτικό ότι στην Ιαπωνία, ο όρος hikikomori χαρακτηρίζει όσους αποσύρονται από την κοινωνία...
Ο Guardian προσέγγισε τρεις ερημίτες, τρεις και hikikomori, και κατέγραψε τις ιστορίες τους:
Rachel Denton. Εργάστηκα ως καθηγήτρια πριν αφοσιωθώ σε μια ζωή αγαμίας και στοχαστικής σιωπής. Ήταν 2006 όταν έπειτα από πέντε χρόνια προετοιμασίας, έδωσα όρκο σε μια ειδική τελετή για να γίνω ερημίτης. Πρέπει να λάβεις την άδεια από την εκκλησία. Χρειάστηκε κάποιος χρόνος για να φτάσω σε αυτό το σημείο. Όταν ρώτησα την πρώτη φορά τον επίσκοπο, είπε ότι η Καθολική Εκκλησία "δεν κάνει ερημίτες" και μόνο όταν του ανέφερα το εκκλησιαστικό δίκαιο έδειξε ότι άλλαζε γνώμη.
Τώρα ζω στην ύπαιθρο του Lincolnshire και προσπαθώ να ζήσω με έναν απλό τρόπο. Δεν έχω τηλεόραση και επιτρέπω στον εαυτό μου να ακούει μόνο μια ώρα την ημέρα ραδιόφωνο. Έχω τηλέφωνο και ίντερνετ, αλλά το χρησιμοποιώ για δουλειά. Ασχολούμαι με την καλλιγραφία -μικρή επιχείρηση-, διδάσκω και περιστασιακά γράφω κείμενα σε εκκλησιαστικά έντυπα. Έχω ένα ετήσιο εισόδημα της τάξεως των 8.000 λιρών, για μένα είναι αρκετά δεδομένου ότι δεν έχω πολλά έξοδα. Προσπαθώ να είμαι αυτάρκης, καλλιεργώ τα δικά μου λαχανικά και φρούτα και απολαμβάνω τη συντροφιά, και τα αυγά, δυο κοτόπουλων.
Η προσευχή αποτελεί ένα σημαντικό μέρος της ημέρας μου. Σηκώνομαι στις 5:30 το πρωί και προσεύχομαι για μια ώρα και μετά πάλι λίγο πριν τις 9. Η δουλειά ξεκινά στις 9, το μεσημέρι παίρνω το γεύμα μου και στο δείπνο ακούω ραδιόφωνο... Ράβω, διαβάζω, προσεύχομαι, ή βγαίνω στον κήπο μου... H μοναξιά πάντα ήταν σημαντική για μένα και ήθελα πάντα να γίνω καλόγρια από παιδί. Έζησα κάποτε σε μοναστήρι, αλλά ένιωσα ότι δεν μπορούσα να περάσω αρκετό χρόνο μόνη μου... Έπειτα από 15 χρόνια, απολαμβάνω τη μοναξιά μου. Φυσικά και αγαπώ τη οικογένειά μου και τους φίλους μου, αλλά καθώς οι επισκέψεις είναι πάντα ευπρόσδεκτες, όταν φεύγουν ανακουφίζομαι. Αισθάνομαι τυχερή που είμαι εδώ...
Jade Angeles Fitton. Ζω στο Devon, σε ένα χωριό δίπλα στη θάλασσα. Τον περισσότερο καιρό, τους χειμερινούς μήνες, το χωριό είναι έρημο καθώς πλέον οι περισσότεροι έρχονται το καλοκαίρι. Ζω εδώ μόνη μου τους τελευταίους έξι μήνες -τέσσερις μήνες πριν από αυτό, έζησα τελείως μόνη στη μέση του πουθενά. Δουλεύω από το σπίτι και οι μέρες περνούν χωρίς να έχω δει κανέναν. Η ζωή μου ήταν δύσκολη. Εργαζόμουν στον χώρο της διαφήμισης και της μόδας στο Λονδίνο, οπότε η ζωή μου ήταν γεμάτη με στρες, ανθρώπους και προθεσμίες. Συνεχώς προσπαθούσα να ικανοποιήσω τις εξωπραγματικές προσδοκίες των ανθρώπων... Έβγαινα έξω συχνά, αλλά εργαζόμουν σκληρά... Έφυγα από το Λονδίνο γιατί ήταν ακριβό και στεσογόνο. Τώρα νιώθω ήρεμη και πιο συνδεδεμένη με τη γη. Στην πόλη ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε πάνω σε έναν θαυμαστό πλανήτη που στριφογυρίζει στο σύμπαν.
Από τότε που ήρθα στο Devon, βλέπω κόσμο μια φορά τη βδομάδα ή και λιγότερο. Δεν έχω κάνει κανέναν φίλο και δεν έχω βγει κανένα ραντεβού ζώντας εδώ. Τα σαββατοκύριακα συνήθως μένω μέσα και δουλεύω. Νιώθω μοναξιά, αλλά είμαι καλά απολαμβάνοντας τη συντροφιά μου. Πρόσφατα, άρχισε να μου λείπουν οι γκαλερί του Λονδίνου και το να μπορώ να βγαίνω από το σπίτι και να πηγαίνω με κάποιον φίλο σε εκθέσεις. Αλλά αντ΄αυτού, πηγαίνω βόλτα στη θάλασσα και υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν είναι και άσχημα που είμαι εδώ... Έχω γίνει αγοροκόριτσο. Παλαιότερα, φορούσα φορέματα και γόβες, έβαζα μέικ απ αλλά πλέον σπάνια χτενίζω τα μαλλιά μου και έχω αρχίσει να παρατηρώ τη ζωή στη φύση.
Neil Ansell. Ως παιδί απολάμβανα τη φύση. Ήμουν φυσιολάτρης και αγαπούσα τα πουλιά. Οπότε, υποθέτω ότι δεν ήταν ξαφνικό όταν αποφάσισα να εγκαταλείψω τη ζωή μου στο Λονδίνο και να αναζητήσω την περιπέτεια. Το 1990 μετακόμισα σε ένα απομονωμένο εξοχικό στην Ουαλία, ψηλά στα βουνά όπου έζησα εκεί ως ερημίτης για πέντε χρόνια. Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός, δεν είχα ρολόι, καθρέφτη... απλά τρία δωμάτια και καθόλου συντροφιά.
Αργότερα, έφτασα στην οροσειρά Brecon Beacons. Δεν ήξερα πόσο καιρό θα έμενα... Ήρθα από μια χαοτική μεγάλη πόλη, και βρέθηκα στην απομόνωση. Ο μοναδικός άνθρωπος που είδα ποτέ, ήταν ένας αγρότης... Πέρα από αυτόν, στα πέντε χρόνια που έμεινα εκεί, δεν είδα ούτε έναν. Κατέβαινα στο χωριό, περιστασιακά, για προμήθειες αλλά κυρίως προσπαθούσα να είμαι αυτάρκης καλλιεργώντας τη δική μου τροφή.
Η καθημερινή μου ρουτίνα περιελάμβανε το περπάτημα, ακολουθώντας τη διαδρομή του ήλιου και αργότερα άναβα φωτιά για μαγείρεμα. Καλλιεργούσα τη γη - δεν είχα ανάγκη τα χρήματα μιας και δεν είχα παρά ελάχιστα έξοδα -πλήρωνα φόρους και ενοίκιο, αλλά δεν είχα λογαριασμούς. Αν έχεις επιλέξει να ζήσεις μόνος σου, δε μπορεί να νιώθεις μοναξιά... Το χειμώνα, μερικές φορές σκέφτομαι 'δε θα δεις κανέναν για αρκετές εβδομάδες', αλλά ξέρω ότι αυτό δε θα είναι για πάντα, γιατί έχω επισκέψεις από φίλους... Το ότι ζω σαν ερημίτης, με έκανε πιο αυτάρκη και συναισθηματικά δυνατό. Δεν έχω φόβους. Το μόνο πράγμα στη ζωή που είναι τρομακτικό είναι οι άλλοι άνθρωποι. Οι κίνδυνοι είναι ελάχιστοι αν ζεις μόνος. Φυσικά πρέπει να προσέχεις ιδιαίτερα, γιατί αν είσαι μόνος και σπάσεις το πόδι σου, την έχεις βάψει.
