"Μπουμ! Την Παρασκευή 30 Μαΐου του 2014, έμαθα ότι είχα καρκίνο 4ου σταδίου στους πνεύμονες. Άνθρωποι στη δική μου κατάσταση, συνήθως δεν ζουν πολύ ενώ η θεραπεία περιορίζεται απλά στο να κάνεις πιο υποφερτή τη ζωή σου…".
Με αυτά τα λόγια, ο Oren Miller, μπλόγκερ, αφοσιωμένος σύζυγος και πατέρας δυο πανέμορφων κοριτσιών, ξεκινά ένα συγκλονιστικό - κείμενο, εξομολόγηση για τη μάχη του με τη θανατηφόρα νόσο αλλά και το νόημα της ζωής:
"Πριν τέσσερα χρόνια πριν, το καλοκαίρι του 2010, ήμασταν στο Bethany Beach και όλοι περνούσαμε υπέροχα. Η οικογένεια μου και κάποιοι φίλοι έχτιζαν κάστρα στην άμμο, μπαινόβγαιναν στο νερό και χαλάρωναν – όλοι πλην εμού του αγχωτικού. Είχα εκατοντάδες αδιάβαστα emails και μία ντουζίνα ιδέες αλλά δεν είχα χρόνο, ήμουν περικυκλωμένος από υπερβολικές ποσότητες άμμου και ελάχιστη ποσότητα καφέ στον οργανισμό μου.
Προσπάθησα να προσποιηθώ ότι περνούσα καλά, αλλά οι γύρω μου μπορούσαν να διακρίνουν ότι ήμουν έξω από τα νερά μου – και το χειρότερο – ότι δεν ήθελα πραγματικά να βρίσκομαι εκεί. Στο δρόμο της επιστροφής όμως μου ήρθε επιφοίτηση. Τότε μόνο κατάλαβα τι ήταν αυτό που έχανα. (…) Πιστεύω σε έναν επίγειο παράδεισο και πιστεύω ότι μπορεί κανείς να τον βρει όπου και αν ψάξει. Εγώ τον βρήκα εδώ: Στις μεγάλες διαδρομές με το αυτοκίνητο και τα παιδιά.
Δεν μπορώ να τα αφήσω να μεγαλώσουν με μια τρύπα στην καρδιά στο σχήμα του πατέρα που μετά βίας θα θυμούνται. Θέλω να είναι χαρούμενα. Θέλω να είμαι κοντά τους για να τα κάνω χαρούμενα. Και θέλω και η γυναίκα μου να είναι χαρούμενη. Το αξίζει. Μακάρι να μπορούσα τώρα να την κάνω χαρούμενη.
Αποδέχομαι πως η ζωή έχει ένα τέλος και αποδέχομαι πως σύντομα θα έρθει η ώρα μου. Αποδέχομαι το γεγονός ότι η ζωή μου ήταν και είναι ακόμα ένα δώρο και αποδέχομαι και το πιθανό ενδεχόμενο να μη δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν. Πρέπει ωστόσο να παραπονεθώ; Πρέπει να κλάψω στον κενό ουρανό και να φωνάξω "γιατί εμένα";.
Ή πρέπει να νιώσω ότι τώρα, ακόμα και τώρα, ειδικότερα τώρα που είμαι λίγο μπερδεμένος, λίγο κουρασμένος, λίγο λυπημένος, περνάω την καλύτερη στιγμή της ζωής μου; Το τι θα συμβεί στο σώμα μου στους επόμενους μήνες είναι σχετικά άγνωστο. Ωστόσο, ξέρω αυτό: Ξέρω ότι είμαι το πιο τυχερό κάθαρμα που περπάτησε ποτέ στη γη και ξέρω ότι μέχρι την τελευταία μου στιγμή θα αγαπιέμαι από ανθρώπους που είχα τη μέγιστη τιμή να γνωρίζω: τη γυναίκα μου που την υπεραγαπώ και τα δυο παιδιά μου που τα λατρεύω πιο πολύ κάθε στιγμή που περνάει.
Και η γυναίκα μου -γράφει το superdad.gr- Μην τη ζαλίζετε! Αφήστε την να κάνει ένα διάλειμμα. Είναι άτομο με προσωπικότητα Τύπου Α στη δουλειά, αλλά στο σπίτι πάντα ήθελε να χαλαρώνει και να διασκεδάζει. Βοηθήστε την να διασκεδάσει. Θα θελήσει να πάρει όλες τις ευθύνες πάνω της. Μην την αφήσετε. Πείτε της να χαλαρώσει. Πείτε της να το πάει χαλαρά. Βοηθήστε την να χαρεί τη ζωή. Και μην της βάλετε ταμπέλες ή την περιορίσετε με κανένα τρόπο. Μην την αποκαλέσετε χήρα. Δεν είναι αυτό που υπονοεί η λέξη.
Δεν είναι μια εύκολη απλούστευση. Ξέρετε ποια είναι; Είναι η κόρη που κάθε γονιός θα ήθελε να έχει και η μητέρα που κάθε παιδί θα επιθυμούσε. Παρόλο που είχα μεγάλο μερίδιο ευθύνης στην ανατροφή αυτών των καταπληκτικών παιδιών, τίποτα δε θα μπορούσε να είχε γίνει χωρίς αυτή. Και αυτή θα συνεχίσει να τα μεγαλώνει και αυτά θα συνεχίσουν να μεγαλώνουν και θα γίνουν ακόμα καλύτεροι έφηβοι και ενήλικες χάρη στη μητέρα τους.
Και είναι η γυναίκα των ονείρων μου".
