Οι ψαράδες ξεκινούν το ταξίδι τους για την "ακτή του θανάτου" στη Γαλικία, στη βορειοδυτική Ισπανία. Ελπίζουν ότι θα επιστρέψουν με αρκετές πεταλίδες: μια σπάνια και πανάκριβη λιχουδιά των εστιατορίων. Το ταξίδι όμως μετατρέπεται σε κανονικό άθλο.
Ξεκινά σε ένα μικρό λιμάνι στη Γαλικία όπου οι ψαράδες συναντιούνται αργά το βράδυ. Επιβιβάζονται και κατευθύνονται προς τα μικρά νησιά για να αναζητήσουν τα μαλακόστρακα. Οι περισσότεροι είναι κάτοικοι της Γαλικίας και αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Η αλιεία είναι από τις ελάχιστες δουλειές που αποφέρουν κέρδη, αφού τα συγκεκριμένα όστρακα είναι πανάκριβο έδεσμα για τους απαιτητικούς ουρανίσκους. Η τιμή τους φτάνει τα 100 ευρώ το πιάτο και οι ψαράδες αμείβονται μέχρι και 300 ευρώ το κιλό.
Όμως η δουλειά κρύβει πολλούς κινδύνους. Οι άντρες ταξιδεύουν σε μια ξύλινη βάρκα και φορούν στολές κατάδυσης. Το όνομα "ακτή του θανάτου" δεν αποτελεί τυχαία επιλογή. Υπάρχουν βράχοι που μετά βίας φαίνονται με γυμνό μάτι και έχουν αποδειχθεί θανάσιμοι για πολλούς ψαράδες στο παρελθόν. Γι’ αυτό η ακτή είναι γεμάτη από λευκούς σταυρούς, προς τιμή των θανόντων. Το 1595 συνέβη μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες: μια καταιγίδα παρέσυρε 25 πλοία του ισπανικού στρατού στην ακτή και 1705 ναύτες χάθηκαν. Σήμερα, υπολογίζεται ότι πεθαίνουν περίπου 5 ψαράδες το χρόνο στο σημείο αυτό.
Όταν φτάσουν στην επιθυμητή περιοχή, οι ψαράδες παίρνουν μαχαίρι και δίχτυ και ετοιμάζονται να πέσουν στο νερό. Στη συνέχεια, σκαρφαλώνουν στα βράχια και κρατιούνται από ένα σκοινί με τη βοήθεια όσων έμειναν στη βάρκα. Ο καιρός παίζει σημαντικό ρόλο στη συλλογή των οστράκων, η θάλασσα πρέπει να είναι ήρεμη. Μάλιστα, σημαντικό ρόλο δείχνει να παίζει και ο κύκλος της σελήνης: τα όστρακα εμφανίζονται μόνο σε περίοδο πανσέληνου και νέας σελήνης. Τις υπόλοιπες μέρες κρύβονται στο νερό.
Το συγκεκριμένο είδος οστράκων βρίσκεται στους ωκεανούς εδώ και 500 εκατομμύρια χρόνια και δε μπορούν να κινηθούν. Διαθέτουν λάρβα και προσκολλώνται στα βράχια, ενώ χρησιμοποιούν το στόμα τους για να τραφούν με πλαγκτόν. Ο Δαρβίνος αφιέρωσε οκτώ χρόνια μελέτης 10.000 οστράκων τα οποία κατηγοριοποίησε σε είδη. Η μελέτη αυτή διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην εξελικτική θεωρία του.
Τα κύματα δεν είναι σύμμαχοι των ψαράδων. Ορισμένα είναι τόσο δυνατά που ρίχνουν τους άνδρες από τα βράχια, θέτοντάς τους σε κίνδυνο. Αν όλα πάνε καλά, η διαδικασία κρατά γύρω στις 3-4 ώρες. Δε μπορούν να μαζέψουν περισσότερα γιατί η κυβέρνηση της Γαλικίας έχει εκδώσει νόμο σύμφωνα με τον οποίο κάθε άνδρας έχει δικαίωμα να μαζεύει μέχρι και 6 κιλά τη μέρα. Ούτε γραμμάριο παραπάνω. Οι παραβάτες πληρώνουν πρόστιμο και χάνουν την άδειά τους.
Οι ψαράδες επιστρέφουν και αναθέτουν στις συντρόφους τους το καθάρισμα των οστράκων· δε μπορούν να πωληθούν διαφορετικά. Στη συνέχεια, πηγαίνουν στην αγορά για να πουλήσουν την ψαριά τους και να πληρωθούν. Η αρχική τιμή είναι 125 ευρώ το κιλό και πέφτει συνεχώς, φτάνοντας μέχρι και τα 40 ευρώ.
Οι σεφ των ισπανικών εστιατορίων ελέγχουν τα ζωντανά όστρακα που έχουν προμηθευτεί προτού τα μαγειρέψουν. Τα βράζουν σε αλατισμένο νερό για λίγα λεπτά, χωρίς κανένα άλλο καρύκευμα. Ο πελάτης σπάζει το όστρακο και ρουφά την πορτοκαλί σάρκα του. Η γεύση του θυμίζει ένα συνδυασμό καβουριού, γαρίδας και στρειδιού.
