Το παγκόσμιο στοίχημα ανάπτυξης απομυθοποιεί ένα εξέχον μέλος της Λέσχης της Ρώμης και καθηγητής για τις βάσεις δεδομένων / τεχνητή νοημοσύνη στο πανεπιστήμιο της Ουλμ, Franz Josef Radermacher.
Στόχος της Λέσχης της Ρώμης που είχε προειδοποιήσει για τα όρια στην οικονομική και δημογραφική μεγέθυνση στο πλαίσιο του βιομηχανικού μοντέλου ανάπτυξης, λόγω της εμφάνισης έντονων περιβαλλοντικών πιέσεων, είναι να εντοπίσει τα πιο κρίσιμα προβλήματα για την ανθρωπότητα και να αναπτύξει εναλλακτικά σενάρια και πρακτικές λύσεις.
Ως μέλος της ο κ. Radermacher, κάνει λόγο σε συνέντευξή του στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" για τη φτωχοποίηση ολοένα και περισσότερων ανθρώπων παρά την περισσότερο αποδοτική χρήση των φυσικών πόρων.
Κι αυτό γιατί παράγουμε περισσότερες μονάδες προϊόντος με μεγαλύτερη ταχύτητα από το ρυθμό βελτίωσης των φυσικών πόρων ανά μονάδα προϊόντος. Επίσης η ανάπτυξη είναι πολύ μεγάλης έντασης κεφαλαίου.
"Σε αυτές τις συνθήκες η παγκοσμιοποίηση προσφέρει πολλές ευκαιρίες για πίεση στην εργασία, η οποία οδηγεί στη συρρίκνωση της κοινωνικής συνοχής υπό την έννοια της πρόκλησης γενικευμένης κοινωνικής επισφάλειας ή της βραζιλιανοποίησης, δηλαδή του ελέγχου του μεγαλύτερου μέρους του ΑΕΠ από μια μικρή πληθυσμιακή ομάδα του κόσμου".
Μάλιστα ο κ. Radermacher εκφράζει την άποψη ότι η κρίση του ευρώ έχει επιβαρύνει αυτή την εξέλιξη καθώς "πολύ πλούσιοι άνθρωποι έγιναν πλουσιότεροι λόγω της κρίσης, ενώ πολλοί άνθρωποι στην άλλη πλευρά του κοινωνικού φάσματος χάνουν την εργασία τους και τα κρατικά χρέη αυξάνονται".
Τονίζει επίσης ότι "η βραζιλιανοποίηση έχει πολλές πιθανότητες να αποτελέσει το μέλλον της ανθρωπότητας", δίνοντας στο ενδεχόμενο αυτό ποσοστό μεγαλύτερο του 50%.
Μιλώντας για την περίπτωση της Ελλάδας ο κ. Radermacher δηλώνει ότι "τα προβλήματά της σχετίζονται με την ανεπαρκή διακυβέρνησή της αλλά και με τις αδυναμίες στη δόμηση της Ευρωζώνης".
Καταλήγει λέγοντας ότι "Η Ελλάδα ως μέλος της Ευρωζώνης δεν είναι σε θέση να επιδείξει προς το παρόν τις επιδόσεις που θα έπρεπε. Αν είχε το δικό της νόμισμα θα μπορούσε να αντιδράσει με υποτίμηση του νομίσματός της. Αλλά τώρα, η επιλογή αυτή δεν είναι πλέον διαθέσιμη. Αν θέλουμε να κρατήσουμε άθικτη την Ευρωζώνη θα χρειαστούν σαρωτικές αλλαγές στη διακυβέρνηση και στις επιδόσεις της Ελλάδας και άλλων χωρών μέσα σε ένα αυστηρό ευρωπαϊκό καθεστώς. Αλλά από την άλλη αυτό εμπλέκει μαζικές χρηματικές μεταβιβάσεις από τα ισχυρότερα μέρη της Ε.Ε. προς τα υπόλοιπα οδηγώντας σε μια δημοσιονομικώς και πολιτικώς καλύτερα ενωμένη Ε.Ε. την οποία χρειαζόμαστε ούτως ή άλλως".
