Το 80% των Ολλανδών επιθυμούν την παραμονή της μοναρχίας. Κι ας είναι οι άρχοντες του παλατιού πιο αδύναμοι και στερημένοι εξουσιών από ποτέ. Για την ακρίβεια, δεν έχουν καμιά εξουσία στην πολιτική της χώρας κι αυτό συμβαίνει στη συντριπτική πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών που έχουν βασιλείς.
Η ενθρόνιση του βασιλιά Βίλεμ Αλεξάντερ στη θέση της μητέρας του, βασίλισσας Βεατρίκης, έφερε στο προσκήνιο ένα οξύμωρο σχήμα της ευρωπαϊκής πολιτικής κουλτούρας.
Οι περισσότεροι αναλυτές του θέματος εκτιμούν ότι οι Ευρωπαίοι βρίσκουν δύσκολο το να αποσχιστούν από τις παραδόσεις τους. Προφανώς, αυτό γίνεται αθέλητα και ασυνείδητα, αλλά με αργούς ρυθμούς. Λιγότεροι από έναν στους τέσσερις Βρετανούς πιστεύουν ότι το καθεστώς της μοναρχίας θα έχει ημερομηνία λήξης σε περισσότερο από 100 χρόνια.
Η εκδίωξη ενός μονάρχη, θέλοντας και μη, εξηγούν αναλυτές του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, του Κόρνελ και του Πέρντιου, αποτελεί μια επαναστατική πράξη από μόνη της που θα υπονομεύσει την πολιτική σταθερότητα -και άρα και την οικονομική και την καθημερίνη ζωή;- και θα πρέπει να βρεθεί λύση στη σπαζοκεφαλιά αντικατάστασης του θεσμού που πρεσβεύει τον ανώτατο άρχοντα-θεμελιωτή του πολιτεύματος.
Από την άλλη, το καθεστώς της μοναρχίας προσφέρει κύρος και κλάση στη χώρα. Αναλυτές του University College London επισημαίνουν ότι τα ανάκτορα του Μπάκινγχαμ τονώνουν τον τουρισμό της χώρας. Έχει υπολογιστεί ότι ο κάθε Βρετανός πληρώνει λιγότερο από μία λίρα κάθε χρόνο προς όφελος της βασιλικής οικογένειας, ωστόσο εκείνοι φέρνουν στο Νησί εκατομμύρια δολάρια από τον τουρισμό.
Ο θεσμός της βασιλείας, σύμφωνα με τους επικριτές του από πολιτικής άποψης, υποσκάπτει την αίσθηση ότι η κυβέρνηση ανήκει στους πολίτες. Ωστόσο, οι μονάρχες έχουν αποδείξει, στο ιστορικό διηνεκές, ότι διασώζονται πολιτικά.
Ο βασιλιάς της Ολλανδίας, Βίλεμ Αλεξάντερ, από τον οποίο, άλλωστε, ξεκίνησε η συζήτηση, έχει παντρευτεί Αργεντίνα και έχει γίνει, με τον τρόπο αυτό, πιο προσιτός στο λαό.
Οι μονάρχες παίζουν το δικό τους παιχνίδι επιβίωσης για να διατηρήσουν τα ένστικτα αυτοσυντήρησης των status quo των Ευρωπαίων.
