Σαν και σήμερα πριν από 33 χρόνια, ο Άλφρεντ Χίτσκοκ έφυγε και ο τρόμος στις σκοτεινές αίθουσες δεν θα είναι ποτέ πια ο ίδιος.
Γιατί, ό, τι και να πει κανείς, το πώς ενορχήστρωνε ο μεγάλος μαιτρ του σινεμά την κλιμάκωση της αγωνίας και του τρόμου στις ταινίες του, είναι ανεπανάληπτο.
Γέννημα θρέμμα της Γηραιάς Αλβιώνας, ο Άλφρεντ Χίτσκοκ γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1899 στο Ιστ Εντ του Λονδίνου και πέθανε στις 29 Απριλίου 1980 στο Λος Άντζελες.
Cameo appearence: Ο Χίτσκοκ έπαιζε πολύ συχνά ως κομπάρσος στις ταινίες του. Εδώ το πέρασμα του στην ταινία Τα Πουλιά
Στα 1920, η πόρτα άνοιξε και ο Χίτσκοκ μπήκε άπαξ δια παντός στο χώρο του κινηματογράφου. Τον οποίο δεν έμελλε να εγκαταλείψει ποτέ. Έτσι έπιασε δουλειά στο Λονδίνο σε παράρτημα της Paramount Pictures. Στα καθήκοντά του περιλαμβανόταν να σχεδιάζει τους τίτλους αρχής για όλες τις ταινίες του στούντιο παραγωγής.
Δυο χρόνια μετά του δόθηκε η κορυφαία ευκαιρία. Ο σκηνοθέτης της ταινίας Always Tell Your Wife αρρώστησε. Έτσι η Paramount ζητά από το νεαρό τότε Άλφρεντ να καθίσει στην καρέκλα του σκηνοθέτη για να ολοκληρώσει τα γυρίσματα. Εκεί, βάζει όλη του τη μαεστρία και εντυπωσιάζει τα πλήθη και τα στελέχη της εταιρείας παραγωγής. Έτσι του αναθέτουν την πρώτη του ταινία, τον Αριθμό 13.
Ο Χίτσκοκ εξηγεί πώς "χτίζει" την ακαταμάχητη αγωνία στις σκηνές του
Με το ξεκίνημα του Β' Παγκοσμίου πολέμου, ο Χίτσκοκ μετακομίζει στις ΗΠΑ. Στο Χόλυγουντ όμως βρίσκει κλειστές πόρτες. Οι παραγωγοί των μεγάλων στούντιο του έκλεισαν την πόρτα γιατί πίστευαν ότι δε θα μπορούσε να κάνει καριέρα στο χώρο. Τελικά, ο μεγαλο-παραγωγός Ντέιβιντ Ο. Σέλζνικ του πρόσφερε ένα επταετές συμβόλαιο. Του ανέθεσε αρχικά μια ταινία για τον Τιτανικό, αλλά το σχέδιο τελικά απορρίφθηκε και του ανέθεσε τη Ρεβέκκα. Η ταινία κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας του 1940, αλλά φυσικά το Όσκαρ πήγε στον παραγωγό και όχι στον Χίτσκοκ. Για τα επόμενα 20 χρόνια, μέχρι το Ψυχώ, γύριζε τη μια ταινία πίσω από την άλλη. Το 1955 συμφώνησε να προλογίζει μια τηλεοπτική σειρά με τίτλο Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ παρουσιάζει, που, σημειωτέον, διήρκεσε δέκα χρόνια.
Από τις διασημότερες κινηματογραφικές σκηνές όλων των εποχών: Η σκηνή του ντους στο Ψυχώ
Μετά την καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία του Ψυχώ άρχισε να σκηνοθετεί ταινίες όλο και πιο αραιά. Από το 1977 μέχρι και το θάνατό του, δούλευε πάνω στη δημιουργία ενός φιλμ με τίτλο The Short Night. Μετά το θάνατό του, ο σεναριογράφος Ντέιβιντ Φρίμαν εξέδωσε την τελική εκδοχή του σεναρίου.
Προτάθηκε πέντε φορές για Όσκαρ σκηνοθεσίας, το 1941 (Ρεβέκκα), το 1945 (Στον ίσκιο του θανάτου/Ναυαγοί) το 1946 (Νύχτα Αγωνίας), το 1955 (Σιωπηλός Μάρτυς) και το 1961 (Ψυχώ), αλλά δε το κέρδισε ποτέ.
Οι άνδρες προτιμούν τις ξανθιές...
... και ο Χίτσκοκ το ίδιο. Έγινε – μεταξύ άλλων- γνωστός γιατί προτιμούσε οι πρωταγωνίστριες του να είναι ξανθιές. Τζόαν Φοντέιν, η Ίνγκριντ Μπέργκμαν, η Μάρλεν Ντίτριχ, η Γκρέις Κέλι, η Κιμ Νόβακ, η Τζάνετ Λι, η Ντόρις Ντέι, η Εύα Μαρί Σεντ, η Βέρα Μάιλς και η Τίπι Χέντρεν.
Δια χειρός Νταλί...
Είχε κερδίσει τόσο το θαυμασμό που ακόμη και ο εκκεντρικός Σαλβατόρ Νταλί, δεν μπόρεσε να του αρνηθεί και σχεδίασε τα σκηνικά για τη σεκάνς του ονείρου του Γκρέγκορι Πεκ στη γνωστή ταινία Νύχτες Αγωνίας.
Η σκηνή όπου ο Γκρέγκορι Πεκ μπαίνει σε ένα κόσμο ονείρου σχεδιασμένο από το Νταλί
Η πρώτη έγχρωμη ταινία του ήταν Ο Βρόχος (Rope) το 1948, η οποία επίσης θεωρείται πειραματική και πρωτοποριακή επειδή είναι γυρισμένη εξ ολοκλήρου με μία κάμερα και χωρίς κανένα μοντάζ.
Σε κάθε του ταινία πάντως, εκτός από τη σκηνοθετική του υπογραφή, έκανε και ένα σύντομο πέρασμα μπροστά από την κάμερα σε ρόλο κομπάρσου.
