Ποιος είναι ο κύριος Γιέρουν Ντάισελμπλουμ; Η αλήθεια είναι ότι όταν ο Ολλανδός υπουργός Οικονομικών εξελέγη στη θέση του Ζαν Κλωντ Γιούνκερ πρόεδρος του Eurogroup δεν τον ήξερε σχεδόν κανείς. Και αρκετοί εξακολουθούν να μην τον γνωρίζουν αν και τις τελευταίες ημέρες με την Κύπρο είχε την τιμητική του.
Πριν γίνει υπουργός Οικονομικών τον περασμένο Νοέμβριο δεν είχε διατελέσει σε κανένα υπουργικό αξίωμα. Ήταν ελάχιστα γνωστός ακόμη και μέσα στην ίδια του τη χώρα.
Η όποια δημοσιότητα είχε λάβει οφειλόταν σε μια κάποια μίζερη κριτική που είχε ασκήσει για την προβολή σκηνών σεξ και βίας στην τηλεόραση. Και τότε γιατί έλαβε τη θέση αυτή; Σύμφωνα με τη Wall Street Journal ήταν η στενή του σχέση με τον επικεφαλής του εργατικού κόμματος, Diederik Samsom, που του εξασφάλισε τον πρωθυπουργικό θώκο.
Και δεν είναι ο πρώτος παντελώς άγνωστος Ευρωπαίος πολιτικός αξιωματούχος που καταλαμβάνει κορυφαίο αξίωμα στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη. Ποιος γνώριζε μέχρι πρότινος το Χέρμαν Βαν Ρομπάι, πριν γίνει πρόεδρος του Συμβουλίου της Ευρώπης, ή την Κάθριν Άστον, υπουργό Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βέβαια, ακόμη και αυτοί μπροστά στον κ. Ντάισελμπλουμ φαντάζουν αστέρες του σινεμά.
Υπάρχει λόγος λοιπόν για τις επιλογές αυτές; Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι εθνικές κυβερνήσεις εξακολουθούν να έχουν το πάνω χέρι. Εξέχουσες προσωπικότητες σε κορυφαία ευρωπαϊκά αξιώματα θα χαλούσαν ίσως τις ισορροπίες με την επιρροή τους. Δεν έχουν την πολιτική καριέρα και... παρακαταθήκη να επιμείνουν σε σκληρές, “επιθετικές” και βαρύνουσες πολιτικές.
Όπως και ο Ρομπάι, έτσι και ο Ντάισελμπλουμ δεν προέρχονται από τις αιχμές του δόρατος της Ε.Ε.: Γερμανία, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία... κάτι που ίσως είναι θετικό καθώς τα έθνη αυτά ούτως ή άλλως ασκούν ασύμμετρα μεγάλη επιρροή στις αποφάσεις της Ε.Ε....
Η Ολλανδία, ένα από τα κράτη στην Ευρωζώνη με τα κορυφαία αξιόχρεα, δεν είχε πρόσφατα κάποιο εκπρόσωπο στα όργανα της ζώνης του κοινού νομίσματος. Εν αντιθέσει με την Ιταλία και το Μάριο Ντράγκι, τη Γαλλία με τους Γιούνκερ και Λαγκάρντ, τη Γερμανία και τον Κλάους Ρέγκλινγκ (επικεφαλής του ESM), την Αυστρία και τον Τ. Wieser (επικεφαλής του Eurogroup Working Group).
Εξάλλου η Ολλανδία υπήρξε από το ξέσπασμα της κρίσης φανατική υπέρμαχος των αυστηρών πολιτικών λιτότητας, κάτι που συμφωνεί με τη γερμανική γραμμή που -ό, τι κι αν λέμε- βαραίνει σαφώς στις λήψεις αποφάσεων.
Ο ίδιος ο πρόεδρος του Eurogroup είχε δηλώσει άμα τη εκλογή του στην ολλανδική εφημερίδα Volkskrant “ως υπουργός δεν θα πρέπει κανείς να θεωρεί ότι γνωρίζει περισσότερα από τους τεχνικούς συμβούλους του υπουργείου του. Τελικά είσαι εκεί για να βάλεις την πολιτική βούλα στις αποφάσεις”. Πόσο πιο χαρακτηριστική δήλωση θα μπορούσε να διαβάσει κανείς από τον Mr Eurogroup; Θα είμαι εκεί, θα διοργανώνω συνόδους του Eurogroup, θα σας υποδέχομαι, θα διαβάζω την ατζέντα κάθε συνάντησης αλλά τις τελικές αποφάσεις θα τις παίρνουν η Γερμανία, η Γαλλία, η ΕΚΤ, ίσως λίγο και η Κομισιόν... σαν να λέει ο κ. Ντάισελμπλουμ.
Εξάλλου κάπως έτσι δεν έχει γίνει καθ' όλη τη διάρκεια της κρίσης;
