Τον “αιρετικό” υπαρξιστή φιλόσοφο Ζαν-Πολ Σαρτρ επικαλείται σε χριστουγεννιάτικο άρθρο του σε εφημερίδα του Βατικανού ο καρδινάλιος Τζιανφράνκο Ραβάζι, ο “υπουργός Πολιτισμού” του Βατικανού, αναφερόμενος στην “επανεύρεση της τρυφερότητας” του θείου.
Στο άρθρο του, ο Ιταλός καρδινάλιος, που είναι γνωστός για τον φιλελεύθερο χαρακτήρα του και το αντισυμβατικό ενδιαφέρον του για τον πολιτισμό, αναπαράγει εδάφια από ένα κείμενο του Σαρτρ, την εποχή που αυτός βρισκόταν ως αιχμάλωτος πολέμου στη Γερμανία, το οποίο είχε δημοσιευθεί στο έργο του “Μπαρόνια, ή ο γιος της βροντής” (1940).
Ο καρδινάλιος Ραβάζι αναπολεί τις φράσεις του Σαρτρ, ο οποίος περιγράφει την έκπληξη της Παρθένου Μαρίας ενώπιον του Θείου Βρέφους, που μόλις έχει φέρει στον κόσμο: “Στοχάζεται: αυτός ο Θεός είναι ο γιος μου, τούτη η σεπτή σάρκα είναι σάρκα μου. Μου μοιάζει κι ο Θεός ο ίδιος μου μοιάζει. Ένας τόσος δα Θεός που μπορώ να τον σηκώσω στα χέρια μου και να τον γεμίσω φιλιά”.
Σύμφωνα με τον Ραβάζι, το κείμενο του φιλοσόφου που έμελλε να γίνει ο ύπατος εκπρόσωπος του υπαρξισμού, φέρνει στο φως “μία αξία που εξέλιπε στις ημέρες μας, τις τόσο χυδαίες: την τρυφερότητα και τις διάφορες εκφάνσεις της, όπως η γλυκύτητα, η λεπτότητα, το συναίσθημα, η μετριοπάθεια”.
Σημειώνει ακόμα τη σημασία που κατέχει μέσα στο σώμα της Βίβλου ο συμβολισμός του γάμου και της αναπαραγωγής. Υπενθυμίζει μάλιστα πως ο “γελαστός Πάπας” Ιωάννης Παύλος Α' είχε συνταράξει τον Καθολικό κόσμο όταν είχε διακηρύξει, κατά τον έναν και μοναδικό μήνα της θητείας του ως Ποντίφικα, το 1978, τον “μητρικό” χαρακτήρα του Θεού.
Ιδιαίτερα σημειώνει ένα εδάφιο από τα βιβλία του Ησαΐα, που αναφέρεται στον Γιαχβέ, και παρουσιάζει στο πλάι ενός Θεού πολεμιστή και παντοδύναμου, την εικόνα ενός Θεού που “φωνάζει σαν γυναίκα στις ωδίνες της γέννας, αναπνέοντας και ξεφυσώντας την ίδια στιγμή”.
Ο καρδινάλιος Ραβάζι συμπεριλαμβάνει επίσης στο άρθρο του με τίτλο “Ξαναβρίσκοντας την τρυφερότητα” και κείμενα του γνωστού για τις αριστερές ιδέες του Γερμανού συγγραφέα Χάινριχ Μπελ, που το 1960 στο “Γράμμα του προς έναν νεαρό καθολικό” υπογραμμίζει: “Εκείνο που ίσαμε σήμερα λείπει από τους κάθε προέλευσης αγγελιοφόρους του χριστιανισμού είναι η τρυφερότητα: τρυφερότητα λεκτική, ερωτική, ναι, κι ακόμη τρυφερότητα θεολογική”.
