Η άνοδος του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λε Πεν στις δημοτικές εκλογές της Γαλλίας αναδεικνύει και πάλι σε μείζον θέμα την ενίσχυση των δυνάμεων της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη.
Από τον Ζαν-Μαρί, στη Μαρίν
Μάλιστα, το Εθνικό Μέτωπο είναι ίσως η πιο σταθερά ανερχόμενη δύναμη του ακροδεξιού χώρου στην Ευρώπη. Έχοντας ιδρυθεί το 1972 από τον Ζαν-Μαρί Λε Πεν, κατάφερε από τα ποσοστά κάτω του 1% που συγκέντρωνε κατά τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής του να εκτοξευθεί στις προεδρικές εκλογές του 1988 στο 14,4%, ενώ η μεγαλύτερη επιτυχία του ήρθε το 2002, όταν ο Λε Πεν κατάφερε να περάσει στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, με ποσοστό 16,9%, αφήνοντας έξω τον σοσιαλιστή Λιονέλ Ζοσπέν, όμως εκεί όλα τα κόμματα συσπειρώθηκαν κατά του Λε Πεν, με αποτέλεσμα ο Ζακ Σιράκ να εκλεγεί με το πρωτοφανές ποσοστό του 82,21%.
Με την κόρη του Λε Πεν, Μαρίν, πλέον στην ηγεσία του, το Εθνικό Μέτωπο κατάφερε στον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών να αυξήσει τα ποσοστά του, ενώ σημαντική επιτυχία θεωρείται η εκλογή από τον πρώτο γύρο του Στιβ Μπριουά στην πολή Ενέν-Μπομόν, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία της παράταξης για πόλη άνω των 10.000 κατοίκων.
Οι λόγοι που έχουν οδηγήσει στην ενίσχυση του Εθνικού Μετώπου δε διαφέρουν και πολύ από τους λόγους για τους οποίους έχει ενισχυθεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα η Χρυσή Αυγή, ένα ακόμα... success story της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς: Η εσωτερικές “κοκορομαχίες” στο κεντροδεξιό UMP και οι καθόλου δημοφιλείς χειρισμοί του Φρανσουά Ολάντ οδηγούν τους ψηφοφόρους σε αυτό που η Μαρίν Λε Πεν ελπίζει πως θα αποτελέσει το “τέλος του διπολισμού στη γαλλική πολιτική”.
Ο... πρωτοπόρος Χάιντερ
Βέβαια, πολύ πριν το Εθνικό Μέτωπο και τη Χρυσή Αυγή φτάσουν σε τόσο μεγάλη εκλογική ισχύ, ένα άλλο ακροδεξιό κόμμα είχε ήδη προκαλέσει αίσθηση στην Ευρώπη: Ήταν το Κόμμα Ελευθερίας της Αυστρίας, το οποίο ενώ για τριάντα χρόνια συγκέντρωνε μονοψήφια ποσοστά, υπό την ηγεσία του Γεργκ Χάιντερ έφτασε το 1990 στο 16,6%, το 1994 στο 22,5%, το 1995 στο 22% και το 1999 στο 26,9%. Το 1999 μάλιστα, το κόμμα του Χάιντερ αναδείχθηκε πρώτο κόμμα και συγκυβέρνησε με το Αυστριακό Λαϊκό Κόμμα.
Μετά από τη συγκυβέρνηση και την αποχώρηση του Χάιντερ από την ηγεσία του κόμματος το 2000, το Κόμμα Ελευθερίας αποδυναμώθηκε σημαντικά, και τα ποσοστά του έπεσαν κοντά στο 10%, όμως στις πρόσφατες εκλογές συγκέντρωσε και πάλι ποσοστό 20,5%.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη
Όμως τα ακροδεξιά κόμματα κερδίζουν έδαφος και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες: Στη Φινλανδία, οι Αληθινοί Φινλανδοί του Τίμο Σόινι στις τελευταίες εκλογές πήραν ποσοστό 19,1%. Στην Ουγγαρία, το Γιόμπικ, με ανοιχτά αντισημιτικές ιδέες, το 2010 απέσπασε πάνω από 850.000 ψήφους, και ποσοστό 16,7%. Στις χώρες της Βαλτικής, όπως η Εσθονία, η Λιθουανία και η Λετονία, τα αντιρωσικά κόμματα, με έμφαση στον εθνικισμό, πηγαίνουν πολύ καλά. Και βέβαια, δε θα πρέπει να ξεχνάμε το ουκρανικό Σβόμποντα, που πλέον αποτελεί σημαντικό “παίκτη” στην Ουκρανία, μετά την αποπομπή του Βίκτορ Γιανουκόβιτς από την εξουσία.
Και όσο η Ευρωπαϊκή Ένωση παρατηρεί αμήχανη την άνοδο της ακροδεξιάς, χωρίς να μπορεί να τη σταματήσει (καθώς η κρίση στην Ευρωζώνη έχει φθείρει μάλλον ανεπανόρθωτα το “ευρωπαϊκό όνειρο” και η ΕΕ εμπνέει όλο και λιγότερη εμπιστοσύνη στους Ευρωπαίους πολίτες), τόσο το φαινόμενο θα ενισχύεται...
