Συγκλονιστική είναι η εξομολόγηση της Isobel Bowdery. Η 22χρονη ήταν μία από τους θεατές στη διάρκεια της συναυλίας στο θέατρο Μπατακλάν, η οποία κατάφερε να σωθεί, παριστάνοντας τη νεκρή. H ίδια ανέβασε φωτογραφία από το ματωμένο της μπλουζάκι, ενθύμιο μίας βραδιάς η οποία ξεκίνησε με διασκέδαση και εξελίχθηκε εντελώς διαφορετικά...
Σε ανάρτησή της στο Facebook εκφράζει την ένταση τον συναισθημάτων που ένιωσε και συνεχίζει να νιώθει μετά την επίθεση της Παρασκευής την ώρα που βρισκόταν σε εξέλιξη η συναυλία. Μέχρι στιγμής η ανάρτησή της έχει λάβει περισσότερα από 2.000.000 Like και πάνω από 500.000 share, ενώ μπορείτε να τη διαβάσετε παρακάτω σε ελεύθερη μετάφραση.
Και όπως λέει, ακόμα και τώρα συνεχίζει να πιστεύει ότι πάντα υπάρχει κάτι καλό στους ανθρώπους:
Διαβάστε όλο το κείμενο της ανάρτησης στο Facebook:
"Ποτέ δεν πιστεύουμε ότι μπορεί να συμβεί σ’ εμάς. Ήταν απλά ένα βράδυ της Παρασκευής σε μια ροκ συναυλία. Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο χαρούμενη και όλοι χόρευαν και χαμογελούσαν.
Και στη συνέχεια, όταν οι άνδρες εισέβαλαν από την μπροστινή είσοδο και άρχισαν οι πυροβολισμοί, πιστέψαμε ότι ήταν κι αυτό μέρος της παράστασης.
Δεν ήταν απλά μια τρομοκρατική επίθεση, ήταν μια σφαγή. Δεκάδες άνθρωποι πυροβολήθηκαν ακριβώς μπροστά μου. Λίμνες από αίμα πλημμύρισαν το πάτωμα. Κραυγές ανδρών κρατούσαν στα χέρια τα πτώματα των συντρόφων τους διαπέρασαν την μικρή αίθουσα από άκρη σε άκρη.
Το μέλλον κατεδαφίστηκε, οικογένειες πληγώθηκαν. Σε μια στιγμή.
Σοκαρισμένη και μόνη, προσποιήθηκα ότι ήμουν νεκρή για περισσότερη από μία ώρα.
Βρισκόμουν ανάμεσα σε ανθρώπους που έβλεπαν τους αγαπημένους τους ακίνητους.
Κρατώντας την ανάσα μου, προσπαθώντας να μην κινηθώ, δεν έκλαψα, δεν θα έδινα σε αυτούς τους άνδρες τη χαρά να δουν το φόβο που ήθελαν να δουν ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου.
Ήμουν απίστευτα τυχερή που επέζησα.
Αλλά τόσοι πολλοί δεν τα κατάφεραν. Οι άνθρωποι που ήταν εκεί για ακριβώς τους ίδιους λόγους όπως κι εγώ - για να περάσουν ένα ευχάριστο βράδυ της Παρασκευής ήταν αθώοι. Αυτός ο κόσμος είναι σκληρός. Και πράξεις σαν αυτές έρχονται να τονίσουν τη διαφθορά των ανθρώπων. Οι εικόνες των ανδρών αυτών που μας πυροβολούσαν σαν τα όρνεα θα με στοιχειώνουν για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Στόχευαν και πυροβολούσαν εναντίον μας, απόλυτα σχολαστικά, χωρίς κανένα σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή κι εγώ βρισκόμουν μόνη στο κέντρο της αίθουσας.
Στην πραγματικότητα δεν αισθανόμουν ότι όλα όσα συνέβαιναν ήταν αληθινά. Αυτό που περίμενα κάθε στιγμή ήταν να βρω κάποιον και να του πω ότι ήταν απλά ένας εφιάλτης. Αλλά το να είναι κανείς ένας από τους επιζώντες αυτής της φρίκης μου επιτρέπει να είμαι σε θέση να ρίξω φως σχετικά με τους ήρωες.
Για τον άνθρωπο που με διαβεβαίωσε ότι όλα θα πάνε καλά και έβαλε σε κίνδυνο τη ζωή μου, προσπαθώντας να καλύψει το κεφάλι μου, ενώ εγώ κλαψούριζα. Για το ζευγάρι, του οποίου τα τελευταία λόγια αγάπης μου θύμισαν ότι υπάρχει ακόμα κάτι καλό στον κόσμο. Για την αστυνομία που κατάφερε να σώσει εκατοντάδες ανθρώπους, στον άνθρωπο που αν και παντελώς άγνωστος σ’ εμένα με πήρε από το δρόμο και με παρηγόρησε για σχεδόν μία ώρα, που πίστευε ότι το αγόρι μου ήταν νεκρό. Για τον τραυματία, που νόμιζα ότι ήταν ο άνθρωπος που αγαπώ και στη συνέχεια αποδείχτηκε ότι έκανα λάθος. Δεν ήταν ο Amaury. Για τη γυναίκα που άνοιξε τις πόρτες για να διαφύγουν οι επιζώντες.
Για το φίλο που μου πρόσφερε στέγη και πήγε να μου αγοράσει καινούρια ρούχα, για να μπορέσω να βγάλω αυτά που φορούσα και είχαν λερωθεί με αίμα. Για όλους εσάς που έχετε στείλει χιλιάδες μηνύματα συμπαράστασης και με κάνετε να πιστεύω ακόμα ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να είναι καλύτερος.
Να μην αφήσουμε να συμβεί αυτό ξανά. Για τα περισσότερα από τα 80 άτομα που δολοφονήθηκαν μέσα σε αυτό το χώρο, που δεν ήταν τόσο τυχεροί, και δεν θα μπορέσουν να ανοίξουν ξανά τα μάτια τους σήμερα το πρωί. Για τον πόνο που έχουν μέσα τους οι οικογένειες και οι φίλοι τους και εύχομαι να είναι περαστικός.
Λυπάμαι πολύ. Δεν υπάρχει τίποτα που να διορθώνει τον πόνο. Αισθάνομαι προνομιούχος που βρέθηκε εκεί στις τελευταίες ανάσες τους. Υπόσχομαι ότι οι τελευταίες σκέψεις τους δεν ήταν για τα ζώα που προκάλεσαν όλα αυτά. Ήταν σκέψεις για τους ανθρώπους που αγάπησαν. Όπως ξάπλωσα στο αίμα δεκάδων ξένων ανθρώπων και περίμενα τη σφαίρα να με αποτελειώσει στα 22 μου, σκέφτηκα κάθε άνθρωπο που έχω αγαπήσει και μου ψιθύρισε «σ’αγαπώ». Ξανά και ξανά. Σκέφτηκα τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μου. Ήθελα όσοι αγαπώ να γνωρίζουν ότι δεν έχει σημασία αυτό που μου συνέβη, και να συνεχίζουν να πιστεύουν ότι υπάρχει ακόμα κάτι καλό στους ανθρώπους.
Να μην επιτρέψετε σε αυτά τα άτομα να κερδίσουν. Χθες το βράδυ, οι ζωές πολλών άλλαξαν για πάντα και είναι στο χέρι μας να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Να ζήσουμε τη ζωή που τα αθώα θύματα αυτής της τραγωδίας ονειρευόταν, αλλά δυστυχώς ποτέ δεν θα είναι πλέον σε θέση να ζήσουν. Αναπαυθείτε εν ειρήνη άγγελοι. Δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ".
