Θυμάστε το Τζιμ Κάρεϊ στην ταινία του Truman Show να ανακαλύπτει ότι ζει σε έναν κόσμο ο οποίος δεν είναι παρά ένα απέραντο κινηματογραφικό στούντιο;
Ακούστε και την ιστορία του Nick Lotz: ανακάλυψε πως αφότου μπήκε στο κολέγιο ήταν - εν αγνοία του- ένας σταρ ενός reality show. Εκατομμύρια θεατές παρακολουθούσαν τα φοιτητικά του χρόνια. Και η βραδιά του τελευταίου επεισοδίου θα ήταν η βραδιά της αποφοίτησής του. Ο μπαμπάς του τα είχε οργανώσει όλα.
Όχι, ο Nick δεν έγινε ένας νέος Τζιμ Κάρεϊ. Απλά ο Nick πάσχει από παραισθήσεις και όλα τα υπόλοιπα συμπτώματα που οι ειδικοί της ψυχικής υγείας έχουν αναγνωρίσει ως το σύνδρομο του Truman Show.
Όπως εξηγούν οι ειδικοί το συγκεκριμένο σύνδρομο είναι νέο στην ιατρική βιβλιογραφία, οι παραισθήσεις αυτού του τύπου όμως, δεν είναι. Από καταβολής του είδους, οι άνθρωποι φαντάζονταν πράγματα που δεν είναι αληθινά, ο πολιτισμός μας απλά επηρεάζει το ποια είναι αυτά τα πράγματα. Π.χ. στο Β' Παγκόσμιο, οι Αμερικανοί πίστευαν ότι οι Ιάπωνες ήλεγχαν τη σκέψη τους με ραδιοκύματα, στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι Σοβιετικοί το "έκαναν" αυτό μέσω δορυφόρων ενώ λίγο αργότερα η CIA κατηγορήθηκε ότι φύτευε τσιπ στους εγκεφάλους των ανθρώπων.
Σήμερα; Κάτι τα είδωλα της show biz όπως η κυρία Κιμ Καρντάσιαν, κάτι οι παρακολουθήσεις της NSA, τροφοδοτούν τη φαντασία και τις... παραισθήσεις μας.
Το Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών, έκανε μέχρι πρότινος τον εξής διαχωρισμό των παραισθήσεων: τις παράδοξες και τις μη παράδοξες, δηλαδή αυτές που δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν ως καταστάσεις και αυτές που θα μπορούσαν να υπάρχουν ως καταστάσεις αλλά δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα παρά μόνον στο μυαλό του πάσχοντος (π.χ. αν κάποιος νομίζει ότι είναι νεκρός είναι παράδοξη κατάσταση αλλά το να έχει εμμονή κάποιος μαζί μου, είναι κατάσταση που μπορεί να υπάρχει αλλά δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, εκτός αν είμαι κάποιος σταρ του Χόλυγουντ).
Ωστόσο, στον κόσμο των σύγχρονων τεχνολογιών παρακολούθησης αλλά και του Twitter και του Facebook (που κάθε μας ανάρτηση μπορούν να τη διαβάσουν εκατομμύρια άνθρωποι), το Εγχειρίδιο αυτό αναθεωρήθηκε και η κατηγοριοποίηση άλλαξε.
Το σύνδρομο Truman Show αφορά τόσο τον εξωτερικό κόσμο (ναι υπάρχει η τεχνολογία που είναι ικανή να μας παρακολουθεί σε κάθε μας βήμα) αλλά και τον εσωτερικό (πιστεύουμε ότι ακριβώς επειδή υπάρχει, είμαστε αναγκαστικά υπό παρακολούθηση ακόμη και αν κάτι τέτοιο δεν ισχύει).
Οι ειδικοί το περιγράφουν με μια φράση του Joseph Heller από το έργο του "Catch-22": "το γεγονός ότι μπορεί να είμαστε παρανοϊκοί, δεν σημαίνει ότι δεν μας καταδιώκουν κιόλας"...
