Θα μπορούσε η ζωή να έχει εμφανιστεί πριν ακόμη από τη δημιουργία της Γης; Δηλαδή να υπήρχαν ζωντανοί οργανισμοί ακόμη και έξω από το ηλιακό μας σύστημα; Ναι, ισχυρίζονται δυο Αμερικανοί γενετιστές, στη νέα τους μελέτη.
Οι Alexei Sharov του National Institute on Aging της Βαλτιμόρης και ο Richard Gordon του Gulf Specimen Marine Laboratory της Φλόριντα, εφάρμοσαν το νόμο του Μουρ στο ανθρώπινο DNA. Ο νόμος αυτός ορίζει – σε γενικές γραμμές- ότι κάθε 2 χρόνια, ο αριθμός των τρανζίστορ σε ένα μικροεπεξεργαστή υπολογιστή, θα διπλασιάζεται. Αν ο νόμος εφαρμοστεί αντίστροφα, δηλαδή διαιρώντας τον αριθμό των τρανζίστορ που υπάρχουν στους επεξεργαστές αυτή τη στιγμή, φτάνει κανείς ακριβώς στα 1960 οπότε εφευρέθηκε το μικροτσίπ.
Αυτό έκαναν και οι δυο επιστήμονες με το ανθρώπινο DNA: αντικατέστησαν τα τρανζίστορ με νουκλεοτίδια και άρχισαν να διαιρούν. Όπως προέκυψε, έμβιοι οργανισμοί ξεκίνησαν να υπάρχουν πριν από 10 δισεκατομμύρια χρόνια. Η Γη όμως δημιουργήθηκε πριν από 4,5 δισ. χρόνια!
Το ερώτημα που γεννάται όμως είναι το εξής: ο νόμος του Μουρ είναι ένας μαθηματικός τύπος. Ακόμη λοιπόν και αν μαθηματικά βγαίνει η ζωή να υπήρχε πριν τη Γη, υπάρχουν οι φυσικές προϋποθέσεις για να είναι κάτι τέτοιο δυνατό; Οι δυο επιστήμονες απαντούν και πάλι “ναι”!
Νουκλεοτίδια, βακτήρια και άλλοι έμβιοι οργανισμοί μπορεί να υπήρχαν σε άλλα σημεία του γαλαξία μας, πολύ παλαιότερα από το ηλιακό μας σύστημα και να μεταφέρθηκαν στη Γη μέσω κάποιου κομήτη ή αστεροειδούς.
Οι ίδιοι οι Sharov και Gordon, βέβαια, υποστηρίζουν, σύμφωνα με το Livescience, ότι δεν μπορεί να αποδειχτεί μια τέτοια υπόθεση αλλά όπως και σε πολλά άλλα επιστημονικά ζητήματα και νόμους, υπάρχουν κάποιες υποθέσεις με αξιωματική ισχύ.
Όσο για το κατά πόσον μπορεί να εφαρμοστεί ένας νόμος που αφορά την τεχνολογία σε κάτι τόσο σύνθετο όσο η ζωή, οι δυο ερευνητές ισχυρίζονται ότι, η ανθρώπινη εξέλιξη δεν οφείλεται αποκλειστικά στα γονίδια. Είναι επιγενετική διαδικασία που σημαίνει ότι παράγοντες όπως ο νους, η γνώση, οι πολιτισμικές επιρροές, διαμορφώνουν το είδος μας. “Η λειτουργική περιπλοκότητα των οργανισμών εγγράφεται εν μέρει στο κληρονομούμενο γονιδίωμα, εν μέρει στη νόηση” εξηγούν υποστηρίζοντας ότι η εφαρμογή των νόμων της τεχνολογικής εξέλιξης στην εξέλιξη της ζωής, όχι μόνο δεν απομειώνει αλλά αναδεικνύει την αξιοθαύμαστη πολυπλοκότητα αυτού που λέμε “ζωντανός οργανισμός”.
