“Έτσι ακούγομαι εγώ;” ! Πόσες φορές δεν έχουμε κάνει όλοι την ερώτηση αυτή, λίγο πολύ με κάποια αποστροφή ή απογοήτευση ; Έρευνες έχουν δείξει ότι δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος, στον οποίο να αρέσει η φωνή του, όταν την ακούει ηχογραφημένη. Σε όλους μας φαίνεται τουλάχιστον παράξενη έως και χάλια.
Γιατί όμως ;
Ο ήχος εισέρχεται στα αυτιά μας με δυο τρόπους : είτε δια μέσου του αέρα, είτε δια μέσου των οστών.
Όταν ακούμε τη φωνή μας ηχογραφημένη, φτάνει σε μας δια μέσου του αέρα. Τα κύματα του αέρα φτάνουν μέχρι το τύμπανό μας, δονούν τρία οστάρια (τη σφύρα, τον άκμονα και τον αναβολέα) και καταλήγουν στον κοχλία. Ο κοχλίας είναι γεμάτος με υγρό και μετατρέπει τις δονήσεις από το τυμπανοσταριώδες σύστημα, που προαναφέραμε, σε νευρικά σήματα, ώστε να μπορούν να φτάσουν στον εγκέφαλο.
Εμείς, όμως, ακούμε τη δική μας τη φωνή πάντα μέσω των οστών μας. Στην πραγματικότητα, το κρανίο μας, μας εξαπατά, χαμηλώνοντας τη συχνότητα των δονήσεων αυτών και γι' αυτό συνήθως ακούμε τη φωνή μας πιο ψιλή, όταν την ακούμε ηχογραφημένη.
Και πάλι, όμως, γιατί ακριβώς αυτό δεν μας αρέσει ; Περίπου για τον ίδιο λόγο, που προτιμάμε να μας βλέπουμε στον καθρέφτη, παρά σε φωτογραφίες. Στη διάρκεια της ζωής μας, συνηθίζουμε όλες τις ασυμμετρίες του σώματος μας, που βλέπουμε στο είδωλο μας. Όταν, όμως, κοιτάμε τη φωτογραφία, ο εγκέφαλός μας δεν κάνει τέτοιου είδους “προσαρμογές”.
Και πάντοτε προτιμάμε τη λίγο “πειραγμένη” εκδοχή της φωνής μας, τη φωνή μας, όπως την ακούμε εμείς και όχι οι άλλοι.
