Ερευνητές από τις ΗΠΑ, έβαλαν κάτω από το μικροσκόπιο τον εγκέφαλο αντρών και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι πατεράδες που μεγαλώνουν παιδιά με τις γυναίκες τους -οι οποίες θεωρούνται συνήθως ως ο «κύριος γονιός»- αποκτούν περισσότερο το ρόλο εκείνου που σκέφτεται και σχεδιάζει.
Όσοι όμως μεγαλώνουν ένα παιδί χωρίς την παρουσία μιας συντρόφου, βρέθηκε ότι έχουν το ίδιο επίπεδο συναισθηματικής απόκρισης, όπως θα είχε και μία μητέρα.
Σύμφωνα με μια έρευνα που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, στον εγκέφαλο ενός πατέρα παρατηρούνται ορμονικές αλλαγές και νευρωνική δραστηριότητα, ανάλογα με τα γονεϊκά καθήκοντα που αναλαμβάνει.
Οι ερευνητές καταλήγουν στην ουσία στο εξής συμπέρασμα: ότι οι άνδρες μπορούν να είναι και από μόνοι τους πολύ καλοί γονείς.
Φυσικά, ορισμένοι θα μπορούσαν να πουν ότι αυτό δεν αποτελεί μια καινούρια είδηση, ωστόσο όπως αναφέρει δημοσίευμα του New Statesment, το επιστημονικό αυτό συμπέρασμα θα μπορούσε να αποδειχθεί χρήσιμο σε πολλές περιπτώσεις όπως: ζητήματα υιοθεσίας, δικαιώματα του πατέρα, γονεϊκά δικαιώματα ομοφυλόφιλων ζευγαριών, ζητήματα επιμέλειας παιδιών κ.ά.
Ο μεγαλύτερος εχθρός της προόδου –γράφει ο Michael Brooks- υπήρξε ο φυσικός κόσμος, ή τουλάχιστον η άποψή μας γι’ αυτόν.
Οι γυναίκες αποτελούν τους κύριους φροντιστές των παιδιών στο 95% των ειδών θηλαστικών, κάτι που σχετίζεται πρωτίστως με το θηλασμό.
Τα βρέφη τρέφονται με μητρικό γάλα, οπότε είναι λογικό από νωρίς η φροντίδα των παιδιών να «πέφτει» στα χέρια των θηλυκών.
Οι άνθρωποι, όμως, έχουν αναπτύξει πιο εξελιγμένους τρόπους ανατροφής των παιδιών τους και αν το απαιτούν οι περιστάσεις, έχουν στη διάθεσή τους διάφορα μέσα για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του μεγαλώματος ενός παιδιού.
Σύμφωνα με την έρευνα που δημοσιεύτηκε στο ProceedingsoftheNationalAcademyofSciences, οι ερευνητές «σάρωσαν» τους εγκεφάλους γονέων, παρακολουθώντας σε βίντεο τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούσαν με τα παιδιά τους.
Οι ερευνητές βρήκαν ότι διεγείρονταν δύο συστήματα στον εγκέφαλό τους.
Το ένα είναι ένα συναισθηματικό δίκτυο, που σχετίζεται με την επαγρύπνηση και συντονίζει τις κατάλληλες αποκρίσεις στη συμπεριφορά, που διατηρούν την ευημερία ενός παιδιού. Το άλλο ασχολείται με τις νοητικές επεξεργασίες. Παρακολουθεί την πιθανή κατάσταση του εγκεφάλου ενός παιδιού, τη συναισθηματική του κατάσταση και τις μελλοντικές του ανάγκες, επιτρέποντας τον προγραμματισμό.
Στις μητέρες το συναισθηματικό δίκτυο ήταν πιο ενεργό. Οι πατεράδες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με γυναίκες –και κατά συνέπεια έχουν δευτερεύοντα ρόλο στην ανατροφή των παιδιών- φάνηκε να λειτουργούν περισσότερο βασιζόμενοι στη σκέψη και το σχεδιασμό.
Όταν όμως μεγάλωναν ένα παιδί, χωρίς την παρουσία γυναίκας, βρέθηκε ότι είχαν το ίδιο επίπεδο συναισθηματικής απόκρισης, όπως αυτό που θα είχε μια μητέρα και το ίδιο επίπεδο σκέψης και σχεδιασμού όπως ένας «δευτερεύων πατέρας».
Με άλλα λόγια, ήταν ικανοί να φέρνουν εις πέρας και τους δύο ρόλους.
