Η σχέση του ανθρώπου με το σκύλο είναι παροιμιώδης. Μια νέα επιστημονική έρευνα αναδεικνύει ακόμη ένα λόγο που φαίνεται να ενισχύει το συναισθηματικό δέσιμο των δυο: ο εγκέφαλος τόσο του ανθρώπου, όσο και του σκύλου αντιδρούν με εξαιρετικά παρόμοιο τρόπο στις φωνές, τα γέλια, τα κλάματα και γενικά σε όλους τους συναισθηματικά φορτισμένους ήχους.
Οι ερευνητές, μελέτησαν -με την ίδια μη επεμβατική τεχνική της λειτουργικής μαγνητικής απεικόνισης (fMRI)- τους εγκέφαλους 11 σκύλων, σε σύγκριση με τους εγκέφαλους 22 εθελοντών ανθρώπων. Για πρώτη φορά, σκύλοι και άνθρωποι υποβλήθηκαν ακριβώς στο ίδιο πείραμα νευρο-απεικόνισης και ενώ άκουγαν τους ίδιους ήχους (κλάματα, χαρούμενα γαβγίσματα, γέλια, σφυρίγματα κ.α.).
Η μελέτη έδειξε ότι οι σκύλοι, ακριβώς όπως οι άνθρωποι, έχουν στον εγκέφαλό τους και συγκεκριμένα στον πρόσθιο κροταφικό λοβό, περιοχές αφιερωμένες αποκλειστικά στην επεξεργασία της φωνής. Αυτή η εξειδικευμένη περιοχή επεξεργασίας της φωνής (που ανακαλύφθηκε στους ανθρώπους το 2000) είναι που επιτρέπει στους ανθρώπους να καταλαβαίνουν από τον τόνο της φωνής κάποιου άλλου ανθρώπου, ακόμα κι αν δεν τον βλέπουν, αν είναι χαρούμενος ή λυπημένος. Φαίνεται πως αυτό ακριβώς αυτό συμβαίνει και στους σκύλους.
Γι’ αυτό φαίνεται πως οι σκύλοι, μπορούν να νιώθουν το συναισθηματικό μήνυμα που έχουν οι φωνές των ανθρώπων. Απλώς, η φωνητική περιοχή στον εγκέφαλο των σκύλων έχει εξελιχτεί για να ανταποκρίνεται πιο έντονα στους άλλους σκύλους, ενώ των ανθρώπων στους άλλους ανθρώπους.
