Σεξ ή πιο… «κομψά» συνουσία, ονομάζεται η ερωτική πράξη μεταξύ ανθρώπων ή άλλων μελών του ζωικού βασιλείου, με απώτερο σκοπό την αναπαραγωγή για τη συνέχιση του είδους,. Βέβαια, μεταξύ των ανθρώπων κυρίως, γίνεται και μόνο για την… ευχαρίστηση.
Το σεξ αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της ίδιας της ζωής. Πότε όμως έγινε η πρώτη εκσπερμάτιση στην καταγεγραμμένη ιστορία;
Σύμφωνα με το βιβλίο «Death and Sex» των Tyler Volk και Dorion Sagan, η παλαιότερη εκσπερμάτιση που έχει βρεθεί ποτέ σε απολιθώματα χρονολογείται 363 με 408 εκατομμύρια χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια της Δεβόνιας Περιόδου.
Η καλοδιατηρημένη «λάγνα σκηνή» από την παλαιοζωική εποχή θυμίζει κάτι από τις ερωτικές τοιχογραφίες που βρέθηκαν στην Πομπηία, γράφει η Maria Popova στο brainpickings.org.
Πολύ πριν την εμφάνιση του ανθρώπου, η πιο πρώιμη εκσπερμάτιση (που γνωρίζουμε έως σήμερα) συνέβη σε Rhyniophyta, στα πρώτα φυτά της γης, πριν από περίπου 400 εκατομμύρια χρόνια.
Η σκηνή «πιάστηκε επ’ αυτοφώρω» σε πυριτόλιθο, ένα λεπτό κρυσταλλικό χαλαζία με μια παράξενη ικανότητα να διατηρεί τα απολιθώματα.
Το Algaophyton major είναι ένα από τα πιο κοινά φυτά στο τέλεια διατηρημένο οικοσύστημα με απολιθωμένους οργανισμούς σε κυτταρικό επίπεδο, λόγω ηφαιστειακής δράσης, Rhynie Chert, που εντοπίστηκε κοντά στο χωριό Rhynie στο Aberdeenshire της Σκωτίας.
Χάρη σε μια αλλαγή στο pH πριν από εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια, «καταγράφηκε» στον πυριτόλιθο το θηλυκό «γεννητικό όργανο» του φυτού. Παρατηρώντας με μικροσκόπιο ένα άλλο δείγμα πέτρας φάνηκε και το αρσενικό «όργανο» του Aglaphyton, γεμάτο με σπερματοζωάρια έτοιμα να «εκραγούν».
«Με τη μείωση (είδος κυτταρικής διαίρεσης κατά την οποία τα κύτταρα που προκύπτουν έχουν το μισό αριθμό χρωμοσωμάτων από το αρχικό) επήλθε η θνησιμότητα, καθώς η επιστροφή στα σπερματοζωάρια και τα ωάρια τελικά σήμαινε την απόρριψη τρισεκατομμυρίων σωματικών κυττάρων που, αν και είχαν υπηρετήσει έξοχα το σκοπό τους, δεν εκπροσωπούσαν άμεσα την εξέλιξη. Και με το αναπαραγωγικό σεξ, ήρθε και ο προγραμματισμένος κυτταρικός θάνατος, επειδή εξελικτικά τα σώματά μας είναι φλούδες, βιοαποδομήσιμα αποθέματα πολύτιμων βιοστοιχείων που ανήκουν στο οικοσύστημα και πρέπει να επιστραφούν» γράφει ο Sagan στο βιβλίο «Death and Sex» και συνεχίζει: «Μια παροιμία του Θιβέτ λέει: Είμαστε εδώ για να συνειδητοποιήσουμε την ψευδαίσθηση της μοναδικότητάς μας. Το πνευματικό συναίσθημα έχει ένα βιολογικό συγγενή. Η τάση μας να “συγχωνευόμαστε” με ό,τι δεν είναι “εμείς”, προσωρινά μέσω του σεξ ή μόνιμα μέσα από τη συμβίωση, είναι κάτι παραπάνω από μια μεταφορά. Προσφέρει όμως πνευματική παρηγοριά.
Όταν βρισκόμαστε με κάποιον άλλον, είτε απλά για σεξ είτε επειδή αγαπιόμαστε, αποδεικνύουμε ότι η απομόνωσή μας δεν είναι μόνιμη. Έτσι όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, μπορεί όλοι να συνδεόμαστε με κάποιο τρόπο.
Εν τω μεταξύ, ο έρωτας μας φέρνει κοντά, κάνοντάς μας περισσότερο απ’ ό,τι είμαστε μόνους. Τα βέλη του Έρωτα, που σκιρτούν στην καρδιά της μοναξιάς, μας σκοτώνουν καθώς μας απελευθερώνουν».
