Τι ήταν οι δεινόσαυροι; Θερμόαιμοι; Ψυχρόαιμοι;
Τίποτα από τα δυο, κάτι ενδιάμεσο, αναφέρει μια νέα αμερικανική έρευνα.
Και γιατί μας νοιάζει αυτό; Εκτός των εκπληκτικών γνώσεων που αποκομίζουμε για το παρελθόν του πλανήτη μας, μελετώντας τους δεινόσαυρους μαθαίνουμε σημαντικά και χρήσιμα πράγματα για την εξέλιξη των ειδών, κάτι που αφορά κι εμάς.
Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι τα πλάσματα που κάποτε ήσαν κυρίαρχοι του πλανήτη μας για περισσότερα από 100 εκατ. χρόνια, έως ότου εξαφανίστηκαν πρν από 65 εκατ. χρόνια πιθανότατα από την πτώση ενός μεγάλου ουράνιου σώματος στη Γη, δεν ήσαν ούτε θερμόαιμα (ή ενδόθερμα), ούτε ψυχρόαιμα (ή εκτόθερμα), αλλά μεσόθερμα, δηλαδή είχαν μια ενδιάμεση θερμοκρασία.
Οι ερευνητές, μελέτησαν 21 είδη δεινοσαύρων, μεταξύ των οποίων τον τρομερό Τυραννόσαυρο, τον μακρυλαίμη Απατόσαυρο, τον αρπακτικό Αλλόσαυρο, τον Τενοντόσαυρο και άλλους. Η συγκριτική μελέτη συμπεριέλαβε συνολικά 381 διαφορετικά είδη: θηλαστικά, πουλιά, ψάρια, καρχαρίες, σαύρες, φίδια, κροκοδείλους κ.α..
Η αξιολόγηση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι δεινόσαυροι δεν έμοιαζαν ούτε στα σημερινά θηλαστικά και στα πουλιά (που είναι θερμόαιμα), ούτε στα ερπετά και στα ψάρια (που είναι ψυχρόαιμα).
Αρχικά, στον 19ο αιώνα, οι επιστήμονες έτειναν προς την θεωρία ότι οι δεινόσαυροι ήσαν αργοί και ψυχρόαιμοι. Όσο όμως, στη διάρκεια του 20ού αιώνα, ανακαλύπτονταν ολοένα πιο πολλά απολιθώματα πιο σβέλτων και επιθετικών δεινόσαυρων, η πλάστιγγα έγειρε σταδιακά προς την άποψη ότι ήσαν γρήγορα και θερμόαιμα ζώα.
Στην εποχή μας υπάρχουν ακόμη λίγοι οργανισμοί (το πολύ δέκα είναι γνωστοί), κυρίως υδρόβιοι, που δεν μπορούν εύκολα να θεωρηθούν ούτε θερμόαιμοι ούτε ψυχρόαιαμοι, όπως είναι ο μεγάλος λευκός καρχαρίας, η μεγάλη θαλάσσια δερματο-χελώνα, η έχιδνα που γεννά αυγά και ο τόνος.
Οι αμερικανοί ερευνητές πιστεύουν ότι χάρη στον ενδιάμεσο μεσοθερμικό μεταβολισμό τους, οι δεινόσαυροι κατάφεραν να γίνουν πολύ μεγαλύτεροι από ό,τι ήταν εφικτό για οποιοδήποτε θηλαστικό. Όσο πιο θερμόαιμο είναι ένα ζώο, τόσο περισσότερο πρέπει να φάει για να έχει την απαραίτητη ενέργεια. Είναι αμφίβολο αν ένα λιοντάρι, μεγάλο όσο ένας Τυραννόσαυρος, θα μπορούσε ποτέ να βρει αρκετή τροφή για να επιβιώσει.
