Ο προέδρου του Ιρακινού Κουρδιστάν Μπαρζανί παραιτείται και αρνείται να παραταθεί η θητεία του
Μετέωρο, «ακέφαλο» και απομονωμένο έχει μείνει το Ιρακινό Κουρδιστάν μετά το «αποτυχημένο» - όπως το χαρακτηρίζει η διεθνής κοινότητα - δημοψήφισμα ανεξαρτησίας στις 25 Σεπτεμβρίου και την ανακοίνωση παραίτησης χθες του Κούρδου ηγέτη, Μασούντ Μπαρζανί.
Με ένα τηλεοπτικό διάγγελμα που εκφώνησε κι όπου δεν έκρυβε την πικρία του, ο Μπαρζανί υποστήριξε ότι κανείς εκτός της περιοχής των Κούρδων δεν στάθηκε στο πλευρό τους για να υποστηρίξει το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση.
«Κανείς δεν στάθηκε στο πλευρό μας παρά μόνο τα βουνά μας» υπογράμμισε και δήλωσε ότι παραδίδει οριστικά την εξουσία την 1η Νοεμβρίου.
Την ίδια ώρα ,η κουρδική πολιτική έχει ήδη απομονωθεί εντελώς, με τον περιφερειακό πρόεδρο και το κόμμα του να χάνουν ουσιαστικά κάθε νομιμοποίηση, ενώ μια σειρά αξιωματούχων συνεχίζουν να κατηγορούν ο ένας τον άλλον για την καταστροφή. Το πραγματικό ερώτημα είναι πώς η Βαγδάτη και το Ερμπιλ μπορούν να επιλύσουν τη διαφωνία τους ειρηνικά και με βιώσιμο τρόπο.
Σύμφωνα με το Al Jazeera, οι ομοσπονδιακές αρχές θα επιβεβαιώσουν εκ νέου την εξουσία της κεντρικής κυβέρνησης για τα περισσότερα, αν όχι για όλα τα αμφισβητούμενα εδάφη, τις εγκαταστάσεις πετρελαίου και τα συνοριακά σημεία, συμπεριλαμβανομένων των αεροδρομίων.
Η μακροπρόθεσμη επίλυση της διένεξης μεταξύ των δύο πλευρών θα εξαρτηθεί από ορισμένους παράγοντες, πολύ λίγοι από τους οποίους είναι πιθανόν να υλοποιηθούν χωρίς μαζική παρέμβαση της διεθνούς κοινότητας, η οποία στο παρελθόν δεν παρενέβη με επιτυχία. Μια σοβαρή συνταγματική μεταρρυθμιστική προσπάθεια θα πρέπει να ακολουθήσει, κυρίως για τη δημιουργία μιας νέας κρατικής μορφής ομοσπονδιακού χαρακτήρα, η οποία θα είναι βιώσιμη. Αυτό θα πρέπει να περιλαμβάνει έναν δίκαιο και διαφανή μηχανισμό επιμερισμού των εσόδων και την καθιέρωση ενός δίκαιου και αμερόληπτου μηχανισμού επίλυσης διαφορών που να μπορούν να επικαλούνται και οι δύο πλευρές
Με βάση την εμπειρία του παρελθόντος, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος ότι κανένας από αυτούς τους στόχους δεν θα επιτευχθεί και ότι η τρέχουσα κρίση θα αφεθεί στη μοίρα της. Ως εκ τούτου, εάν πρόκειται να υπάρξει λύση, θα πρέπει να προέρχεται από τη διεθνή κοινότητα.
