Είμαστε γεννετικά “προγραμματισμένοι” να μην μπορούμε να ερωτευτούμε για μια ζωή
Όπως λένε και στα παραμύθια: και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Αυτό που δεν λένε είναι... για πόσο; Η επιστήμη έχει -όπως ισχυρίζεται- αδιάσειστες αποδείξεις ότι ο έρωτας στα παντρεμένα ζευγάρια έχει -είτε το θέλουμε είτε όχι- ημερομηνία λήξης. Και μάλιστα αρκετά σύντομη!
Όπως ανακάλυψαν Αμερικανοί και Ευρωπαίοι επιστήμονες σε έρευνά τους με 1.761 συμμετέχοντες που διήρκεσε 15 χρόνια η... καμπύλη του έρωτα στα νιόπαντρα ζευγάρια πάει περίπου ως εξής: μια εκρηκτική εκτόξευση στην αρχή. Η ευδαιμονία δεν κρατά παρά το πολύ δυο χρόνια όμως. Και μετά αρχίζει η κατηφόρα.
Τα καλά νέα είναι πως αν τα ζευγάρια καταφέρνουν να περάσουν το σκόπελο των 2 ετών, είναι πιθανό να μείνουν μαζί για κάποιες δεκαετίες ακόμα. Μετά, στα 18- 20 χρόνια, δηλαδή όταν τα παιδιά αρχίζουν να εγκαταλείπουν την οικιακή φωλιά, οι σύζυγοι είναι πολύ πιθανό να έρθουν πιο κοντά. Οι επιστήμονες το αποκαλούν και “η ελευθερία της άδειας φωλιάς”, οπότε δηλαδή το ζευγάρι ξαναέχει χρόνο ο ένας για τον άλλο. Και τότε, συχνά αναβιώνουν μια ευδαιμονία που μοιάζει πολύ με τα πρώτα χρόνια της γνωριμίας τους.
Γιατί όμως ο έρωτας ξεφτίζει; Όπως έχουν δείξει εκατοντάδες έρευνες μέχρι σήμερα, οι άνθρωποι είμαστε εξαιρετικά επιρρεπείς στην ηδονική προσαρμογή: δηλαδή “κακομαθαίνουμε”, συνηθίζουμε τη χαρά και μας φαίνεται ρουτίνα!
Μάλιστα, η ηδονική προσαρμογή εφαρμόζεται στον έρωτα εξίσου όπως στην περίπτωση μιας καινούριας δουλειάς, ενός νέου σπιτιού ή αυτοκινήτου. Κυνικό; Ίσως... αλλά είμαστε γεννετικά προγραμματισμένοι να θεωρούμε τις θετικές εμπειρίες δεδομένες.
Υπάρχουν λόγοι εξελικτική, φυσιολογικοί αλλά και πρακτικοί που η φύση δεν μας επιτρέπει να είμαστε μονίμως με τη... λαμαρίνα δαγκωμένη: αν μονίμως ζούσαμε την κατάσταση εγρήγορσης που ζει ο ερωτευμένος δεν θα ασχολούμασταν ούτε με τη δουλειά μας, ούτε με τα παιδιά μας, ούτε καν με το να τραφούμε! Από ψυχολογικής απόψεως η κατάσταση του έρωτα έχει πολλά κοινά με την κατάσταση του ναρκισσισμού αλλά και της εξάρτησης: αν συνεχιστεί αμείωτος χτυπά το κρίσιμο σημείο θραύσης!
Όπως διαβεβαιώνουν οι επιστήμονες, δεν υπάρχει άνθρωπος -ούτε καν θηλαστικό όπως λένε- που προϊόντος του χρόνου να μην χάνει το σεξουαλικό του ενδιαφέρον για το μόνιμο ερωτικό του ταίρι. Μάλιστα, ανατρέπουν μια στερεοτυπική πεποίθηση τεκμηριώνοντας ότι πρώτες οι γυναίκες είναι που χάνουν το ενδιαφέρον τους για το σεξ. Γιατί; Η αντίληψη των γυναικών περί παθιασμένου σεξ, επηρεάζεται πολύ περισσότερο από το νέο, την καινοτομία, από ότι των ανδρών.
Τάδε έφη η επιστήμη... Ο έρωτας όμως, μπορεί να γίνει αντικείμενο επιστημονικής μελέτης και ανάλυσης;
