Όταν οι δρόμοι προς το φεστιβάλ μπλόκαραν, η λύση δόθηκε από τον αέρα
Στις 15 Αυγούστου του 1969, η κυκλοφορία προς το Bethel, λίγα χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της κωμόπολης Woodstock της Νέας Υόρκης, γινόταν με βήμα σημειωτόν. Περισσότεροι από 400.000 άνθρωποι είχαν πάρει την κατεύθυνση προς τα βουνά Catskill για να παρακολουθήσουν το ομώνυμο τριήμερο (που εν τέλει κράτησε τέσσερις ημέρες 15-18/08/1969) μουσικό φεστιβάλ, που έμελε να μείνει στην ιστορία και να στιγματίσει μία ολόκληρη γενιά.
Οι πέντε στενοί δρόμοι που οδηγούσαν στο χώρο του φεστιβάλ, γρήγορα μπλοκαρίστηκαν από την πολυκοσμία. Ο κόσμος απλά εγκατέλειπε τα οχήματά του και ξεκινούσε περπατώντας προς το σημείο. Σύμφωνα με την Αστυνομία, οι δρόμοι ήταν ακινητοποιημένοι σε ακτίνα 20 μιλίων.
Η βοήθεια εξ ουρανού έδωσε τη λύση
Πέρα όμως από τους θεατές του φεστιβάλ που κόλλησαν στην κίνηση, αποκλεισμένοι ήταν και οι μουσικοί που θα λάμβαναν μέρος. Και τότε ήρθε η ιδέα στους διοργανωτές, προκειμένου να διεξαχθεί κανονικά και στην ώρα του το φεστιβάλ: ελικόπτερα!
«Δεν θα υπήρχε Woodstock αν δεν ήταν τα ελικόπτερα του στρατού» αναφέρει ο τραγουδιστής Richie Havens στο Sun-Sentinel της Φλόριντα το 1993. Τα πληρώματα των εναέριων μέσων, στρατιωτικών και ιδιωτικών, μετέφεραν επίσης τρόφιμα, ιατρικό προσωπικό στο σημείο του φεστιβάλ και ανέλαβαν τη διακομιδή ασθενών ή τραυματισμένων θεατών σε κοντινά νοσοκομεία.
Ο Havens δεν επρόκειτο να «ξεκινήσει» το Woodstock. Σύμφωνα με το πρόγραμμα, θα εμφανιζόταν πέμπτος στο lineup της πρώτης ημέρας. Ωστόσο επειδή η ροκ μπάντα των Sweetwater δεν είχε εμφανιστεί κοντά στη σκηνή, ο συμπαραγωγός του φεστιβάλ Michael Lang, έπρεπε να βρει αντικαταστάτη και να χωρέσει ολόκληρο το συγκρότημα και τον εξοπλισμό του σε ένα μικρό Bell 47. Έτσι, απέμεινε ο Havens, oοποίος ανέφερε στον Lang: «Μην μου το κάνεις αυτό, είμαι μόνο ένα άτομο!»
«Μήπως τα ελικόπτερα μας ψεκάζουν;»
Φαίνεται όμως ότι δεν έδειχναν όλοι οι παρευρισκόμενοι τον ίδιο ενθουσιασμό για τα ιπτάμενα μέσα πάνω από τα κεφάλια τους. Η Diana Warshawsky που πήγαινε στο φεστιβάλ, στη θέα των ελικοπτέρων, αποφάσισε να φύγει: «έμοιαζε με εμπόλεμη ζώνη σε καιρό ειρήνης. Φυσικά και ήθελα να φύγω», ανέφερε. Η Susan Reynolds τόνισε αρκετά χρόνια μετά (σ.σ το 2011) ότι το κοινό «αγρίεψε» όταν είδε τα ελικόπτερα «Μήπως η κυβέρνηση θέλει να μας κατασκοπεύσει, να μας απειλήσει και να μας ψεκάσει;», αναρωτιόταν. Από την κεντρική σκηνή ένας εκ των υπευθύνων, απευθύνθηκε στο κοινό λέγοντας «ο στρατός είναι μαζί μας και όχι εναντίον μας, ήρθε να βοηθήσει».
