Οι παράγοντες που έπαιξαν ρόλο στην εξέλιξή του
Είναι γεγονός πως πολλά πράγματα έπρεπε να συνδυαστούν για να γίνει ο Μπιλ Γκέιτς ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου για σειρά ετών.
Ο ίδιος αποδίδει ωστόσο τους περισσότερους παράγοντες, στον τρόπο που τον μεγάλωσαν οι γονείς του, Γουίλιαμ και Μαίρη, έναν σχετικά ανορθόδοξο τρόπο, όπως λέει ο Μπιλ τζούνιορ. Ο Γκέιτς έχει μιλήσει κατά καιρούς για τα παιδικά του χρόνια, αποδίδοντας τα εύσημα στους γονείς του. Και να γιατί.
Του ενστάλαξαν την αρετή της προσφοράς
Η οικογένεια των Γκέιτς ήταν άνθρωποι κοινωνικοί και φιλάνθρωποι, αναγκάζοντας και τα παιδιά τους να παίρνουν μέρος στις δράσεις τους. Η παροιμιώδης φιλανθρωπία του Μπιλ από εδώ έλκει την καταγωγή της.
Τον μεγάλωσαν με μεγάλο βαθμό αυτονομίας
Η μάχη μεταξύ γονεϊκής εξουσίας και παιδικής ανεξαρτησίας δεν είναι κάτι καινούριο. Οι γονείς του Μπιλ επέλεξαν πάντως το δεύτερο. Ακόμα και σε ιδιωτικό σχολείο παροιμιώδες για τον βαθμό ελευθερίας των μαθητών του τον έγραψαν. Και ήταν σε αυτό το σχολείο που ο Μπιλ ήρθε σε επαφή με τους υπολογιστές, όπως είχε πει σε συνέντευξή του στη «Wall Street Journal».
Ήταν όμως και το άλλο, πως του επέτρεπαν 13 χρονών παιδάκι να πηγαίνει τα βράδια στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον για να χρησιμοποιεί τους υπολογιστές του. Ακόμα και διάλειμμα από το γυμνάσιο τού επέτρεψαν να κάνει, τελειόφοιτος μάλιστα, ώστε να δουλέψει ως προγραμματιστής σε ένα εργοστάσιο.
«Η Μαίρη κι εγώ ανησυχήσαμε όταν εγκατέλειψε το Χάρβαρντ», είχε πει ο μπαμπάς σε συνέντευξή του για την εποχή που ο τζούνιορ παράτησε το πανεπιστήμιο για να ιδρύσει τη Microsoft. Όχι μόνο δεν του είπαν «όχι», αλλά τον υποστήριξαν κιόλας σε κάθε επιχειρηματικό του βήμα.
Δεν τον άφηναν να τα παρατήσει όσο κακός κι αν ήταν
Οι γονείς του Μπιλ μεγάλωναν ένα έξυπνο παιδάκι που ήταν καλό σε πολλά. Όχι όμως σε όλα. Τι έκαναν; Τον ανάγκαζαν να συνεχίζει ακόμα και σε δραστηριότητες που δεν ήταν καλός, ώστε να μάθε την αποτυχία, αλλά και το ίδιο το γεγονός ότι δεν μπορείς να διαπρέπεις στα πάντα.
Ο Μπιλ πήγαινε κολυμβητήριο, έπαιζε ποδόσφαιρο, ράγκμπι, ακόμα και τρομπόνι μάθαινε με δάσκαλο στο σπίτι, χόμπι στα οποία δεν ήταν ακριβώς ο καλύτερος. Τι έμαθε ο μικρός από όλα αυτά; Όπως το είπε ο ίδιος στο περιοδικό «Fortune»: «η αποτυχία είναι απολύτως φυσιολογική και αποδεκτή».
