Τις πρώτες μέρες που λειτουργούσε η εταιρεία
Η Nike είναι μια εταιρία σύμβολο της χαλαρότητας και του cool εδώ και δεκαετίες, στις αρχές της ωστόσο τα πράγματα ήταν κομματάκι διαφορετικά.
Πριν καν φτιάξει τα πρώτα του ρούχα, ο συνιδρυτής της Nike, Phil Knight, περιβαλλόταν από δικηγόρους και λογιστές και όχι από μοδάτους πιτσιρικάδες και καλοντυμένους σχεδιαστές.
«Είχα την τάση να προσλαμβάνω τίποτα άλλο από λογιστές. Και δικηγόρους», γράφει χαρακτηριστικά στα απομνημονεύματά του («Shoe Dog») που εκδόθηκαν το 2016. Και δεν ήταν γιατί είχε κόλλημα με τα συγκεκριμένα επαγγέλματα, δεν ήξερε απλώς πού αλλού να κοιτάξει για ταλέντα!
«Δεν υπήρχε σχολείο παπουτσιών, δεν είχαμε Πανεπιστήμιο Αθλητικών Ειδών για να βρεις κόσμο», θυμάται να λέει στον Del Hayes, έναν από τους πρώτους υπαλλήλους της Nike εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Ο Knight έψαχνε να βρει ανθρώπους με «κοφτερό μυαλό» και υπέθετε ότι αυτοί θα ήταν λογιστές. Ή δικηγόροι.
«Αυτή ήταν η προτεραιότητά μας και οι λογιστές και οι δικηγόροι είχαν αποδείξει τουλάχιστον ότι μπορούσαν να τα καταφέρουν σε έναν δύσκολο τομέα. Είχαν περάσει ένα μεγάλο τεστ», γράφει στο βιβλίο του, «οι περισσότεροι επιδείκνυαν εξάλλου βασικές ικανότητες. Όταν έπαιρνες έναν λογιστή, ήξερες ότι θα μπορούσε να λογαριάζει. Όταν έπαιρνες δικηγόρο, ήξερες πως θα μπορούσε να μιλά».
Πώς να προσλάβει εξάλλου ανθρώπους από άλλους κλάδους, όπως έναν ειδικό στο μάρκετινγκ, ας πούμε; «Τι ήξερες γι’ αυτόν; Τίποτα. Δεν μπορούσες να προβλέψεις τι θα ήταν σε θέση να κάνει, αν θα μπορούσε να κάνει κάτι», εξηγεί ο Knight. Εξομολογείται βέβαια πως ο πτυχιούχος διοίκησης επιχειρήσεων ή οικονομικών «δεν ήθελε να ξεκινήσει κάπου που πουλούσαν παπούτσια», την ίδια ώρα που δεν είχε και καμία επαγγελματική εμπειρία.
Μόνο που αυτή η πρακτική του δεν του έβγαινε πάντα. Το 1978 η Nike ετοιμαζόταν να ρίξει στην αγορά την πρώτη της σειρά ρούχων και ο Knight προσέλαβε άλλον έναν λογιστή, κάποιον Ron Nelson, για να τρέξει το project. «Δεν υπήρχε κάποια τεχνολογία ή φυσική που να εμπλέκεται», γράφει πιστεύοντας πως τα ρούχα θα ήταν ακόμα ευκολότερα από τα παπούτσια. Μόνο που το πράγμα αποδείχτηκε καταστροφή!
Ο Nelson, όπως ανακαλεί ο Knight, δεν είχε καθόλου γούστο και κατέληξε σε μια αθλητική κολεξιόν «που έμοιαζε να έχει βγει από κάδο σκουπιδιών». Τι έκανε; Τον μετέφερε στο τμήμα παραγωγής και προσέλαβε τον Bob Woodell να κάνει τη δουλειά, τον άνθρωπο που θα γινόταν τελικά πρόεδρος της Nike...
