Κόκκαλα, αίμα και λίπος ως φαρμακευτική αγωγή για τον πονοκέφαλο μέχρι την επιληψία
Η έρευνα της Louise Noble, λέκτορας του Πανεπιστημίου της Νέας Αγγλίας στην Αυστραλία, γύρω από την ευρωπαϊκή λογοτεχνία του 17ου αιώνα, κατέληξε σε μία ξεχωριστή ανακάλυψη. Μούμιες και άλλα διατηρημένα ανθρώπινα υπολείμματα αποτελούσαν σύνηθες συστατικό στην ιατρική της εποχής. Με λίγα λόγια, όχι πριν πολλά χρόνια, οι Ευρωπαίοι…ήταν κανίβαλοι.
Στη συνέχεια, νεότερες σχετικές εκδόσεις τόσο της Noble όσο και του καθηγητή Richard Sugg από το Πανεπιστήμιο του Ντούραμ, που μελέτησαν την ιστορία της ιατρικής με ανθρώπινα πτώματα από την Αναγέννηση μέχρι τη Βικτωριανή εποχή, αποκάλυψαν ότι κάποιες εκατοντάδες χρόνια πριν (μεταξύ 16ου και 17ου αιώνα) πολλοί Ευρωπαίοι βασιλείς, ιερείς και επιστήμονες, συνήθιζαν να λαμβάνουν φάρμακα που περιείχαν ανθρώπινα μέλη, κόκκαλα και λίπος για να θεραπεύσουν από τον πονοκέφαλο μέχρι την επιληψία. Υπήρχαν βέβαια και αντίθετες «φωνές» για αυτήν την πρακτική, καθώς στην Αμερική που προσφάτως είχε ανακαλυφθεί, θεωρείτο δείγμα θηριωδίας.
Φάρμακα από κρανία και ανθρώπινο λίπος
Το ερώτημα πλέον που τίθετο, δεν ήταν «αν πρέπει να τρώει κανείς ανθρώπινη σάρκα» αλλά «ποιο είδος ανθρώπινης σάρκας». Αρχικά, στις προτιμήσεις ήταν η αιγυπτιακή μούμια, το κρανίο ακολουθούσε σε μορφή σκόνης για να θεραπεύσει παθήσεις του κεφαλιού.
Ο Βασιλιάς Κάρολος ο δεύτερος της Αγγλίας έπινε γουλιές από ανθρώπινο κρανίο βουτηγμένο σε αλκοόλ και το ονόμαζε «The King’s Drops» (οι σταγόνες του Βασιλιά). To ανθρώπινο λίπος χρησιμοποιείτο για να θεραπεύσει παθήσεις του σώματος. Γερμανοί ιατροί σύστηναν επιδέσμους βουτηγμένους στο λίπος για τραύματα καθώς και για την αρθρίτιδα.
Το αίμα θεωρείτο ιδανικό όταν ήταν κατά το δυνατόν φρέσκο ώστε να περιέχει ακόμα τα ζωτικά στοιχεία του σώματος. Τον 16ο αιώνα, ο Γερμανοελβετός φυσικός Παράκελσος, πίστευε ότι το αίμα ήταν καλό για κατάποση ενώ οι φτωχοί που δεν είχαν τη δυνατότητα να το αγοράσουν, περίμεναν το τέλος των εκτελέσεων για να πάρουν μικρές ποσότητες αίματος σε κούπες από τα άψυχα σώματα των καταδικασμένων. Για όσους προτιμούσαν το αίμα «μαγειρεμένο», μία συνταγή από Φρατζισκανό αποθηκάριο περιγράφει πώς να το κάνει κάποιος… μαρμελάδα.
Το να τρίβει κάποιος λίπος πάνω σε κάποιο χτύπημα, ή να το βάζει με μορφή σκόνης για να σταματήσει την αιμορραγία της μύτης, ήταν κάποιες «ιατρικές πρακτικές» που λειτουργούσαν στον κόσμο ως θεραπευτικές. Σε μια εποχή που ακόμα και η κυκλοφορία του αίματος, ήταν κάτι άγνωστο.
Το πνεύμα του νεκρού έδινε δύναμη στον ζωντανό
Ένας ακόμη λόγος για τον οποίο ανθρώπινα υπολείμματα θεωρούνταν ωφέλιμα, ήταν επειδή πίστευαν ότι περιείχαν το πνεύμα του σώματος από το οποίο προέρχονταν. Ειδικότερα, το αίμα των νέων ανδρών ήταν πρώτο στις προτιμήσεις και μετά των παρθένων γυναικών. Μάλιστα πίστευαν ότι όποιος λάμβανε μέλη πτώματος, έπαιρνε και τις αντίστοιχες δυνάμεις του θανόντος. Ή όπως έλεγε και ο Leonadro Da Vinci: «Διατηρούμε τη ζωή μας μέσω του θανάτου των άλλων».
Η πρακτική εφαρμοζόταν και κατά την Αναγέννηση. Οι Ρωμαίοι έπιναν το αίμα των μονομάχων για να πάρουν τη δύναμή τους ενώ θεραπευτές από τη Μεσοποταμία και την Ινδία πίστευαν στη χρησιμότητα των ανθρώπινων μελών.
Η επιστήμη νίκησε τον κανιβαλισμό
Η θεραπεία μέσω κανιβαλισμού, άρχισε να υποχωρεί όσο εξελισσόταν η επιστήμη. Από τον 18ο αιώνα, η πρακτική εξασθένησε πολύ ειδικά όταν οι Ευρωπαίοι άρχισαν να χρησιμοποιούν πιρούνι για το φαγητό τους και σαπούνι για το μπάνιο τους.
Ερχόμενοι στη σημερινή εποχή, έχουμε περάσει σε άλλες μορφές χρήσης ανθρώπινων μελών για τη θεραπεία άλλων. Μεταγγίσεις αίματος, μεταμοσχεύσεις οργάνων είναι κάποια από τα παραδείγματα της σύγχρονης ιατρικής. Ωστόσο, γύρω από όλη αυτό το ζήτημα έχει αναπτυχθεί μία τεράστια «μαύρη αγορά» αγοραπωλησίας ανθρώπινων οργάνων. Δυστυχώς, ακόμα και τώρα, για κάποιους ισχύει ακόμα η πεποίθηση ότι «άπαξ πεθάνει κάποιος, μπορεί να κάνεις το σώμα του ό,τι θέλεις».
