«Όλοι πρέπει να έχουν έναν μέντορα ή έναν απότομο φίλο που μπορεί να μας βοηθήσει να δούμε και να δράσουμε σε καλύτερη βάση»
Οι περισσότεροι τα βρίσκουν σκούρα όταν πρέπει να πάρουν «εκείνες» τις μεγάλες και σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή τους.
Εκεί δηλαδή που τα λάθη δεν συγχωρούνται και κάθε στραβοπάτημα κοστίζει ακριβά. Και είναι φυσικά και το άγχος της λάθος απόφασης που εμπλέκεται στην όλη διαδικασία, συσκοτίζοντας ακόμα περισσότερο το σωστό μονοπάτι.
Κι όμως, έχουμε για άλλη μια φορά την επιστήμη στο πλευρό μας να μας βοηθήσει κι εδώ. Και μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο «Harvard Business Review» μας λέει πως αν θέλουμε να παίρνουμε τις σωστές αποφάσεις γρήγορα και έξυπνα, τότε πρέπει να το κάνουμε σαν να αφορά κάποιον άλλο!
Ο αναπληρωτής καθηγητής μάρκετινγκ στο Wisconsin School of Business, Evan Polman, παραθέτει στη μελέτη μια παλιότερη δική του έρευνα για τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους παίρνουμε αποφάσεις για μας και τους άλλους. Οι ερευνητές έκαναν διάφορα πειράματα σε περισσότερους από 1.000 ανθρώπους για αποφάσεις όλων των λογιών, από εστιατόρια για γεύμα μέχρι επαγγελματικές και ερωτικής φύσης επιλογές, τόσο για τους ίδιους όσο και για κάποιον άλλο.
Και απέδειξαν περίτρανα πως παραείμαστε προσεκτικοί όταν αποφασίζουμε για τους εαυτούς μας, ψειρίζοντας κυριολεκτικά τα πάντα, ενώ για τους άλλους τείνουμε να είμαστε πιο ανοιχτοί και περιπετειώδεις, κρίνοντας περισσότερο από τις διαθέσιμες επιλογές παρά εξετάζοντας εξονυχιστικά καθεμία από αυτές.
«Πολλοί άνθρωποι φοβούνται να ζητήσουν αύξηση, οι ίδιοι άνθρωποι ωστόσο είναι πολύ υποστηρικτικοί προτείνοντας σε άλλους (σε φίλους ή συναδέλφους) να το κάνουν». Ο περιπετειώδης τρόπος δεν είναι αναγκαστικά καλύτερος, μας λέει ο Polman, είναι ωστόσο η πιο ανοιχτή νοοτροπία που καταλήγει σε σωστότερες αποφάσεις: «Όταν κάνουμε προτάσεις σε κάποιον άλλο, τείνουμε να είμαστε πιο αισιόδοξοι και επικεντρωμένοι στη δράση. Όταν παίρνουμε τις δικές μας αποφάσεις, τείνουμε να φανταζόμαστε τα πάντα που μπορούν να στραβώσουν, καταλήγοντας σε αμφιβολία και δεύτερες σκέψεις».
Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε; «Όλοι πρέπει να έχουν έναν μέντορα ή έναν απότομο φίλο που μπορεί να μας βοηθήσει να δούμε και να δράσουμε σε καλύτερη βάση». Ή να λειτουργούμε σαν αισιόδοξοι συμβουλάτορες του εαυτού μας: «Μπορεί να λειτουργήσει ακόμα και το αναφέρεσαι στον εαυτό σου σε τρίτο πρόσωπο όταν σκέφτεσαι μια σημαντική απόφαση, σαν να μιλάς για κάποιον άλλο. Αντί να αναρωτιέσαι ‘‘τι να κάνω;’’, ρώτα τον εαυτό σου ‘‘τι να κάνεις;’’».
