Είναι δικαίωμα της Τουρκίας να ζητήσει από τη Δύση να πάρει τον δρόμο κατά της τρομοκρατίας και είναι καιρός η Δύση να ξανακερδίσει την Τουρκία
Ο απολογισμός των νεκρών από την επίθεση της 10ης Δεκεμβρίου στην Κωνσταντινούπολη ανέβηκε στους 44 αργά το απόγευμα της 12ης Δεκεμβρίου, την στιγμή που πολλοί τραυματίες παραμένουν στις μονάδες εντατικής θεραπείας των νοσοκομείων. Τα Γεράκια (ΤΑΚ) ένα από τα ονόματα φάντασμα που χρησιμοποιεί το εκτός νόμου PKK στις επιθέσεις του στις πόλεις, ανέλαβε την ευθύνη για τη βομβιστική επίθεση, η οποία πραγματοποιήθηκε την Ημέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ.
Η τουρκική κυβέρνηση κήρυξε ημέρα εθνικού πένθους την 11η Δεκεμβρίου στη μνήμη των θυμάτων. Η θλίψη απλώθηκε στη χώρα σαν χιονόμπαλα καθώς εξελίσσονταν οι κηδείες των αστυνομικών και των πολιτών που σκοτώθηκαν στη διπλή επίθεση, μαζί με το αίσθημα της ενότητας. Περί τους 360 άνθρωποι σκοτώθηκαν στις επιθέσεις του PKK μόνο το 2016.
Η διάχυση της λύπης και της οργής αυτή τη φορά ήταν κάτι σπάνιο. Για δύο ημέρες, άνθρωποι συνέρρεαν στον τόπο των βομβιστικών επιθέσεων για να αφήσουν λουλούδια, να προσευχηθούν, να δείξουν τον σεβασμό τους για όσους σκοτώθηκαν. Υπήρξαν πορείες με σημαίες σε όλη τη χώρα κατά της τρομοκρατίας, με τρόπο που σπανίως έχουμε συναντήσει άλλη φορά.
Ίσως η αντίδραση οφείλεται στο είδος του τόπου της επίθεσης. Όπως και στη βομβιστική επίθεση του PKK στην Άγκυρα νωρίτερα φέτος που έπληξε μία στάση λεωφορείου, οποιοσδήποτε θα μπορούσε να βρίσκεται εκεί.
Ίσως επίσης οφείλεται στον χρόνο της επίθεσης. με την επίθεση να πραγματοποιείται κατά της αστυνομικής δύναμης που είχε συγκεντρωθεί μετά το τέλος ποδοσφαιρικού αγώνα, είναι προφανές ότι στόχος ήταν η μεγιστοποίηση των απωλειών.
Ίσως οι άνθρωποι να λεν: «Φτάνει πιά».
Σπάνιες ήταν επίσης η ετοιμότητα και η σαφήνεια του μηνύματος αλληλεγγύης από τη διεθνή κοινότητα.
Ίσως αυτό να οφείλεται στη συγγνώμη μετά τις τουρκικές διαμαρτυρίες- από την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση, τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών- μετά την αιματηρή απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου για το ότι οι διεθνείς εταίροι της Τουρκίας δεν έδειξαν αρκετή αλληλεγγύη.
Ίσως να οφείλεται στην κλιμακούμενη η αντίδραση της κυβέρνησης στο γεγονός ότι πολλές ενέργειες του PKK και των οργανώσεων βιτρίνας έχουν γίνει ανεκτές από την Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά το γεγονός ότι οι Βρυξέλλες επισήμως το χαρακτηρίζουν τρομοκρατική οργάνωση.
Η τουρκική κυβέρνηση και ο λαός έχουν σημειώσει αυτήν τη στροφή ως θετική εξέλιξη, αλλά υπό τον όρο ότι αυτή η αντίδραση δεν πρέπει να περιορισθεί στα λόγια.
Οι Τούρκοι θεωρούν ότι εάν η Δύση έχει αρχίσει να κάνει τη συζήτησης της τρομοκρατίας, πρέπει επίσης να περπατήσει και τον δρόμο.
Εάν οι ΗΠΑ συνεχίσουν να υποστηρίζουν το PKK στη Συρία- γνωρίζοντας ότι ο πραγματικός στόχος δεν είναι ένας ευγενής αγώνας κατά του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και το Λεβάντε, αλλά μάλλον η εξασφάλιση κυρίαρχης θέσης κατά της Τουρκίας- πριν ο Ντόναλντ Τραμπ αναλάβει την προεδρία, τα λόγια δεν θα είναι αρκετά.
Εάν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συνεχίσει να δίνει ευκαιρίες προπαγάνδας και στρατολόγησης στο PKK- κατά των αναγνωρισμένων από τον ΟΗΕ συνόρων και κυριαρχίας της Τουρκίας- και εάν συνεχίσει ουσιαστικά να θεωρεί τις ενέργειες του PKK νόμιμη μέθοδο πολιτικού αγώνα, παρά το γεγονός ότι άνθρωποι σκοτώνονται καθημερινά, τα λόγια δεν θα είναι αρκετά.
Είναι ένα πράγμα να επικρίνεται η γραμμή της τουρκικής κυβέρνησης στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας, ζητώντας της να πραγματοποιεί αυτόν τον αγώνα εντός των ορίων του κράτους δικαίου και της δημοκρατίας. Και είναι άλλο πράγμα να αγνοεί κανείς τη διεθνή υποστήριξη και ανοχή που λαμβάνει το PKK ιδιαίτερα από τους φίλους και τους συμμάχους της Τουρκίας, όταν άνθρωποι σκοτώνονται κάθε μέρα.
Είναι δικαίωμα της Τουρκίας να ζητήσει από τη Δύση να πάρει τον δρόμο κατά της τρομοκρατίας και είναι καιρός η Δύση να ξανακερδίσει την Τουρκία.
* Το κείμενο είναι του Μουράτ Γετκίν, Διευθυντή της Hurriyet Daily News -αγγλόφωνης έκδοσης της εφημερίδας Χουριέτ
