Σοκ προκαλούν οι αποκαλύψεις που έρχονται στο φως ακόμη και μισό αιώνα μετά για τεράστιο σκάνδαλο κακοποίησης με θύματα εκατοντάδες παιδιά σε οικοτροφείο του Μόντρεαλ του Καναδά. Οι συγκλονιστικές αποκαλύψεις αφορούν μια περίπτωση τεσσάρων και πλέον δεκαετιών από το 1940 μέχρι και το 1982. Πεντακόσια ως εξακόσια κωφά παιδιά και έφηβοι ηλικίας 8 ως 17 ετών φέρονται να έπεσαν θύματα σωματικής ή σεξουαλικής κακοποίησης. Δράστες ήταν 28 μέλη της τοπικής καθολικής κοινότητας και 6 εργαζόμενοι στο οικοτροφείο.
“Τουλάχιστον 300 παιδιά έπεσαν θύματα συστηματικής σεξουαλικής παρενόχλησης, γεγονός που καθιστά το σκάνδαλο αυτό το μεγαλύτερο στην ιστορία με θύματα κωφά παιδιά, μεγαλύτερο κι από εκείνο που αποκαλύφθηκε το 2010 και αφορούσε 200 θύματα ενός αμερικανού ιερέα”, λέει ο Κάρλο Ταρίνι, εκπρόσωπος της Ένωσης του Κεμπέκ για τα θύματα των ιερωμένων. “Υπό την αιγίδα της καθολικής Εκκλησίας, το Κεμπέκ ήταν εκείνη την εποχή ο Παράδεισος των παιδεραστών ιερέων!” προσθέτει.
Στις 22 Νοεμβρίου, μια συγκλονιστική εκπομπή της καναδικής τηλεόρασης έδωσε τον λόγο σε πρώην τρόφιμους του οικοτροφείου. Την Κυριακή, το Κέντρο της κωφής κοινότητας του Μόντρεαλ οργάνωσε διαδήλωση μπροστά στο παλιό Ινστιτούτο Κωφαλάλων της πόλης, που μετατρέπεται τώρα σε πολυτελή διαμερίσματα. Το κτίριο αυτό δημιουργεί ζοφερές αναμνήσεις στους κωφούς που στέλνονταν εδώ απ' όλο το Κεμπέκ.
Στόχος των θυμάτων είναι τώρα, σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο, να κινητοποιήσουν την κοινή γνώμη, μετά την προσφυγή που κατέθεσαν την άνοιξη στο Ανώτατο Δικαστήριο. Η διαδικασία όμως είναι πολύ αργή. Ο μέσος όρος των κατηγορουμένων είναι τα 70 χρόνια. Άλλοι ιερείς έχουν πεθάνει, άλλοι εξακολουθούν να ασκούν τα καθήκοντά τους.
“Ο χρόνος πιέζει”, λέει ο Ζιλ Ριντ, διευθυντής του Κέντρου της κωφάλαλης κοινότητας του Μόντρεαλ, ο οποίος έχει συγκεντρώσει 124 μαρτυρίες και έχει ακούσει ιστορίες φρίκης. “Κτυπούσαν παιδιά με μπαστούνια του μπέιζμπολ, τα έσπρωχναν στη σκάλα ή τα έδερναν μέσα στην τραπεζαρία επειδή δεν τους άρεσε ένα φαγητό”.
Ένας οικότροφος αφηγείται ότι από τα 8 ως τα 12 χρόνια του υφίστατο σεξουαλική παρενόχληση τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα από τρεις ιερείς. Από τα 12 ως τα 14 χρόνια του, ο ρυθμός έγινε καθημερινός. Τα κρούσματα αναγκαστικών σεξουαλικών σχέσεων με δασκάλους και επόπτες ανέρχονται σε πολλές εκατοντάδες.
“Κάθε Παρασκευή βράδυ, τα παιδιά που δεν επέστρεφαν στην οικογένειά τους ήταν στο έλεος των παιδεραστών”, λέει ο Ριντ. Και την Κυριακή το βράδυ, τα παιδιά που επέστρεφαν πρώτα υφίσταντο κι εκείνα σεξουαλική παρενόχληση. “Οι ιερείς ήταν εξουσιοδοτημένοι να εκπαιδεύουν τους νεαρούς κωφούς, αλλά εκείνοι εκμεταλλεύονταν την κατάστασή τους και τους κατέστρεφαν ψυχολογικά”. Κωφός και ο ίδιος, στάλθηκε στο οικοτροφείο το 1973, αλλά γλύτωσε τα χειρότερα γιατί με την πρώτη καταγγελία του επενέβη ο πατέρας του.
Ο Ντανιέλ Κορμιέ, 61 ετών σήμερα, ήταν λιγότερο τυχερός. Αφηγείται σήμερα αυτά που αποσιώπησε όλα τα προηγούμενα χρόνια, καθώς φοβόταν ότι θα τον χαρακτήριζαν συκοφάντη. Αυτό που θέλει είναι να αποκαλυφθεί όλη η αλήθεια και όσοι από τους δράστες είναι ακόμη ζωντανοί να παραπεμφθούν στη δικαιοσύνη. Όπως λέει, στα οκτώ χρόνια που έμεινε στο οικοτροφείο τη δεκαετία του '60, είδε πολλές σεξουαλικές επιθέσεις. Ένας ιερέας τον κακομεταχειριζόταν σεξουαλικά επί τρεις μήνες, ενώ δεν είχε κλείσει ούτε τα δέκα του χρόνια.
Ο Μαριούς Πακέν, νευροψυχολόγος, κωφός και ο ίδιος από τα 15 του χρόνια, εργάστηκε από το 1993 ως το 2002 στο Ινστιτούτο Ρεμόν-Ντεουάρ, το κέντρο αποκατάστασης που διαδέχθηκε το Ινστιτούτο των κωφών. Κι έχει ακούσει κι αυτός τρομερές ιστορίες. “Οι καταχρήσεις, οι σοδομισμοί, οι πεολειχίες, ήταν στην ημερήσια διάταξη, και κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει”.
Αργότερα, στο ίδιο αυτό ινστιτούτο, το τρομερό παρελθόν δεν έπαψε να επανεμφανίζεται. “Κάθε φορά που πέθαινε ένας ιερέας του παλιού οικοτροφείου, η σούπα άρχιζε να βράζει”, τονίζει ο Πακέν. “Στην αίθουσα των συναντήσεων, η οργή ήταν έκδηλη. Συντάσσαμε τον κατάλογο των εγκλημάτων και των θυμάτων του θανόντος”. Όλοι ήξεραν όμως πως ό,τι κι αν έκαναν, το ψυχολογικό τους σοκ οι παλιοί οικότροφοι δεν θα το ξεπερνούσαν ποτέ.
