Οι λέξεις θρήνος, απόγνωση, απελπισία αλλά και βία που προκαλεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, δεν είναι αρκετά δυνατές για να περιγράψουν τα αισθήματα των επιζώντων στην ισοπεδωμένη πόλη της Τακλομπάν.
Η ανθρωπιστική βοήθεια στις πληγείσες περιοχές των Φιλιππίνων φτάνει με το σταγονόμετρο, εξαιτίας των κατεστραμμένων οδικών δικτύων, ενώ το αεροδρόμιο της πόλης λειτουργεί με έναν υποτυπώδη πια διάδρομο. Εκεί καθημερινά στοιβάζονται εκατοντάδες κάτοικοι που ψάχνουν τρόπο να ξεφύγουν από την κόλαση. Ελάχιστοι όμως τα καταφέρνουν.
Οι άστεγοι ξεπερνούν το μισό εκατομμύριο και εικόνες τρέλας ξεδιπλώνονται στους δρόμους. Πτώματα σε αποσύνθεση βρίσκονται στοιβαγμένα σε γωνίες και λόγω έλλειψης πόσιμου νερό, πολλοί άρχισαν να ξεθάβουν ακόμα και σωλήνες αποχέτευσης, προσπαθώντας να επιβιώσουν.
Η οσμή στους δρόμους είναι αποπνικτική καθώς η μυρωδιά του θανάτου και της σήψης πλανάται στον αέρα. Εκτός από ασιτία και αφυδάτωση, τώρα οι επιζώντες κινδυνεύουν και από μολυσματικές ασθένειες.
Επιπλέον, το ένστικτο της επιβίωσης και της αυτοσυντήρησης, μεταμορφώνει το πλήθος των δυστυχισμένων σε όχλο, άγριο και βάρβαρο.
Στην Τακλομπάν, οκτώ άτομα ποδοπατήθηκαν μέχρι θανάτου σε πλιάτσικο που έκαναν εκατοντάδες άνθρωποι σε κυβερνητική αποθήκη για να πάρουν λίγο ρύζι, ενώ τμήμα του κτιρίου κατέρρευσε.
Δεκάδες μικρά παιδιά, με δάκρυα στα μάτια ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια και ψάχνουν την οικογένεια τους.
Στα αυτοσχέδια νοσοκομεία, οι άνθρωποι υποφέρουν σιωπηλό και μοιάζουν με φαντάσματα. Αντέχουν τους πόνους καρτερικά και πλέον δεν έχουν τη δύναμη να αντιδράσουν, ακόμα και αν πονούν.
Ο Τυφώνας μπορεί να πέρασε, όμως οι συνέπειες του θα είναι ορατές για δεκαετίες....
