«Δε με ενδιαφέρει αν ο πελάτης πεθάνει, εφόσον έχω πάρει αυτό που θέλω»
Διακρίνεται μια λάμψη περηφάνιας στα μάτια του Abu Jaafar καθώς εξηγεί τι κάνει για τα προς το ζην. Από πρώην σεκιούριτι σε παμπ, σε καλά οργανωμένη συμμορία εμπορίας οργάνων... Ο ρόλος του, καίριος: να εντοπίζει τα υποψήφια θύμα, ανθρώπους σε απελπιστικά αξιοθρήνητη θέση που είναι διατεθειμένοι να πουλήσουν μέρη του σώματός τους με χρηματική ανταλλαγή. Η εισροή σύρων μεταναστών στο Λίβανο, αποτελεί βούτυρο στο ψωμί του, δημιουργεί αφάνταστες ευκαιρείς. «Εκμεταλλεύομαι τους ανθρώπους», λέει στον Alex Forsyth τον δημοσιογράφο του BBC που καταγράφει όσα έχει να του πει ο Abu (ο ίδιος συμφώνησε να μιλήσει στο δίκτυο, με την προϋπόθεση να μη δοθεί το πραγματικό του όνομα).
Συμφωνεί πως αρκετοί σύριοι θα μπορούσαν άνετα να είχαν πεθάνει στη χώρα τους, έχουν ζήσει μια απίστευτη φρίκη οπότε το να δώσουν κάποιο όργανό τους είναι γι αυτούς κάτι πραγματικά ασήμαντο. «Τους εκμεταλλεύομαι και επωφελούνται», λέει με κυνισμό. Η βάση του είναι ένα μικρό καφέ, σε ένα ένα από τα πολυσύχναστα προάστια της Βηρυτού- ένα ερειπωμένο κτίσμα που καλύπτεται από πλαστικό μουσαμά. Στο βάθος του καφενέ, σε ένα δωμάτιο γεμάτο με ξεχαρβαλωμένα έπιπλα και κλουβιά με αυστραλιανούς παπαγάλους, οργανώνει τις αγοραπωλησίες του. Τα τελευταία τρία χρόνια, έχει προωθήσει τα ζωτικά μέρη από περίπου 30 πρόσφυγες, όπως λέει.
«Συνήθως ζητούν νεφρά... Κάποτε μου ζήτησαν έναν οφθαλμό και κατάφερα να βρω πελάτη πρόθυμο να πουλήσει το μάτι του. Έβγαλα φωτογραφία το μάτι του και την έστειλα στους αγοραστές...». Τα στενάκια γύρω από το «γραφείο» του, είναι γεμάτα με απελπισμένους πρόσφυγες - οι περισσότεροι δεν μπορούν να εργαστούν στο Λίβανο εξαιτίας νομικών εμποδίων άρα γίνονται εύκολη λεία. Ανάμεσα σε εκείνους που αναζητούν μια στάλα ελπίδας, είναι και αρκετοί Παλαιστίνιοι που θεωρούνταν ήδη πρόσφυγες στη Συρία και έτσι δεν μπορούν να εγγραφούν εκ νέου από την υπηρεσία προσφύγων του ΟΗΕ όταν φτάνουν στο Λίβανο. Ζουν σε προσφυγικούς καταυλισμούς υπό άθλιες συνθήκες και χωρίς καμία ουσιαστική βοήθεια.
«Εκείνοι που δεν είναι καταγεγραμμένοι ως πρόσφυγες, παλεύουν για την επιβίωση. Τι μπορούν να κάνουν;. Είναι απελπισμένοι και δεν έχουν άλλο τρόπο επιβίωσης, από το να πουλήσουν τα όργανά τους», σημειώνει ο Abu.
Όταν ο βρίσκει κάποιον απελπισμένο υποψήφιο «δωρητή», τον οδηγεί σε κάποιο μυστικό μέρος αφού πρώτα έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο να αποκαλυφθεί- του κλείνει τα μάτια. Ορισμένες φορές, οι γιατροί που συνεργάζονται με το κύκλωμα, πραγματοποιούν τις επεμβάσεις σε νοικιασμένους χώρους που προσωρινά μετατρέπονται σε κλινικές. «Όταν ολοκληρωθεί η επέμβαση, τους μεταφέρω πίσω. Τους παρακολουθώ για τουλάχιστον μια εβδομάδα, μέχρι να αφαιρεθούν τα ράμματα. Από τη στιγμή που γίνει αυτό, δε μας απασχολεί πλέον η τύχη του. Δε με ενδιαφέρει αν ο πελάτης πεθάνει, εφόσον έχω πάρει αυτό που θέλω. Δεν είναι δικό μου πρόβλημα τι θα απογίνει....», εξηγεί με ανατριχιαστική ειλικρίνεια.
Ο τελευταίος πελάτης που είχε, ήταν ένα 17χρονο παιδί από τη Συρία που έφτασε στο Λίβανο αφότου ο πατέρας και μερικά από τα αδέλφια του σκοτώθηκαν. Δυσκολεύεται να συντηρήσει τη μητέρα και τις πέντε αδελφές του, οπότε συμφώνησε να πουλήσει στον Abu το δεξί νεφρό του για 8.000 δολάρια.
Η μπίζνα είναι επικερδής και είναι σε άνθιση έπειτα μάλιστα και από τον συριακό εμφύλιο σπαραγμό. Στον Λίβανο, άλλα επτά τουλάχιστον άτομα κάνουν ότι και ο Abu ο οποίος αν και γνωρίζει ότι αυτό που κάνει είναι παράνομο, εντούτοις δηλώνει πως δε φοβάται τις διωκτικές αρχές. Οι γείτονες του τον σέβονται και τον φοβούνται παράλληλα - για καλό και για κακό, κρύβει ένα όπλο κάπου στα πόδια του. «Ξέρω ότι αυτό που κάνω είναι εκτός νόμου αλλά βοηθώ τους ανθρώπους. Οι πελάτες με τα χρήματα που λαμβάνουν, αναζητούν μια καλύτερη ζωή... Δεν αναγκάζω κανέναν να υποβληθεί σε επέμβαση». Ανάβει ένα τσιγάρο, και απευθυνόμενος στον δημοσιογράφο, τον ρωτά: «Πόσα θες για το μάτι σου;»...
