Toυ Γιώργου Λαμπίρη
Ακροβασία θανάτου, παιχνίδι συναισθημάτων και αδρεναλίνης ή απλά σέρφινγκ με βαρύ τίμημα; Ίσως και όλα αυτά μαζί.
Σε κάποιες χώρες της Δύσης και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού το σέρφινγκ γίνεται με μέσο μια σανίδα. Στη θάλασσα, στους δρόμους, στα πάρκα. Με μικρές συνήθως απώλειες.
Αυτό που οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε και έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Στη Nότια Αφρική όμως, το σέρφινγκ είναι...αλλιώς. Κι εκεί το κόστος αγγίζει και ξεπερνά την ανθρώπινη ζωή.
Πιτσιρικάδες, που συνήθως προέρχονται από προβληματικές οικογένειες, ζουν το σύγχρονο απαρχάιντ, και σκοτώνουν την ώρα τους σερφάροντας πάνω σε κινούμενα τρένα. Ισορροπώντας ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Κάνοντας ελιγμούς ανάμεσα σε ηλεκτροφόρα καλώδια υψηλής τάσης. Εκεί όπου οι αμαξοστοιχίες συνδέουν το φαινομενικά εύπορο Γιοχάνεσμπουργκ με τις φτωχογειτονιές της περιφέρειας, ένα παράνομο σπορ ανθεί.
Ο Ιταλός φωτογράφος, ο Marco Casino, βρέθηκε στη Νότια Αφρική. Μίλησε με αρκετούς από αυτούς και έστησε μια μικρού μήκους ταινία, δείχνοντας αυτό που για κείνους είναι καθημερινότητα και για όλους τους άλλους μία ασύλληπτη αποκοτιά. Όπως λέει ένας από αυτούς, o Tweba, μόλις 22 χρονών, "μοιάζει με αποστολή αυτοκτονίας".
Ένας άλλος μιλάει για τα ονειρά του. Θέλει λέει να γίνει διαφημιστής. Τα όνειρα άλλωστε δεν σταματούν στο απαρχάιντ της Νότιας Αφρικής. Ναρκωτικά, φτώχεια, αλκοολισμός είναι η σύγχρονη εικόνα αρκετών περιοχών του ονομαζόμενου τρίτου κόσμου. Όπως λέει ο ίδιος πιτσιρικάς "δεν φοβόμαστε το θάνατο, αλλά το πώς θα πεθάνουμε".
Αρκετοί σέρφερ έχασαν μέχρι σήμερα τη ζωή τους, επιχειρώντας να ισορροπήσουν. Να κερδίσουν ένα κομμάτι του καταπιεσμένου εαυτού τους, ξεπερνώντας τα όρια της ζωής.
Με βαρύ απολογισμό...
Αναπηρίες, θάνατοι από ηλεκτροπληξία. Κάποιοι βρέθηκαν στις γραμμές του τρένου, κάτω από διερχόμενα βαγόνια χωρίς κανείς να προλάβει να κάνει κάτι γι' αυτούς. Εικόνες που μπορεί να μοιάζουν πολύ μακρινές για να αγγίξουν όσους βρίσκονται μακριά. Κι όμως...
Οι σέρφερ της Νότιας Αφρικής είναι εκεί. Και συνεχίζουν να ακροβατούν. Δεν τους νοιάζει αν αυτό που κάνουν είναι παράνομο. Δεν τους νοιάζει αν πεθάνουν. Ξέρουν άλλωστε ότι με τη ζωή που κάνουν είναι σαν να πεθαίνουν κάθε μέρα. Και συνεχίζουν ονειρεύονται και ξεσπουν με το δικό τους τρόπο.
