Να τις λέτε. Να τις λέτε όσο πιο συχνά μπορείτε.
Αφήστε αυτές τις δύο λέξεις να κυριαρχήσουν, να γίνουν το είναι σας. Και στη συνέχεια να τις μοιράζετε εκεί που πρέπει. Απλόχερα, χωρίς φειδώ, χωρίς δισταγμό.
Μην τις λέτε μόνο όταν σας κάνουν κάποια χάρη.
Μην τις γράφετε μόνο σε – αχαρακτήριστα – greeklish σε σχόλια.
Τι να τις κάνεις τις ηλεκτρονικές καρδούλες επειδή ανέβασες μία selfie όπου είσαι όμορφος/όμορφη;
Τι να τα κάνεις εκείνα τα «agapi mouououououou!!!!!» από άτομα που βλέπεις μία στο τόσο στη ζωή σου;
Και να βράσω τα «αχ, αγάπη μου εσύ» που ακούγονται ελαφρά την καρδία.
Να τις λέτε, ρε! Μην είστε τσιγκούνηδες.
Σηκώστε το τηλέφωνο, πάρτε τους γονείς σας ή τα αδέρφια σας και πείτε «πήρα να δω πως είσαι. Φιλιά, σ'αγαπάω.»
Κάντε μια αγκαλιά στο φίλο ή τη φίλη σας που αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα. Ή όταν απλά έχει τις «μαύρες» του/της. Πείτε «εγώ είμαι εδώ, σ'αγαπάω». Οι «μαύρες» διαλύονται από τη λάμψη της φράσης.
Δώστε ένα τρυφερό φιλί στο/στη σύντροφό σας και πείτε του/της «σ'αγαπάω. Αυτό μόνο». Όχι μόνο όταν σας κάνει ιδιαίτερα δώρα ή κάτι τέτοιο.
Να τις λέτε, ρε, αυτές τις δύο λεξούλες... Να τις λέτε όσο πιο συχνά μπορείτε.
Γιατί δεν ξέρετε πόσο καλό κάνουν σε αυτούς που τις ακούνε να βγαίνουν από τα χείλη σας.
Γιατί δεν έχετε ιδέα πόση ανάγκη μπορεί στην πραγματικότητα να τις έχουν... κι ας μην το δείχνουν.
Και κυρίως γιατί σε καμία περίπτωση δε θέλετε να έρθει μία στιγμή όπου θα μετανιώνετε που δεν τις είπατε.
Να τις λέτε αυτές τις δύο λεξούλες, ρε... Δεν κοστίζουν. Και για κάποιους είναι ο κόσμος όλος.
Γράφει η Αντιγόνη Αδαμοπούλου για το k-mag
