"Η ένταση που έχω με το σύζυγό μου, κλιμακώνεται καθημερινά..."
«Είμαι σε διάσταση με το σύζυγό μου. Τα παιδιά μου, το μικρό ενός έτους και το μεγαλύτερο τριών ετών, έχουν ανήσυχο ύπνο τα βράδια - ο μεγάλος μου γιος έχει άσθμα και είμαι εγώ που σηκώνεται και τον βοηθώ. Η μητέρα μου έχει ένα υπέροχο δέσιμο με τα δυο μου αγόρια και είναι σημαντικό να έχεις μια επιπλέον βοήθεια και κάποιον για να ανταλλάσσεις μια κουβέντα. Η ένταση που έχω με το σύζυγό μου, κλιμακώνεται καθημερινά. Εκείνος θέλει σεξ, εγώ θέλω να κοιμηθώ για τα επόμενα 200 χρόνια.
Είναι αργά, είχαμε επισκέπτες και έχουμε πιει και οι δυο. Είναι αλλόφρων από την κούραση και το στρες... Το μωρό χρειάζεται γάλα και το μεγαλύτερο, απαιτεί μια αγκαλιά. Ο άντρας μου κάθεται στον καναπέ και η μητέρα μου στο πάτωμα μπροστά του. Υπάρχει κάτι περίεργο, κάτι αόριστο ανάμεσα σε αυτούς τους δυο. Εκείνος της κάνει μασάζ στους ώμους, ενώ εγώ ετοιμάζω τον γιο μου για ύπνο και βλέπω πως το μασάζ μετατρέπεται σε κάτι άλλο. Η μητέρα μου και ο σύζυγός μου αρχίζουν να χαμουρεύονται μπροστά μου, στο σαλόνι. Ανήμπορη να το χειριστώ, τους αγνοώ. Θα έπρεπε να τους ρίξω μια κανάτα με νερό, να τους πετάξω από το σπίτι και έξω από τη ζωή μου, αλλά είμαι τόσο κουρασμένη που διαλύομαι και αυτό είναι τόσο εξοργιστικό... 'γ..ε τους!', σκέφτομαι, 'ο ένας στον άλλο'. Πηγαίνω για ύπνο, αλλά δε μπορώ να κοιμηθώ. Ακούω την πόρτα του δωματίου που κοιμάται η μητέρα μου να ανοίγει και να κλείνει. Τους ακούω να μπαίνουν μέσα. Τελικά, ο άντρας μου ήρθε στο δωμάτιό μας. 'Λοιπόν, πήγες μαζί της;', τον ρωτάω. Μου απαντά 'όχι'. 'Το ήθελες;', ρωτώ ξανά και μου λέει και πάλι όχι.
Το πρωί ο σύζυγός μου (τώρα είναι πρώην) φεύγει για τη δουλειά και εγώ και η μητέρα μου προσποιούμαστε ότι δε συνέβη τίποτα. Έτσι λειτουργούν τα πράγματα στην οικογένειά μας: παθαίνουμε υστερίες όταν η ουρά της γάτας πιαστεί στην πόρτα, αλλά αν, υποθετικά, ο 16χρονος γιος μας βγει κρυφά το βράδυ έξω δε το συζητάμε, σα να μη συνέβη ποτέ. Φυσικά, δεν είναι μόνο η δική μας οικογένεια που λειτουργεί έτσι, αλλά σε εμάς το χόμπι της άρνησης είναι ιδιαίτερα έντονο.
Αργότερα, μια φίλη μου με ρώτησε γιατί δε λογαριάζομαι μαζί της (με τη μητέρα μου). Αδύνατον! Είναι παθολογικά ανίκανη να αναλάβει την ευθύνη και θα καταφύγει σε επίθεση, θα αρχίσει να κλαίει ή θα εφευρίσκει δικαιολογίες. Σε ένα γράμμα που μου έγραψε πριν μήνες, ότι δεν είχε σεξουαλικές σχέσεις με τον άντρα μου και πως ήταν οδυνηρό και καθόλου δίκαιο να την κατηγορώ άδικα. Όταν της είπα ότι γράφω αυτό το κείμενο, απάντησε 'κάνε ότι θέλεις να κάνεις. Δεν είμαι περήφανη για μερικά πράγματα που έχω κάνει, αλλά δε μπορώ να γυρίσω πίσω και να αλλάξω τα πάντα'. Αργότερα, έλαβα και δεύτερο γράμμα από εκείνη, με το οποίο με ικέτευε να μην την απομακρύνω από τη ζωή μου και ότι πάντα θα με αγαπά άνευ όρων. Απάντησα, επισημαίνοντας ότι ασχέτως αν συνέβη η διείσδυση ή όχι είναι ίδιο και το αυτό και πως αν ήθελα να τη βγάλω από τη ζωή μου θα το είχα ήδη κάνει. Ένας λόγος που δε το έκανα, είναι ότι τα αγόρια μου πρέπει να έχουν τη γιαγιά τους που τα λατρεύει, οπότε επέλεξα να προστατέψω τη δική τους σχέση αντί τη δική μας.
Χρειάστηκε να παλέψω με τον εαυτό μου για να κατανοήσω τη μητέρα μου και να τη συγχωρήσω, αλλά είχα μάθει να βλέπω τη γενική συμπεριφορά της. Η μητέρα μου συναγωνιζόταν με άλλες γυναίκες σε όλη της τη ζωή- ξεκίνησε με την δική της μητέρα πάνω στην τρυφερότητα του πατέρα της, με εμένα και τον πατέρα μου, τα αγόρια μου, τον σύζυγό μου και με τις φίλες της όταν υπήρχαν στην παρέα άντρες. Είχε τόσο λανθασμένη εικόνα για τον εαυτό της, ήταν τόσο ανασφαλής που χρειαζόταν, ακόμη και τα παιδιά της για να βρει σεξουαλικά ελκυστικό, επιβάλλοντας τον εαυτό μας με τρόπους ακατάλληλους που μέναμε εμβρόντητοι... Αυτή η δυσλειτουργία, η συναισθηματική αποσύνδεση, ο ναρκισσισμός έχουν τη ρίζα τους πολύ βαθιά. Πέρα από αυτά όμως, η μητέρα μου είναι μια χαρισματική γυναίκα, ζεστή, με παιχνιδιάρικη διάθεση - αν δεν είσαι παιδί της, είναι γενναιόδωρη, ευγενική, αλτρουίστρια. Και είναι περήφανη για μένα, αν και δε ξέρει που σταματάει εκείνη και που αρχίσω εγώ.
Παρά τα όσα έχει κάνει, με αγαπά... Όσο κρατάω τον πόνο για μένα και το παίζω χαρούμενη, τα πάμε περίφημα. Δε μπορώ ωστόσο να συνδεθώ μαζί της, γιατί ξέρω τι να περιμένω από εκείνη και το πιο σημαντικό, ξέρω τι να μην περιμένω. Δε μπορώ να την εμπιστευτώ ξανά... Ο Βουδισμός διδάσκει ότι οι γονείς μας μας δίνουν το σώμα και τα υπόλοιπα εξαρτώνται από εμάς.... Τη βραδιά που κοιμήθηκε με τον άντρα μου, η μητέρα μου παρασύρθηκε από τα κατεστραμένα παιδικά της χρόνια, από την αδυναμία της να ξεχωρίζει το σωστό από το λάθος. Για να θεραπευτώ, δέχτηκα όλη τη σοφία και τη βοήθεια από τους φίλους μου, έκανα καθημερινό διαλογισμό... Επέλεξα τη συμπόνια έναντι του θυμού...».
Η Lisa Dezfouli είναι συγγραφέας, performer και εικαστικός καλλιτέχνης από τη Μελβούρνη της Αυστραλίας.
