Συνέντευξη στη Μαρία Θανοπούλου
Σε ηλικία τριών χρόνων φόρεσε για πρώτη φορά τις πουέντ και δέκα χρόνια μετά ήταν μέλος της εθνικής ομάδας ρυθμικής γυμναστικής. Τα όνειρά της πολλά και οι θυσίες της ακόμα περισσότερες…Δεκάδες μετάλλια, διακρίσεις και ύστερα ο τραυματισμός…Τα περιττά κιλά, ο εφιάλτης της ζυγαριάς, ο αγώνας να αντιμετωπίσει την ψυχογενή βουλιμία, ο κίνδυνος να χάσει τη ζωή της...Η Ολυμπιονίκης Ειρήνη Αϊνδιλή όμως ήταν δυνατή, ήξερε να δίνει αγώνες και να τους κερδίζει...Σήμερα, στα 30 της χρόνια είναι φοιτήτρια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο ενώ από το 2011 έχει δημιουργήσει το δικό της σωματείο ρυθμικής γυμναστικής.
Πότε αγαπήσατε τη ρυθμική γυμναστική;
Σε ηλικία επτά χρόνων όταν παρακολούθησα ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα που είχε διεξαχθεί στην Αθήνα. Θυμάμαι, θαμπωμένη από την ομορφιά των μεγάλων αθλητριών που συμμετείχαν, γύρισα στη μαμά μου και της είπα "θέλω κι εγώ να γίνω μια μέρα σαν κι αυτές". Δεδομένου ότι δεν υπήρχαν υποδομές στη Χαλκίδα, όπου μεγάλωσα, γράφτηκα σε σωματείο της Αθήνας και ο πατέρας μου επί πεντέμισι χρόνια σε καθημερινή βάση πηγαινοερχόταν Αθήνα–Χαλκίδα ώστε να κάνω προπονήσεις στο ΣΕΦ. Όπως καταλαβαίνετε χωρίς τη στήριξη της οικογένειάς μου δε θα είχα πετύχει τίποτα.
Ένα κοριτσάκι οκτώ, εννέα χρόνων με ένα τόσο εξαντλητικό πρόγραμμα, πόσο ευτυχισμένο μπορεί να είναι; Δε σας έλειπαν οι ξέγνοιαστες στιγμές με τις φίλες σας, το παιχνίδι;
Ήμουν χαρούμενη διότι έμπαινα στη διαδικασία να βάζω στόχους και να τους πετυχαίνω. Είχα βάλει στόχο να πάρω πανελλήνιο πρωτάθλημα, το πέτυχα, να ενταχθώ στην εθνική ομάδα επίσης και βεβαίως ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά μου τότε ήταν να πάρω μέρος στους Ολυμπιακούς. Δε σας κρύβω όμως ότι υπήρχαν προβλήματα. Θυμάμαι το 1996 όταν ξεκίνησα να μένω μόνη μου στο Ολυμπιακό Στάδιο, οι γονείς μου έρχονταν κάθε Σάββατο μετά την προπόνηση, με έπαιρναν και με ξαναπήγαιναν πίσω την Κυριακή το βράδυ. Μία ημέρα περνώντας από την παραλία της Χαλκίδας είδα τα παιδάκια που έπαιζαν και γύρισα και είπα στους γονείς μου "καλά γονείς είσαστε εσείς; Τα παιδάκια παίζουν κι εμένα με πάτε πίσω στο Ολυμπιακό Στάδιο!". Όπως μου αποκάλυψε η μητέρα μου μετά από χρόνια, το επόμενο Σαββατοκύριακο που με πήραν συμφώνησαν να μην περάσουν με το αυτοκίνητο από εκείνο το σημείο για να μη δω τα παιδάκια…Ακούγεται σκληρό αλλά δε μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Ήξεραν ότι τη δεδομένη στιγμή είχα στόχο μια καλή επίδοση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κι έπρεπε να με στηρίξουν.
Το διάστημα που μένατε μέσα στο Ολυμπιακό Στάδιο ποιοι ήταν οι κανόνες σε σχέση με τη διατροφή σας και τα κιλά σας;
Όσο ήμασταν μικρά παιδιά δεν υπήρχε κανένας φόβος να πάρουμε κιλά. Ακολουθούσαμε κανόνες τύπου "δεν τρώμε σοκολάτα ή παγωτό μετά τις δέκα το βράδυ". Όταν όμως σε ηλικία δεκατριών, δεκατεσσάρων αρχίζεις να γίνεσαι γυναίκα, τότε ξεκινούν και τα προβλήματα με το βάρος. Εμείς μέναμε στο Ολυμπιακό Στάδιο, ήμασταν μια ομάδα υψηλών επιδόσεων και σε πολύ μικρή ηλικία είχαμε τεράστιο βάρος στις πλάτες μας και ένα ιδιαίτερα εξαντλητικό πρόγραμμα. Επτά με εννιά το πρωί είχαμε προπόνηση, εννέα με τρεις σχολείο και μετά πάλι προπόνηση χωρίς να ξέρουμε όμως τι ώρα θα τελειώσουμε. Είχε τύχει να τελειώσουμε και στη μία και μισή το πρωί! Όταν επιστρέφαμε λοιπόν στους ξενώνες έπρεπε να φάμε κάτι, το εστιατόριο ήταν κλειστό οπότε ή θα φτιάχναμε μία σαλάτα ή θα παραγγέλναμε απ’έξω. Όμως ήμασταν εξαντλημένες από την προπόνηση, κάποιες φορές στεναχωρημένες όταν κάτι δεν πήγαινε καλά, τραυματισμένες, μας έβγαινε η ένταση και λέγαμε θα παραγγείλουμε μια πίτσα.
Δεν υπήρχε έλεγχος;
Όχι.
Ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω αυτό που μου λέτε. Στο μυαλό μου έχω τους αθλητές σαν τους στρατιώτες, με ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα που οφείλουν να τηρούν…
Έτσι είναι όπως το λέτε, στρατιώτες. Ωστόσο όταν τελειώναμε την προπόνηση το εστιατόριο ήταν κλειστό. Εκεί τρώγαμε το μεσημέρι. Βέβαια τι τρώγαμε; Ό,τι και οι άλλοι αθλητές! Εάν ο Πύρρος έτρωγε μακαρόνια με κιμά αυτό τρώγαμε κι εμείς! Από την άλλη, υπήρχε η ζυγαριά…Άλλο σφάλμα…Ζυγιζόμασταν το πρωί, το μεσημέρι…ακόμα και το βράδυ μετά την προπόνηση και μας έλεγαν "με αυτά τα κιλά θα έρθετε αύριο". Όπως καταλαβαίνετε υπήρχε μεγάλη πίεση…
Πότε και πώς ξεκίνησε το πρόβλημά σας;
Το 1998 πριν την Ολυμπιάδα. Ήμουν σοβαρά τραυματισμένη στον αχίλλειο τένοντα κι αυτό γιατί δεν υπήρχε η σωστή υποδομή μέσα στο στάδιο. Έκανε τόσο κρύο οπότε ήταν λογικό όταν πήγα να κάνω την άσκηση να τραυματιστώ, κάτι που πλήρωσα πολύ ακριβά. Ήμουν τρεις μήνες εκτός ομάδας με νάρθηκα και πατερίτσες και εκεί που έκανα δώδεκα ώρες προπόνηση την ημέρα, ξαφνικά δεν έκανα τίποτα. Στην αρχή έτρωγα γιαούρτια και σαλάτες, αλλά πόσο θα άντεχα; Άντεξα εικοσιπέντε ημέρες μέχρι που άρχισα να τρώω και κρέας με αποτέλεσμα να πάρω τρεισήμισι κιλά. Ήμουν πολύ πιεσμένη…Είχα βγει εκτός ομάδας, το πόδι μου δε γινόταν καλά, πάχαινα κι έβλεπα ότι χάνω το στόχο μου για τον οποίο είχα κάνει πολλές θυσίες. Είχα ακούσει στην τηλεόραση για τα μοντέλα που τρώνε και μετά κάνουν εμετό για να μην παχαίνουν κι έτσι μια μέρα το δοκίμασα...Εάν είχα δίπλα μου ένα σωστό άνθρωπο να με καθοδηγήσει πιστεύω ότι δε θα είχα φθάσει σε αυτό το σημείο…Δεν είναι ότι πεινούσα απλά έλεγα "απαγορεύεται να φάω σοκολάτα; Θα τη φάω όλη και μετά θα πάω να κάνω εμετό". Πραγματικά έτρωγα μεγάλες ποσότητες…
Πόσο διήρκησε αυτή η κατάσταση;
Δύο χρόνια, μέχρι την Ολυμπιάδα.
Δύο χρόνια και δε σας είχε καταλάβει κανείς;
Οι συναθλήτριες μου με είχαν καταλάβει γιατί οι τουαλέτες ήταν κοινές. Τρόμαξαν και το είπαν στη Μαρία, τη φυσικοθεραπεύτριά μας, η οποία είχε και το ρόλο της ψυχολόγου! Εκείνη το είπε στην προπονήτριά μου, η οποία φυσικά μου μίλησε και μου ζήτησε να της υποσχεθώ ότι δε θα το ξανακάνω. Όταν όμως πρόκειται για ψυχική ασθένεια όπως είναι η βουλιμία χρειάζεσαι ψυχολογική στήριξη.
Πότε συνειδητοποιήσατε ότι έχετε πρόβλημα και ζητήσατε βοήθεια;
Το 2002. Μετά το ολυμπιακό μετάλλιο το 2000 σταμάτησα για τρεις μήνες και πήρα 18 κιλά, όπως όλοι οι αθλητές. Εν όψει κάποιων αγώνων ξεκίνησα την εντατική προπόνηση και σε συνδυασμό με τη σωστή διατροφή έχασα τα δώδεκα, ωστόσο μου έμειναν άλλα έξι τα οποία δεν χανόντουσαν με τίποτα κι έτσι μπήκα ξανά στην ίδια διαδικασία, την οποία συνέχισα για ακόμα ενάμιση χρόνο. Το 2002, ενώ ήδη είχα κάνει προσπάθεια να το ξεπεράσω με ψυχολόγους χωρίς αποτέλεσμα όμως καθώς πάντα ερχόταν η ώρα της ζυγαριάς, άρχισα να βλέπω πόσο κακό είχα κάνει στην υγεία μου, αισθανόμουν άσχημα, είχα πρόβλημα στο στομάχι μου και τότε πήρα την απόφαση να φύγω στην Αμερική αλλιώς δεν υπήρχε σωτηρία. Έκλεισα το κινητό μου και με τη βοήθεια ενός ψυχολόγου προσπάθησα να αντιμετωπίσω το πρόβλημά μου. Ήταν πολύ δύσκολο. Όταν όμως μετά από ένα διάστημα έξι μηνών αποφάσισα ότι τελείωσα ως αθλήτρια από την ίδια κιόλας ημέρα σταμάτησα και τους εμετούς.
Πόσο δύσκολο ήταν να πάρετε αυτή την απόφαση και μάλιστα εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα;
Ήταν αρκετά δύσκολο…Σκέφτηκα όμως "έχω πάρει μετάλλια, είμαι ολυμπιονίκης, τι άλλο θέλω; Έφθασα πιο ψηλά από ό,τι φανταζόμουν! Πρέπει να γυρίσω σελίδα αλλιώς θα καταστρέψω την υγεία μου, τη ζωή μου". Γιατί πραγματικά κινδύνευσε η ζωή μου. Εάν δε σταματούσα τη ρυθμική δε θα μπορούσα να βγω από αυτόν τον εφιάλτη. Έμεινα στην Αμερική μέχρι το 2010, σπούδασα στο Long Island University της Νέας Υόρκης Φαρμακευτική και πάνω από όλα βρήκα τον εαυτό μου.
Ποια είναι η πιο όμορφη στιγμή που έχετε ζήσει και ποια η πιο άσχημη;
Η πιο όμορφη ήταν όταν κερδίσαμε δυο χρυσά και ένα αργυρό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Οσάκα, κάτι που δεν έχει πετύχει μέχρι σήμερα καμία άλλη ελληνική ομάδα και φυσικά πήραμε την πρόκριση για την Ολυμπιάδα. Θυμάμαι χωρίς κερκίδα, χωρίς τις οικογένειές μας τα καταφέραμε. Είναι από τα πιο δυνατά συναισθήματα που έχω βιώσει ως αθλήτρια. Η πιο άσχημη ήταν όταν έχασα την προπονήτριά μου. Ήταν από τις πιο σοκαριστικές στιγμές στη ζωή μου.
Το 2011 δημιουργήσατε ένα αθλητικό σωματείο ρυθμικής γυμναστικής στη Χαλκίδα και σήμερα έχετε την ευθύνη εβδομήντα παιδιών. Αρχικά θα ήθελα να σας ρωτήσω εάν ζυγίζετε τις αθλήτριές σας…
Ειλικρινά δεν ξέρω ποιο είναι το βάρος τους ενώ θέλω να σας τονίσω ότι μαζί τους τρώω τηγανιτές πατάτες και σοκολάτες. Όταν εντοπίζω πρόβλημα βάρους σε κάποια αθλήτριά μου δεν της το λέω ποτέ, προτιμώ να το πω στη μητέρα της.
Ποια είναι τα συναισθήματά σας όταν τις βλέπετε να πετυχαίνουν στόχους;
Χαίρομαι, κλαίω…Προσπαθώ να έχω καλή σχέση μαζί τους και νομίζω ότι τα έχω καταφέρει. Μου λένε τα προσωπικά τους, τα προβλήματά τους και μάλιστα πολλές φορές όταν τους συμβαίνει κάτι με βάζουν να το πω εγώ στη μαμά τους.
Ποια είναι τα προσωπικά σας όνειρα;
Έχω κάποιους επαγγελματικούς στόχους τους οποίους θέλω να πετύχω κι από εκεί και πέρα να κάνω μια σωστή οικογένεια και να βλέπω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν.
Οι λόγοι για την εμφάνιση μιας διατροφικής διαταραχής ποικίλλουν ανάλογα με το άτομο και τα βιώματά του, μπορούμε να πούμε όμως ότι οι κοινοί παρανομαστές είναι η επιθυμία απόκτησης μίας τέλειας σιλουέτας και η αποδοχή από τον κοινωνικό περίγυρο. Δεδομένου ότι εσείς το βιώσατε, τι μήνυμα θέλετε να στείλετε στις γυναίκες που διαβάζουν αυτή τη στιγμή τη συνέντευξή σας.
Αρχικά θα ήθελα να πω πως τίποτα δεν αξίζει στη ζωή εάν δεν έχεις την υγεία σου. Αγαπήστε τον εαυτό σας όπως ακριβώς είναι και φροντίστε να τα έχετε καλά μαζί του, ανεξάρτητα με το τι λένε οι άλλοι. Και τέλος, ότι όλοι μας έχουμε μέσα μας τεράστια δύναμη την οποία πρέπει να ψάξουμε ώστε να καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας.
