Συνέντευξη στη Μαρία Θανοπούλου
"Κάθε φορά που νιώθω την ευτυχία της κατανόησης ξεγλιστράς αινιγματική και με ξαναοδηγείς στην αποκρυπτογράφηση. Διαισθάνομαι τη νέα σου έκπληξη…Είμαι πάντα μαζί σου γιατί ταυτίζεσαι με τη μαγεία", με αυτά τα λόγια περιγράφει το πάθος της για τη μουσική και το πιάνο η Αγάπη Τριανταφυλλίδη, η 24χρονη πιανίστρια, η οποία πριν από περίπου ένα μήνα κέρδισε την τρίτη θέση στο Διεθνή Διαγωνισμό πιάνου "Chopin" στο Ανόβερο. Η Αγάπη, με καταγωγή από την Πρέβεζα, δεν είναι η πρώτη φορά που μαγεύει με το ταλέντο της. Διπλωματούχος του "Ωδείου Πρωτοπορία" της Αθήνας, από την ηλικία των οκτώ χρόνων κερδίζει πρώτα Πανελλήνια βραβεία και Grand Prix ενώ παράλληλα διακρίνεται διεθνώς με κορυφαίες στιγμές την κατάκτηση υποτροφιών από τα Ιδρύματα Vladimir Spivakov και Vladimir Krainev και την εξαιρετική εμφάνισή της στο Κρεμλίνο. Σήμερα σπουδάζει "piano performance" στην Hochschule fur Musik und Tanz Koln της Κολωνίας με καθηγητή τον διεθνώς καταξιωμένο πιανίστα και μουσικοπαιδαγωγό Prof. Pavel Gililov. Στο ενεργητικό της ατομικά ρεσιτάλ και συνεργασίες με καταξιωμένους καλλιτέχνες συνιστούν μία ξεχωριστή μουσική διαδρομή με εμφανίσεις στο φεστιβάλ Λουκέρνης, στη Φιλαρμονική της Κολωνίας, στο Auditorium "Victoria" του San Juan της Αργεντινής, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στην Εθνική Λυρική Σκηνή κ.α. Η Αγάπη Τριανταφυλλίδη, ένα μοναδικό ταλέντο στο οποίο έχουν υποκλιθεί διάσημοι πιανίστες, αποδεικνύει με τη διαδρομή της πως όταν κάποιος δουλεύει σκληρά και λατρεύει αυτό που κάνει μπορεί να ξεχωρίσει και να κατακτήσει τα όνειρά του.
Θα ήθελα αρχικά να μου περιγράψετε τα παιδικά σας χρόνια στην Πρέβεζα. Ποια είναι η πιο όμορφη ανάμνηση που έχετε κρατήσει και με ποια μουσική θα τη "ντύνατε";
Ω η πατρίδα μου, η Πρέβεζα! Την έβλεπα πάντα μεγάλη. Όλα μου φάνταζαν μεγάλα και σπουδαία σε αυτή τη μικρή γραφική πόλη! Έως την ηλικία των οκτώ ετών που χρειάστηκε να μετακομίσουμε οικογενειακά στην Αθήνα, θεωρούσα την Πρέβεζα ως τη σπουδαιότερη στον κόσμο αφού αγκάλιαζε ένα από τα μεγαλύτερα διεθνή χορωδιακά φεστιβάλ της Ευρώπης και αποκτούσε μέσα στο μήνα Ιούλιο μια τόσο γιορτινή και μουσική εικόνα που θα μου μείνει αξέχαστη. Συναυλιακοί υπαίθριοι χώροι, πλατείες, προαύλιοι ιερών ναών και το αρχαίο ωδείο της Νικόπολης έσφιζαν από τη ζωντάνια νεανικών φωνητικών συνόλων που αντάμωναν και τραγουδούσαν τόσο υπέροχα που ένιωθα πως μέσα σε νύχτες μυστηριακές ο τόπος μου ανάβλυζε τη μαγεία των ήχων. Αυτές οι εντυπώσεις φέρουν μία ανεξίτηλη σφραγίδα και δε θα ήθελα να τις ντύσω μουσικά γιατί είχαν τη δική τους μουσική! Φανταστείτε ένα "MisaCriolla" κάτω από το φεγγαρόφωτο να ερμηνεύεται από φωνές και όργανα με μοναδικό τρόπο! Τότε ήμουνα τεσσάρων ετών, μέλος της παιδικής χορωδίας "Αρμονία" της πόλης και παρακολουθούσα εκστατική.
Μιλήστε μου για την πρώτη φορά που καθίσατε στο πιάνο και τα συναισθήματα που σας δημιουργήθηκαν όταν ακούσατε τις νότες...
Δε θα σας περιγράψω συναισθήματα, κάτι καταστρέφεται με αυτές τις περιγραφές. Ούτε θυμάμαι πότε πρωτοάγγιξα το πιάνο. Θυμάμαι απλά πως συχνά πλησίαζα τον αδερφό μου ώρες μελέτης και συμπλήρωνα διακριτικά κάτι με τα δάχτυλά μου. Αυτό μου άρεσε ιδιαίτερα. Όταν έφευγε έπαιρνα τη θέση του. Σήμερα αισθάνομαι πως δεν ήταν ο ήχος του οργάνου που με συγκινούσε αλλά ο τρόπος που αυτό το παιδί έπαιζε. Σήμερα ακόμη εξακολουθώ να τον θαυμάζω.
Η οικογένειά σας είχε κάποια σχέση με τη μουσική; Τί ρόλο έπαιξαν οι γονείς σας στην πορεία σας μέχρι σήμερα;
Οι γονείς μου υπηρετούν τη μουσική και τη ζωγραφική με σεμνότητα, σθένος και υπευθυνότητα. Μεγάλη αξία για αυτούς έχουν τα έργα. Θαύμαζα και θαυμάζω πρωτοβουλίες τους. Η λέξη "με στήριξαν" αδυνατεί να εκφράσει την πολυτιμότητα αυτών των ανθρώπων και τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τους σφυγμούς των νέων. Ανέθεσαν την εκπαίδευσή μου σε καθηγητές του "Ωδείου Πρωτοπορία" και στο πιάνο τη διευθύντρια σπουδών του ωδείου κυρία Άλλα Χαλάψη. Η εκπαίδευσή μου στην Ελλάδα μου εξασφάλισε την εισαγωγή μου στην "Musikhochschule"(Ανώτατη Μουσική Ακαδημία) της Κολωνίας και στην τάξη του κορυφαίου προφέσορα Pavel Gililov.
Πότε νιώσατε ότι δε μπορείτε να φανταστείτε τη ζωή σας χωρίς τo πιάνο;
Καλύτερα να μη φανταστώ κάτι τέτοιο για να νιώθω όμορφα όσο έχω ανάγκη ώστε όλα να πηγαίνουν κατ'ευχήν στο δρόμο μου!
Τι είναι για εσάς η μουσικη;
Τρόπος ευτυχισμένης ζωής!
Τα τελευταία 5 χρόνια σπουδάζετε στην πόλη της Κολωνίας μακριά από την οικογένειά σας. Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζετε; Ποιες στιγμές σας λείπουν περισσότερο;
Σε ό,τι αφορά τη δυσκολία πρέπει να γνωρίζετε ότι το "Performance" είναι εξαιρετικά δύσκολο, για πολλούς ακατόρθωτο. Ο ανταγωνισμός περιέχει σκληρότητα από τον περίγυρο του κάθε καλλιτέχνη που μπορεί να σε αλλοτριώσει αν δεν έχεις γερές εκπαιδευτικές βάσεις και ισορροπημένο χαρακτήρα. Είναι όμως δυσκολία με ξεχωριστό ενδιαφέρον για την ιδιοσυγκρασία μου, την επέλεξα συνειδητά άρα ασκούμαι και ακονίζομαι ανάλογα. Μου λείπει πολύ η άσκηση πάνω στην ελληνική γλώσσα. Όσο και αν φροντίζω τη συνεύρεση και συνεργασία με Έλληνες εξαιρετικούς μουσικούς των επιλογών μου, αυτό μου λείπει.
Αυτό που έχετε επιλέξει να κάνετε θέλει συγκέντρωση και αρκετές ώρες μελέτης...Είσαστε εσείς και το πιάνο...Πώς νιώθετε αυτές τις στιγμές; Νιώθετε μοναξιά;
Αρκετές ώρες...Θα έλεγα ότι συμβαίνει όπως σε όλες τις δουλειές όταν γίνονται υπεύθυνα. Ο χρόνος που διαθέτεις είναι κάτι τελείως υποκειμενικό. Έχει να κάνει με δυνατότητες και ικανότητες. Πάνω σε αυτό το θέμα ακούγονται πολλά που συχνά αποτρέπουν τα παιδιά από τη μουσική. Εγώ θα σας πω πως ασχολούμαι τόσες ώρες όσο με ευχαριστεί. Μου λέτε μοναξιά...Γιατί; Το αντίθετο νιώθω! Είναι μία τόσο ουσιαστική συνομιλία με τον ήχο του οργάνου, καλείσαι να χρησιμοποιήσεις διάφορους τρόπους και τα καταλληλότερα εκφραστικά μέσα για να αναδείξεις το έργο ενός δημιουργού. Και περνάει ο χρόνος ασυναίσθητα.
Όλες αυτές οι διακρίσεις, οι οποίες έχουν ξεκινήσει από πολύ μικρή ηλικία, σας δημιουργούν άγχος για το μέλλον...Για όλα αυτά που πρέπει να πετύχετε, για τους δασκάλους σας που έχουν πιστέψει στο ταλέντο σας κι έχουν επενδύσει επάνω σας;
Οι διακρίσεις για μένα είναι σαν μαθήματα, εμπειρίες που ενισχύουν την αυτοπεποίθηση, βοηθούν στη διαχείριση του συναισθηματικού ελέγχου άρα λειτουργούν ως αντίδοτο στο άγχος. Ακόμη, κάθε διάκριση είναι θετικό πρόσημο στην επαγγελματική εξέλιξη. Περισσότερο υπεύθυνη αισθάνομαι παρά αγχωμένη. Όσο για τους δασκάλους μου πιστεύουν ότι πατάω καλά στη γη, γνωρίζουν πολύ καλά τις απόψεις και τις επιθυμίες μου και εκτιμούν το εφικτό των στόχων.
Ποια διάκρισή σας έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά σας;
Του διεθνούς διαγωνισμού "Chopin" της Μόσχας το 2002. Ήταν η πρώτη εμπειρία μου σε διεθνές επίπεδο και μία εξαιρετικά δύσκολη αναμέτρηση όπου κανείς δε μπορούσε να φανταστεί πως ένα ελληνόπουλο θα έφτανε στους φιναλίστ. Ως βίωμα αυτή η συμμετοχή με οδήγησε σε απομυθοποίηση προσώπων και καταστάσεων.
Ποια λόγια και ποιο χειροκρότημα θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στο μυαλό σας;
Είναι ειλικρινά πολλά τα καλά λόγια και δε θα ήθελα να κάνω διάκριση. Έχει μεγάλη βαρύτητα για μένα ο καρδιακός λόγος και είμαι ευγνώμων που τον εισπράττω αφειδώς. Χειροκρότημα; Το χειροκρότημα της πρώτης συναυλίας με τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Ανδρέα Πυλαρινού. Θυμάμαι τη λαμπρότητα της κατάμεστης αίθουσας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής μαζί με το θερμό χειροκρότημα των ακροατών να φτάνουν έως πάνω στη σκηνή και να γλυκαίνουν κυριολεκτικά την καρδιά μου. Ήμουν δεκατεσσάρων ετών και από εκείνη την νύχτα είχα υπογράψει συμβόλαιο με τον εαυτό μου για το "performance".
Ποιο είναι το όνειρό σας; Στα σχεδιά σας υπάρχει η επιστροφή στην Ελλάδα;
Θέλω να τελειώσω τις σπουδές μου πρώτα και πάνω απ' όλα. Η Ελλάδα με ενδιαφέρει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα αλλά αν δεν ενδιαφερθεί "εκείνη" δε θα κάνω γονυκλισίες...
Τι μέλλον μπορεί να έχει ένας πιανίστας στη χώρα μας;
Όπως έχουν τα πράγματα σήμερα κανένα. Πρέπει να αλλάξει συθέμελα το μουσικό εκπαιδευτικό σύστημα. Είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο αυτό από μόνο του! Το αφήνω ανοιχτό για μία άλλη φορά.
Τι τίτλο θα δίνατε στη μέχρι τώρα πορεία σας;
Της ιστοσελίδας μου! www.agapiano.com
Ζείτε σε μια χώρα η οποία δεν έχει την καλύτερη γνώμη για την Ελλάδα και τους Ελληνες, εσείς το έχετε νιώσει;
Βεβαίως. Ισχύει και αντίστροφα. Όμως η πραγματικότητα είναι πως οι λαοί δεν έχουν να μοιράσουν απολύτως τίποτα μεταξύ τους. Κι εγώ να σας ρωτήσω: εμείς οι Έλληνες έχουμε την καλύτερη γνώμη για τη χώρα και τους συμπατριώτες μας;
