Συνέντευξη στη Μαρία Θανοπούλου
Η Χρυσούλα πριν από πέντε χρόνια κλήθηκε να δώσει μία μάχη…Τη μάχη με τον καρκίνο τραχήλου της μήτρας…Ήταν απροετοίμαστη…Είχε άγνοια…Ήταν σίγουρη πως θα τη χάσει…Όπως αποδείχθηκε, όμως, ήταν πολύ πιο δυνατή από όσο νόμιζε…Η Χρυσούλα, 57 χρόνων σήμερα και μητέρα ενός παιδιού, δε θέλει να αποκαλύψουμε την ταυτότητά της…Κάποιοι άνθρωποι από το οικογενειακό και φιλικό της περιβάλλον δε γνωρίζουν…Ο μόνος λόγος που ανοίγει την καρδιά της και μοιράζεται μαζί μας τις δύσκολες στιγμές που βίωσε είναι για να δώσει κουράγιο στις γυναίκες που σήμερα αγωνίζονται…Θέλει να τους πει να μη φοβηθούν, να παλέψουν και να πιστέψουν ότι θα νικήσουν…
Πώς πληροφορηθήκατε ότι πάσχετε από καρκίνο τραχήλου της μήτρας;
Ενώ είχαν περάσει μόλις έξι μήνες από το τεστ Παπ, το οποίο θα ήθελα να τονίσω ότι δεν έκανα σε γυναικολόγο αλλά σε διαγνωστικό κέντρο, είδα αίμα. Αρχικά νόμιζα ότι είχα ουρολοίμωξη κι έκανα κάποιες εξετάσεις, οι οποίες ήταν αρνητικές. Θυμάμαι το γιατρό να μου λέει ότι πρέπει να πάω άμεσα σε ένα γυναικολόγο. Πράγματι το ίδιο απόγευμα πήγα στο γυναικολόγο, ο οποίος μου έκανε κολποσκόπηση. Πριν ολοκληρωθεί η εξέταση με έπιασε αιμορραγία, σε σημείο που έμεινε άναυδος ακόμα και ο γιατρός. Με παρέπεμψε σε έναν άλλο γυναικολόγο στο νοσοκομείο "Αλεξάνδρα" και μέσα σε δύο ημέρες, αφού έκανα αρκετές εξετάσεις, μου ανακοινώθηκε πως έχω καρκίνο στον τράχηλο σε προχωρημένο στάδιο και πρέπει να υποβληθώ σε ολική υστερεκτομή.
Ποια ήταν η αντίδρασή σας;
Άρχισα να κλαίω και φυσικά να στεναχωριέμαι που θα αφήσω το παιδί μου γιατί πρέπει να σας πω ότι για κάποιο λόγο ήμουν σίγουρη ότι θα έφευγα από τη ζωή…Η ψυχολογία μου βέβαια χειροτέρεψε όταν ο γιατρός στη συνέχεια με πληροφόρησε ότι λόγω της ηλικίας μου και του βάρους μου, δε διακινδύνευε να με βάλει στο χειρουργείο. Έφθασα στο σημείο να παρακαλάω να εγχειριστώ…Αφού με διαβεβαίωσε ότι όλα θα πάνε καλά και θα νικήσω, με ενημέρωσε για τη θεραπεία που θα ακολουθούσα. Συνολικά έκανα 75 ακτινοθεραπείες και 4 χημειοθεραπείες και μετά από περίπου δύο μήνες ο γιατρός έσκυψε, με φίλησε και μου είπε "εξαφανίστηκε, δεν έχεις τίποτα πια"…Ήταν για μένα ανάσταση! Θυμάμαι τον φιλούσα και τον ρωτούσα εάν μου λέει αλήθεια…
Αυτούς τους δύο μήνες ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που βιώσατε κι από πού πήρατε δύναμη για να συνεχίσετε τον αγώνα σας;
Όλες ήταν δύσκολες...Μέχρι τη στιγμή που ο γιατρός μου είπε ότι έγινα καλά, πήγαινα για τη θεραπεία και είχα την εντύπωση ότι όλοι με έβλεπαν σαν μελλοθάνατη…Θυμάμαι να περνάει από το μυαλό μου ότι για να μου μιλούν όλοι τόσο όμορφα σίγουρα πεθαίνω…Είχα αναπτύξει μια καχυποψία στην καλοσύνη των ανθρώπων…Ήταν όλες οι στιγμές πολύ δύσκολες…αλλά έπαιρνα δύναμη από το παιδί μου…Ελεγα "να μεγαλώσει λίγο ακόμα...Πώς θα το αφήσω μόνο του;".
Σήμερα η περιπέτεια με την υγεία σας είναι απλά μια κακή ανάμνηση ή αγχώνεστε μήπως κάτι δεν πάει καλά;
Η αλήθεια είναι ότι αγχώνομαι για το τι μπορεί να με περιμένει... Όταν σου συμβαίνει κάτι τέτοιο νιώθεις ότι έχεις τεμπελιάσει πολύ, ότι δεν έχεις κάνει σπουδαία πράγματα στη ζωή σου και μετά αρχίζεις να κάνεις. Δεν ξέρω ποιος είναι ο λόγος…Επειδή αγαπάς τη ζωή…Επειδή φοβάσαι μήπως σου συμβεί κάτι…Ετσι κι εγώ ξεκίνησα να κάνω αρκετά πράγματα, όταν όμως σιγά σιγά άρχισα να ηρεμώ, τότε ερχόταν ξανά στο μυαλό μου ο καρκίνος. Κάθε φορά που πήγαινα να με εξετάσει ο γιατρός του έλεγα "γιατρέ σίγουρα έχω γίνει καλά;" και ό,τι και να μου έλεγε δεν τον πίστευα. Τον περασμένο Σεπτέμβριο, όμως, ησύχασα λίγο όταν του ξαναέκανα την ερώτηση και μου απάντησε "από το μόνο που κινδυνεύεις να πάθεις κάτι, είναι από το βάρος που δεν έχεις απαλλαγεί κι όχι από αυτό. Τον καρκίνο μην τον ξαναβάλεις στο μυαλό σου, έχει φύγει και είσαι πολύ τυχερή".
Η στάση σας απέναντι στη ζωή έχει αλλάξει;
Τελείως. Τα απλά δε με ενοχλούν καθόλου και παράλληλα τα θαυμάζω. Επίσης δικαιολογώ πολύ τους ανθρώπους…Κατάλαβα, πως οι άνθρωποι δημιουργούν αρνητικές καταστάσεις γιατί κάτι τους λείπει, κάτι θέλουν να "γεμίσουν" στη ζωή τους, άρα δε δίνω καμία σημασία στις άσχημες συμπεριφορές. Κάποτε έκρινα άδικα τους αθώους, τους αγαθούς, έλεγα "τι λέει τώρα αυτός ο κακομοίρης"…Τελικά τους εκτιμώ πολύ γιατί συνειδητοποίησα ότι οι αθώοι είναι αυτοί που έχουν πονέσει και ζουν τα απλά και τα καθημερινά σαν να είναι θαύματα. Έτσι προσελκύεις πολύ θετικά πράγματα στη ζωή σου. Εμένα μου έχουν έρθει πολλά θετικά πράγματα. Σκέφτομαι πολλές φορές "λες η αρρώστια να ήταν λαχείο;". Ίσως βέβαια κι εγώ να αγάπησα τον εαυτό μου και να βλέπω πλέον μόνο τα θετικά.
Στο"ΑγκαλιάΖΩ", τον Όμιλο Εθελοντών κατά του Καρκίνου, πώς βρεθήκατε;
Έμαθα για το "ΑγκαλιάΖΩ" από μία κυρία που συνάντησα στο "Αλεξάνδρα", η οποία είχε το ίδιο πρόβλημα με μένα. Με πληροφόρησε ότι έχουμε κάποιες παροχές κι έτσι τηλεφώνησα για να μάθω. Τελικά όταν ενημερώθηκα σε σχέση με τα προγράμματα και την ψυχοκοινωνική στήριξη που παρέχουν αποφάσισα να πάω για δύο λόγους. Αφενός για να ηρεμήσω εγώ με τη βοήθεια των επαγγελματιών του "ΑγκαλιάΖΩ" κι αφετέρου μετά από την εκπαιδευτική διαδικασία που παρέχει στους εθελοντές του να διαθέσω όσο χρόνο έχω ώστε να βοηθήσω κι άλλες γυναίκες μέσα από τη δική μου εμπειρία.
Τι έχετε να πείτε στις γυναίκες που σήμερα δίνουν τον αγώνα τους ενάντια στον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας;
Θα τους έλεγα ότι επιστήμη έχει προχωρήσει τόσο πολύ που δεν πρέπει να φοβούνται τίποτα. Αφού σώθηκα εγώ που ήμουν στο τελικό στάδιο δεν πρέπει να αγχώνονται, θα τα καταφέρουν! Επίσης, θα ήθελα να πω στις γυναίκες να κάνουν το τεστ Παπ σε γυναικολόγο γιατί μόνο έτσι θα το προλάβουν και ότι πραγματικά τα δημόσια νοσοκομεία έχουν καταπληκτικούς γιατρούς.
"ΑγκαλιάΖΩ" Όμιλος Εθελοντών κατά του καρκίνου
Λεωσθένους 21-23, 185 36 – Πειραιάς
Τηλ. 210 41 81 641 Fax 210 45 35 343
e-mail [email protected]
www.agaliazo.gr
