Συνέντευξη στη Μαρία Θανοπούλου
Όταν πριν από περίπου 11 χρόνια ο Μιχάλης Χατζηγιάννης τραγουδούσε "είναι επικίνδυνα εδώ, για αυτό καλύτερα που φεύγεις…", λίγοι γνώριζαν ότι πίσω από αυτούς τους στίχους κρυβόταν μία 22χρονη κοπέλα, η Ελεάνα Βραχάλη. Τα χρόνια πέρασαν και τα τραγούδια της, τα οποία ερμήνευσαν οι πιο γνωστοί έλληνες καλλιτέχνες, μας συντροφεύουν στις πιο όμορφες και δύσκολες στιγμές της ζωής μας...ενώ οι περισσότεροι από εμάς βρήκαμε τις λέξεις να εκφράσουμε όλα όσα θα θέλαμε να πούμε αλλά δε γνωρίζαμε πως...Η Ελεάνα Βραχάλη, σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις της, ανοίγει την καρδιά της και μιλά για τα όνειρα, τους φόβους, τις σκέψεις της και όλα όσα έχει βαθιά κρυμμένα στο μυαλό και την ψυχή της.
Πότε ξεκίνησες να γράφεις και ποια εσωτερική ανάγκη σε οδήγησε σε αυτόν τον τρόπο έκφρασης;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έγραφα. Η μητέρα μου έχει κείμενά μου από όταν ήμουν 6, 7 χρόνων. Προφανώς και μαζί της επικοινωνούσα με αυτόν τον τρόπο…Ξέρεις ήταν αυτονόητο για μένα… Πώς ένα παιδάκι κάθεται στο δωμάτιό του και ζωγραφίζει, έτσι εμένα μου έβγαιναν οι λέξεις. Ήταν ο τρόπος να επικοινωνώ με τους άλλους καθώς δε με κάλυπτε ο κλασικός τρόπος, ούτε φυσικά τώρα με καλύπτει. Νομίζω ότι κάτι αφήνω απ’ έξω, θέλω να πω και κάτι άλλο…
Τι έγραφες;
Ήταν σκέψεις υποσυνείδητες, συνειρμικές…Δηλαδή έχω γράψει τραγούδι που τα συναισθήματα που περιέγραφα δεν τα είχα νιώσει μέχρι τότε, και τα ένιωσα μετά από χρόνια…Έχει τύχει να δω τραγούδι στον ύπνο μου. Ξύπνησα, έγραψα και ξανακοιμήθηκα. Όταν σηκώθηκα το πρωί, το κοίταξα και ήταν λέξεις οριζόντια, κάθετα στο χαρτί ωστόσο ήταν ένα αυτόνομο τραγούδι και μάλιστα ήταν ο "Βυθός"…Άλλωστε έτσι λειτουργώ. Δε μπορώ να πω "τώρα θα κάτσω να γράψω ένα τραγούδι". Πρέπει να το νιώσω και αυτό μπορεί να συμβεί ενώ είμαι στο δρόμο ή μέσα στην τράπεζα…Ακόμα και αυτά που έχω γράψει με μεγάλη ευκολία, βγήκαν γιατί έπρεπε. Το "Είναι επικίνδυνα εδώ" το έγραψα μέσα σε δέκα λεπτά. Μάλιστα επειδή ήταν το πρώτο και το έγραψα τόσο γρήγορα είπα "δε μπορεί κάποιο λάθος έχω κάνει", τσαλάκωσα το χαρτί και το πέταξα. Για καλή μου τύχη, το βρήκε η αδερφή μου, η Χριστίνα, και μου είπε "τι κάνεις, είσαι τρελή;".
Πώς ένιωσες όταν σε ηλικία 22 χρόνων άκουσες για πρώτη φορά στο ραδιόφωνο να παίζονται τα τραγούδια σου;
Δεν περιγράφεται! Αυτό που θυμάμαι όμως περισσότερο είναι η χαρά και η συγκίνηση που ένιωθα όταν περνούσαν κάτω από το σπίτι μου αυτοκίνητα που είχαν στη διαπασών τραγούδια μου!
Στην αρχή της καριέρας σου σε αντιμετώπισαν με δυσπιστία;
Φυσικά και μάλιστα άνθρωποι που δεν το περίμενα. Μέχρι να έρθει η λεγόμενη επιτυχία, υπήρχε μεγάλη δυσπιστία και διστακτικότητα και από μερικούς ακόμα και πόλεμος. Έλεγαν "ποιος ο λόγος να εμπιστευτούμε ένα παιδάκι που γράφει και μάλιστα λίγο ιδιόρρυθμα", "ποιον αφορά ο συγκεκριμένος στίχος", "δε μοιάζει με κάτι άλλο". Βλέπεις, το ότι δε θύμιζα κάτι και δε μπορούσαν να με παρομοιάσουν με κάποιον άλλον, τους ξένιζε! Το καλό ήταν ότι ο Μιχάλης με είχε εμπιστευτεί αλλά ενώ ξεκινήσαμε να κάνουμε μαζί όλο το "Κρυφό φιλί", λόγω της εταιρείας κάναμε το μισό, κάτι όμως που τελικά μου έδωσε την ευκαιρία να αποδείξω ότι αυτό που δε μοιάζει με τίποτα άλλο, μπορεί να αφορά κόσμο.
Σου πέρασε από το μυαλό τότε να τα παρατήσεις;
Ναι, υπήρξε ένα χρονικό διάστημα που τα παράτησα γιατί σκέφτηκα για ποιο λόγο να στεναχωριέμαι από τη στιγμή που δεν ήθελα ποτέ να γίνω κάτι ή δεν το έκανα με κάποιο σκοπό. Για μένα έγραφα, για μένα θα συνεχίσω να γράφω κι αν έρθει ήρθε! Ευτυχώς ήρθε και δικαίωσα τους ανθρώπους που με πίστεψαν.
Που πιστεύεις ότι οφείλεται η τόσο μεγάλη απήχηση που έχουν οι στίχοι σου;
Νομίζω επειδή έχουν την αμεσότητα της αλήθειας…Εάν κάτι είναι αληθινό δημιουργεί και μεγαλύτερες προϋποθέσεις ταύτισης.
Ποια είναι η πηγή έμπνευσης σου;
Εμπειρίες, σκέψεις, συναισθήματα, το πώς εγώ αντιλαμβάνομαι κάποια πράγματα…Μπορεί να δω μια εικόνα για παράδειγμα και να μου δημιουργήσει κάποια συναισθήματα, που μπορεί να δημιουργήσει και σε σένα αλλά μόνο που εγώ δε θα την προσπεράσω, θα σταθώ. Σκέψου, όταν προχωράς στο δρόμο και βλέπεις μια εικόνα που δεν αντέχεις, τι κάνεις; Kλείνεις τα μάτια σου. Eμένα κάτι με σπρώχνει να τη δω για να μπορέσω μετά να την περιγράψω, με το σκεπτικό ότι έτσι θα κάνω καλό βοηθώντας τους άλλους να τη δουν χωρίς να περάσουν από την επώδυνη διαδικασία. Αυτόν το πόνο έχω μάθει να τον αντέχω και όταν τον βγάζω λυτρώνομαι…Βγαίνει από μέσα μου το σκοτάδι και παίρνει φως…
Υπάρχει κάποιο τραγούδι που "μισείς" λόγω των έντονων συναισθημάτων που σε οδήγησαν να το γράψεις;
Δεν έχω μισήσει κανένα γιατί όλα βγήκαν από ανάγκη, οπότε όποια οδυνηρή κατάσταση και να τα δημιούργησε, ότι βγήκαν για εμένα ήταν λύτρωση. Δηλαδή αισθάνομαι ευγνωμοσύνη, για αυτό δεν έχω και αγαπημένο τραγούδι γιατί όλα βοήθησαν να φύγουν απο μέσα μου όλα τα άσχημα και σκοτεινά...
Γιατί αποφεύγεις τη δημοσιότητα;
Θεωρώ ότι δεν υπάρχει κάποιος άλλος λόγος να προβάλλω τον εαυτό μου πέρα από το κομμάτι που έχει να κάνει με τη δουλειά μου. Δεν είχα ποτέ αυτή την ανάγκη, ούτε ασχολήθηκα με το γράψιμο για αυτό. Εάν αρχίσω να βγαίνω στα Μέσα και λέω για παράδειγμα τη θεωρία μου για τα κοινωνικά θέματα, απλά θα είμαι άλλος ένας άνθρωπος που φλυαρεί και δεν κάνει τίποτα. Προτιμώ να μη μιλάω και ό,τι μπορώ να κάνω, να το κάνω μόνο σε πράξη κι αυτό δε χρειάζεται πάντα να το δημοσιοποιείς. Μόνο εάν χρειαζόταν θα το έκανα. Τώρα για παράδειγμα, με το cd "Όλα τα ναι του κόσμου", το κάνω γιατί τα έσοδα πάνε σε έναν καλό σκοπό, κάπου που πραγματικά έχουν ανάγκη, στα ΧΩΡΙΑ SOS και στο ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ. Σε αυτή την περίπτωση δεν έχω κανένα πρόβλημα να το προβάλλω επειδή ακριβώς ξέρω ότι δεν προβάλλομαι εγώ. Αν μου λέγανε ότι υπάρχει ανάγκη και πρέπει να ταυτιστώ με κάτι, θα το έκανα αλλά προτιμώ την πράξη από τα λόγια.
Ποιο είναι το όνειρό σου; Που θέλεις να φθάσεις;
Δε θέλω να φθάσω κάπου. Θέλω να συνεχίσω να κάνω με την ίδια επιθυμία και το ίδιο πάθος αυτό που κάνω. Να μην το αλλοιώσω και να μην αναγκαστώ για οικονομικούς λόγους να κάνω πράγματα που δε θέλω. Θέλω να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να γίνονται ωραίες δουλειές, όπως το "Όλα τα ναι του κόσμου". Θεώρησα πως ήταν η κατάλληλη στιγμή να γίνει αυτή η δουλειά. Όταν όλοι περιμένουν ότι θα βγουν πράγματα φτωχά σε ποιότητα, χωρίς έμπνευση με μόνο σκοπό το κέρδος, ήθελα να πάω κόντρα. Να βγει κάτι που δεν έχει καμία σχέση με αυτά τα τρία. Να έχει έμπνευση, ποιότητα και συλλογικότητα, γιατί αυτό το "ο καθένας μόνος του και ο καθένας την πάρτη του" δε βγάζει πουθενά. Ειδικά αυτή την περίοδο, εάν δεν κάνουμε πράγματα μαζί, πιστεύω ότι ο καθένας θα βουλιάζει μόνος του.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Ο φόβος! Για μένα αυτό είναι το χειρότερο συναίσθημα. Πιστεύω ότι ο φόβος μπλοκάρει τη ζωή μας. Όταν φοβάσαι, οτιδήποτε πας να κάνεις θα καταφέρεις το 1/3 από αυτό που θα έκανες υπό άλλες συνθήκες και αυτό είναι μισή ζωή. Όταν για παράδειγμα φοβάσαι το θάνατο τελικά δε ζεις. Ο θάνατος θα σε νικήσει, αλλά πρέπει μία φορά. Και να σου πω και κάτι άλλο, όσοι φόβοι μου τελικά έχουν έρθει, έχω συνειδητοποιήσει ότι τελικά δεν ήταν τόσο τρομερό όσο νόμιζα. Δεν είχαν ποτέ την τραγικότητα της σκέψης μου.
Ποια είναι η πιο άσχημη στιγμή που έχεις βιώσει;
Ένα πρόβλημα υγείας που πέρασα, όμως είναι κάποια πράγματα που μας αλλάζουν τη φιλοσοφία και το πόσο ανοικτοί είμαστε σε αυτά που τελικά έχουν σημασία.
Ποια είναι η γνώμη σου για την κατάσταση που ζούμε σήμερα;
Τίποτα δε γεννήθηκε από τη μια ημέρα στην άλλη. Δεν ξυπνήσαμε ένα πρωί και έγιναν τα πράγματα. Είναι σαν πείραμα, σου κάνω αυτό και το ανέχεσαι, μετά σου κάνω κάτι χειρότερο μέχρι που τελικά η βία έρχεται στο σπίτι σου. Αυτό που έχουμε να κάνουμε τώρα είναι βγούμε από το πείραμα. Να πούμε δεν το ανέχομαι άλλο, για μένα αυτή είναι η επανάσταση, να σταματήσεις να ανέχεσαι, να ελπίζεις σε κάτι καλύτερο… Εδώ που έχουμε φθάσει η ελπίδα είναι η μεγαλύτερη επανάσταση!
