Συνέντευξη στη Μαρία Θανοπούλου
Η Νάνσυ είναι 54 χρόνων αλλά έχει ζήσει μόνο τα 34… Έχασε 20 χρόνια από τη ζωή της βυθισμένη στο αλκοόλ...Το μπουκάλι ήταν ο σύντροφός της, η παρέα της…Τη βοηθούσε να αντέξει τον εαυτό της, να καλύψει τα συναισθηματικά της κενά, να ξεπεράσει τις ανασφάλειές της, να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της απέναντι στα έξι παιδιά της και τη δουλειά της…Κουβέντιαζε μαζί του, γελούσε, έκλαιγε μέχρι που τελικά χάθηκε στο ψέμα του. Σήμερα, 709 ημέρες καθαρή, κατάφερε επιτέλους να ρίξει φως στο σκοτάδι της ζωής της…Δε θέλει να αποκαλύψουμε την ταυτότητα της όχι γιατί ντρέπεται αλλά γιατί δε θέλει να εκθέσει τα παιδιά της…Ανοίγει την ψυχή της και μιλά για όλα όσα βίωσε για να πει σε αυτούς που διαβάζουν ίσως αυτή τη συνέντευξη συντροφιά με ένα ποτηράκι και στους ανθρώπους που ζουν δίπλα τους ότι ο εθισμός στο αλκοόλ παλεύεται αρκεί να παραδεχτείς ότι έχεις πρόβλημα και να ζητήσεις βοήθεια…
Πότε ξεκινήσατε το ποτό;
Ξεκίνησα από ένα ποτήρι μπύρα που ήπια νηστική στις 11 το πρωί, προκειμένου να πάρω θάρρος για να μιλήσω σε μια συγκέντρωση εργαζομένων στη δουλειά μου. Είδα ότι με το ένα ποτήρι απελευθερώθηκα και είπα αβίαστα πολύ ωραία πράγματα. Δεν είχα φανταστεί μέχρι τότε ότι το αλκοόλ θα μπορούσε να με βοηθήσει να βγάλω τον εαυτό μου προς τα έξω. Σύντομα το ένα ποτήρι έγινε 3, 4 μπουκάλια την ημέρα.
Πώς φθάσατε σε αυτό το σημείο; Σε τι σας "βοηθούσε" το αλκοόλ;
Το μπουκάλι ήρθε να καλύψει το συναισθηματικό κενό που είχα, την έλλειψη επαφής με το σύντροφό μου…Νόμιζα ότι με βοηθούσε να ανταποκριθώ στην πολύ απαιτητική δουλειά μου και στο μεγάλωμα των έξι παιδιών μου.
Τα παιδιά σας τι σας έλεγαν;
Στην αρχή δεν το είχαν καταλάβει. Όταν άρχισε να φαίνεται το πρόβλημα, άρχισα κι εγώ να χρησιμοποιώ τους γνωστούς, απίστευτους τρόπους των ανθρώπων που κάνουν χρήση για να μην τα πικραίνω, όπως πλαστικά ποτήρια κρυμμένα σε όλα τα σημεία του σπιτιού. Τα παιδιά όμως εισέπρατταν μια αλλόκοτη συμπεριφορά, ένα τραύλισμα, ένα κοκκίνισμα, μια υπερευαισθησία…Κάποια στιγμή μου μίλησαν και πραγματικά αισθάνθηκα ντροπή αλλά δεν μου ήταν εύκολο να ξεφύγω…Τους έλεγα ότι το ελέγχω αλλά στην ουσία δεν το έλεγχα. Υπήρξαν εποχές που το έκοβα για εβδομάδες αλλά μετά το άρχιζα ξανά, πίνοντας μέχρι τελικής πτώσεως…
Με το σύζυγό σας χωρίσατε το 2000. Μέχρι τότε ποια ήταν η σχέση σας; Πώς αντιμετώπιζε τον εθισμό σας;
Με το σύζυγο είχα πέσει σε μια παγίδα που κατάλαβα στην πορεία. Βολευόταν απίστευτα με εμένα που έπινα γιατί ήμουν ένα εξαρτώμενο άτομο. Πολλές φορές οι σύντροφοι των αλκοολικών καλύπτουν τις δικές τους μαύρες τρύπες μέσω της δικιάς μας. Δηλαδή τις ενοχές τις έχει κατά κύριο λόγο το άτομο που πίνει γιατί κάποια στιγμή και θα παραφερθεί και θα περάσει τα όρια ενώ στην ουσία είναι χεράκι χεράκι με τον άλλον που είναι ο τιμητής. Αλλά το βασικό είναι ότι όλα αυτά τα έκανα για τα δικά μου συναισθήματα. Δε μπορούσα να τα διαχειριστώ και ήταν για εμένα πιο εύκολο να έχω διαχρονικό σύντροφο το μπουκάλι.
Υπήρξε κάποια στιγμή που υπό την επήρεια του αλκοόλ πληγώσατε τα παιδιά σας;
Ναι υπήρξαν κάποιες στιγμές για τις οποίες έχω μετανιώσει παρα πολύ. Θυμάμαι να έχω πιει πάρα πολύ και να έχω πέσει στο κρεβάτι σε κώμα, να μην έχω καμία επαφή με το περιβάλλον. Οι δύο μου γιοι προσπαθούσαν να με συνεφέρουν αλλά εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα. Μέσα στην απελπισία του ο μικρός μου γιος, ο οποίος είναι συνθέτης, πήρε την κιθάρα του κι άρχισε να παίζει. Ακούγοντας τη σύνθεσή του συνήλθα κι εκείνη τη στιγμή είπα "τι κάνω"…αλλά την επόμενη ημέρα τα ίδια…Σερνόμουν από το ποτό… Έπρεπε κάποιος να με τραβήξει να σηκώθω…
Και τελικά ποιος σας "τράβηξε"; Πώς φθάσατε στο πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ ΑΛΦΑ;
Τα τελευταία χρόνια ένιωθα πιο ελεύθερη, με την έννοια ότι είχαν μεγαλώσει τα παιδιά μου, είχαν τις ζωές τους και ένιωθα ότι μπορώ να είμαι σπίτι μου με το μπουκάλι μου χωρίς να με ελέγχει κανείς και χωρίς να δίνω λογαριασμό σε κανέναν. Ο μικρός γιος μου, κάποια στιγμή μου είπε "έχεις πρόβλημα, είσαι αλκοολική". Εγώ επειδή δεν είχα τα συμπτώματα του αλκοολικού, δηλαδή να σηκώνομαι το πρωί και να τρέμουν τα χέρια μου ή να θέλω να πιω-ήταν συγκεκριμένες οι ώρες που κάλυπτα τη μοναξιά μου-, παραμύθιαζα τον εαυτό μου λέγοντας "Εγώ; Τι σχέση έχω με αυτό;". Ώσπου έρχεται μια ημέρα που είχα πιει αρκετά κι από την υπερένταση έκανα δουλειές στο σπίτι. Ήμουν αυτό που λέμε "λειτουργική αλκοολική" μέχρι να αρχίσουν βέβαια οι ζημιές. Κάποια στιγμή έπεσα κάτω, χτύπησα και ήμουν μέσα στα αίματα. Τότε άνοιξε την πόρτα ο γιος μου και με είδε. Χωρίς καν να με ρωτήσει τι συνέβη, πώς είμαι μου λεει "διάλεξε, στο σπίτι θα υπάρχει ή το μπουκάλι ή εγώ. Φεύγω κι όταν αποφασίσεις να κάνεις βήματα μου λες" κι έκλεισε την πόρτα πίσω του. Την επόμενη ημέρα, μετά το χανγκόβερ, πήρα τηλέφωνο στο πρόγραμμα.
Πόσο δύσκολο ήταν για εσάς να βγάλετε το αλκοόλ από τη ζωή σας;
Το "σήμερα δε θα πιω" με βοήθησε πάρα πολύ. Η θεραπεύτριά μου, μου ζητούσε εάν μπορούσα να κρατηθώ "καθαρή" μέχρι την επόμενη συνεδρία. Αυτή η ελευθερία ότι μπορώ να πιω και να μην πιω με έκανε και πάλευα για να έρθω "καθαρή" και ερχόμουν "καθαρή". Στην ομάδα βρήκα αυτό που λέμε "πλάτες". Μια ζωή ήμουν γυναίκα και άνδρας, πάλευα για όλα και βρήκα κάπου επιτέλους να ακουμπήσω, να ανοίξω την καρδιά μου και να δείξω το πύον που είχε μαζέψει η ψυχή και το μυαλό μου. Κι έτσι άρχισα να παλεύω την απεξάρτηση με τη βοήθεια των θεραπευτών και της ομάδας.
Έχετε βγάλει συμπεράσματα για τη ζωή σας; Έχετε καταλήξει στο τι δεν πήγε καλά με αποτέλεσμα να βρείτε διέξοδο στο ποτό;
Μεγάλωσα σε ένα πολύ αυταρχικό περιβάλλον με πολλά "πρέπει" και γονείς που μου τα επέβαλλαν χωρίς να μπορώ να τους αμφισβητήσω. Ήμουν αυτό που ήθελαν να είμαι, στραγγαλίζοντας τη διαδρομή μου στο να βρω τη δική μου ατομική ταυτότητα. Όλο αυτό μου δημιούργησε ένα συναισθηματικό κενό, το οποίο με ακολούθησε και στις σχέσεις που έκανα μετά, φιλικές, ερωτικές, επαγγελματικές. Ζητούσα μονίμως την επιβεβαίωση. Αντί όμως να τη βρω μέσα μου, την αναζητούσα από τους άλλους. Όλο αυτό που σας περιγράφω φέρνει μοναξιά…Μοναξιά ψυχής. Εκεί είναι πολύ εύκολο να έρθει μια ουσία και να κάτσει στη λέξη μοναξιά.
Τι πιστεύετε ότι έχετε χάσει όλα αυτά τα χρόνια;
Η ζωή είναι ένα δώρο, επομένως έχω χάσει πάρα πολλές στιγμές να νιώθω αυτό το δώρο που λέγεται ζωή. Με το αλκοόλ έλεγα "άντε τελείωσε και η σημερινή μερα". Αυτά τα 20 χρόνια βέβαια δε γυρνάνε πίσω. Κάποιος έχει πει ευτυχώς που δεν έχουμε δύο ζωές γιατί την πρώτη ζωή δε θα κάναμε τίποτα και τη δεύτερη θα κλαίγαμε που δεν κάναμε τίποτα στην πρώτη. Ακόμα και σε αυτή την ηλικία που είμαι, που τα αύριο είναι λιγότερα από τα χθες για μένα, χαίρομαι τον ήλιο, στεναχωριέμαι με τη βροχή, είμαι δίπλα στα παιδιά μου, δίπλα σε μένα. Χαίρομαι να διαβάζω βιβλία. Και να σας πω κάτι τρελό, ξαναδιαβάζω βιβλία και είναι σαν να τα διαβάζω πρώτη φορά!
Στα παιδιά σας τι κακό πιστεύετε ότι τους προξένησε ο εθισμός σας;
Μια ουσιαστική ζημιά είναι ότι από την εφηβεία τους και μετά άρχιζαν να εισπράττουν το πρόβλημά μου όπως είχε και δε μπορούσα πια να τα κοροϊδέψω ούτε με πλαστικά ποτήρια, ούτε με τη συμπεριφορά μου. Ανέλαβαν σημαντικά κομμάτια του γονεϊκού ρόλου, όπως να νοιαστούν για τα μικρότερα αδέρφια τους, να κρατήσουν τις ισορροπίες στο σπίτι, να προλάβουν μία τυχόν έκθεση της μάνας τους στον κοινωνικό περίγυρο. Και όλα αυτά με πόνο, με πολλά τραύματα και ξεχνώντας τις δικιές τους ανάγκες, τα δικά τους ψαξίματα. Όλα αυτά άρχισαν να βγαίνουν τα τελευταία δύο χρόνια που η μαμά είναι "καθαρή" και γίνεται η αποτίμηση όλης αυτής της συναισθηματικής ζημιάς των παιδιών γιατί είναι πολύ εγωιστικό που μέχρι τώρα μιλούσα μόνο για τη δική μου συναισθηματική ζημιά. Με τη σειρά μου ήρθα και παρέδωσα τη σκυτάλη της χρήσης αλκοόλ στα παιδιά μου.
Σας έχουν συγχωρέσει;
Με έχουν συγχωρέσει επειδή με αγαπάνε. Μέσω της συνέντευξης θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από τα παιδιά μου για όλες τις πληγές και θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο μικρό μου γιο που δεν παραιτήθηκε και το πάλεψε.
Τι θα θέλατε να πείτε σε όλους αυτούς που αντιμετωπίζουν πρόβλημα με το αλκοόλ;
Tο αλκοόλ βάζει κάγκελα στο μυαλό, πώς δέχεστε να ζείτε φυλακισμένοι; Όλα παλεύονται, ζητήστε βοήθεια. Η μοναξιά της ψυχής θέλει παρέα, εγώ διάλεξα την πιο εύκολη παρέα που ήταν το μπουκάλι κι έχασα πολλές χαρές και πολλές λύπες. Πίστευα πως στην ηλικία που είμαι ίσως και δεν είχε νόημα. Η ζωή όμως αξίζει για την κάθε της ημέρα και είναι όμορφη για κάθε ανθρωπο ό,τι δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζει. Αν τα καταφερα εγώ και τόσοι άλλοι μπορεί ο καθένας! Ας σκεφτούν αν μπορούν να μιλάνε με το ποτήρι, αν μπορούν να γελάνε με το ποτήρι, αν μπορούν να κλαίνε με το ποτήρι… Δε μπορούν! Το ποτήρι δε μπορεί να υποκαταστήσει τον άνθρωπο.
ΚΕΘΕΑ -ΑΛΦΑ : Χαρβούρη 1, Μετς, τηλέφωνο : 210 9215776, 210 9237777,www.kethea-alfa.gr
