Συνέντευξη στη Μαρία Θανοπούλου
Η Άννα πριν από πέντε χρόνια ψηλάφισε στο στήθος της έναν όγκο. Λίγες ημέρες μετά, ο γιατρός της επιβεβαίωσε το μεγαλύτερο φόβο της...Κακοήθεια...Ήταν μόλις 38 χρόνων και τα παιδιά της 7 και 5. Μετά το τεράστιο "γιατί" που αρχικά τη βασάνισε έδωσε τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής της...Ήταν δυνατή...Είχε ελπίδα, είχε πίστη...Δε λύγισε ούτε όταν είδε τα μαλλιά της να πέφτουν...Και τελικά κέρδισε! Σήμερα, σε ηλικία 43χρόνων είναι τελειόφοιτη στο Τμήμα Ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και εθελόντρια στο Σύλλογο Γυναικών με Καρκίνο Μαστού "Άλμα ζωής", όπου μοιράζεται όλα όσα βίωσε με τις γυναίκες που δίνουν τον αγώνα τους για να πάρουν κουράγιο αλλά και το αισιόδοξο μήνυμα ότι δεν πρόκειται για μια άνιση μάχη...
Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις που κάνατε;
Στην αρχή δεν ήθελα να το πιστέψω...Ήλπιζα ότι ο γιατρός μου είχε κάνει κάποιο λάθος...Μπορεί να μην είναι αλήθεια...Αυτές οι σκέψεις τριγυρνούσαν στο μυαλό μου.
Πότε το μοιραστήκατε με τα παιδιά σας;
Αφού χειρουργήθηκα, λίγο πριν ξεκινήσω τις χημειοθεραπείες. Σκεφτόμουν αφενός ότι θα διαισθάνονταν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά λόγω της θλίψης που είχα εγώ και ο σύζυγός μου κι αφετέρου εφόσον θα ξεκινούσα τις χημειοθεραπείες και θα είχα κάποια εμφανή σημάδια πάνω μου, που οποιοσδήποτε ενήλικας στο περιβάλλον μας θα αντιλαμβανόταν τι συμβαίνει, δε μπορούσα να τους το κρύψω. Δεν ήταν δυνατόν να μη γνωρίζουν. Όμως με αυτό τον τρόπο πήρε τις πραγματικές του διαστάσεις το θέμα και καθησυχάστηκαν γιατί το είχαν μεγεθύνει στο μυαλό τους, είχαν αναστατωθεί πολύ. Μπορώ να πω ότι ανακουφίστηκα. Μου έφυγε ένα βάρος γιατί δε χρειαζόταν πια να κρύβομαι. Επίσης, αυτά μου έδωσαν και την ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά.
Πώς βιώσατε την περίοδο που κάνατε χημειοθεραπείες;
Είναι μια επώδυνη διαδικασία, από την άλλη όμως είναι και σύμμαχος... Αισθανόμουν ότι κάνω κάτι για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου και μπορώ να πω ότι το έκανα με ανακούφιση, με ελπίδα, με χαρά. Η αδιαθεσία, οι ναυτίες, τα μαλλιά που έπεφταν μου φαίνονταν παροδικά και πολύ μικρή θυσία προκειμένου να εξασφαλιστεί η υγεία μου, το μέλλον μου με την οικογένειά μου, με τα παιδιά μου...Μου έδινε αισιοδοξία.
Σταματήσατε να εργάζεστε;
Ναι, σταμάτησα. Ήθελα να αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου, να αφουγκραστώ τις ανάγκες μου καλύτερα, να επαναπροσδιοριστώ...Τι θα ήθελα να κάνω, τι δεν έχω κάνει...
Και που καταλήξατε, τι δεν είχατε κάνει;
Ξεκίνησα σπουδές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας. Ήταν κάτι που με ενδιέφερε αλλά θεωρούσα ότι ήταν αργά να ασχοληθώ ξανά με τις σπουδές μου. Η εμπειρία του καρκίνου του μαστού άλλαξε την έννοια του χρόνου στη συνείδησή μου. Τον επόμενο χρόνο από το χειρουργείο, αφού ολοκληρώθηκαν οι θεραπείες, ένιωθα πλέον καλά και άρχισα τη φοίτηση. Φέτος είμαι τελειόφοιτη και πρόκειται να πάρω το πτυχίο μου.
Σε αυτούς τους 6 μήνες που κράτησε όλη αυτή η επίπονη για εσάς διαδικασία, ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή, η πιο δυσάρεστη σκέψη;
Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν μετά το χειρουργείο όταν μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να υπάρξουν μεταστάσεις. Ότι όπως ήταν αυτό που αναπτυσσόταν στο σώμα μου και δεν το γνώριζα, έτσι μπορεί να υπάρχει και κάτι άλλο. Εφησυχαστικά όμως με τον καιρό, έγιναν διαγνωστικές εξετάσεις και δεν υπήρχε κάτι άλλο ευτυχώς. Ο χρόνος βοήθησε...
Έχετε απαλλαγεί από αυτό το άγχος;
Ναι με τον καιρό έφυγε αλλά τις πρώτες στιγμές αυτή ήταν η πιο δυσάρεστη σκέψη που είχα. Ότι μπορεί να έχουν γίνει μεταστάσεις. Και ήταν μικρά τα παιδιά μου, μου δημιουργούσε μια θλίψη αυτό. Αισθανόμουν ότι είναι πολύ άδικο, ότι είμαι πολύ νέα να μου συμβεί κάτι τέτοιο. Σκεφτόμουν “γιατί σε μένα”..Αυτές οι σκέψεις με βασάνιζαν...Ο χρόνος πέρασε όμως και συμφιλιώθηκα με το γεγονός. Μας συμβαίνουν γιατί είμαστε άνθρωποι...
Έχει αλλάξει η κοσμοθεωρία σας μετά από αυτή την περιπέτεια που είχατε με την υγεία σας;
Απολαμβάνω περισσότερο τα μικρά καθημερινά πράγματα. Βιώνω ουσιαστικότερα τη σχέση μου με το σύντροφό μου, τα παιδιά μου, τους φίλους μου. Προσπαθώ να μην αναλώνομαι σε μη ουσιώδη. Αντιμετωπίζω τις δυσκολίες με θάρρος και ωριμότητα.
Σας βρίσκουμε στο Σύλλογο Γυναικών με Καρκίνο Μαστού “Άλμα ζωής”, τι ακριβώς κάνετε εδώ;
Είμαι εθελόντρια. Θέλω να φανώ χρήσιμη με την παρουσία μου, με την εμπειρία μου σε κάποιες άλλες γυναίκες που βιώνουν αυτό που πέρασα εγώ. Θυμάμαι πως ένιωσα ακούγοντας αυτή τη δυσάρεστη είδηση, πόσο δύσκολος ήταν ο πρώτος καιρός και πόσο με ανακούφιζε να το μοιράζομαι με κάποια άλλη γυναίκα που είχε περάσει κάτι αντίστοιχο και μου μετέφερε την αισιοδοξία της όταν είχε τελειώσει για εκείνη. Αργότερα παρακολούθησα στο σύλλογο κάποια τμήματα αυτογνωσίας, κάποια σεμινάρια που γίνονταν κι ευεργετήθηκα. Άρχισα να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου και να μην αισθάνομαι ότι είμαι μόνη μου.
Το γεγονός ότι έρχεστε σε επαφή με αυτές τις γυναίκες και ξαναέρχονται στο μυαλό σας όλες οι δυσάρεστες καταστάσεις που βιώσατε, δε σας κάνει κακό;
Μου κάνει καλό το αίσθημα πληρότητας που αισθάνομαι μέσα από τον εθελοντισμό. Συμπάσχω και αισθάνομαι συμπάθεια για τη γυναίκα που βιώνει αυτές τις στιγμές. Την ώρα αυτή βρίσκομαι εκεί για εκείνη, το προσωπικό μου βίωμα το διαχειρίστηκα πλέον και συμφιλιώθηκα.
Τι μήνυμα θέλετε να περάσετε στις γυναίκες που αυτή τη στιγμή δίνουν τη δική τους μάχη με τον καρκίνο του μαστού;
Να αισιοδοξούν, να ελπίζουν, να ζουν την κάθε στιγμή, να συγχωρούν και να αποδεχτούν αυτό που τους συνέβη.
