Συνέντευξη στη Μαρία Θανοπούλου
Η Μαρία είχε ένα όνειρο...Να αποκτήσει ένα παιδί...Για αυτό το όνειρο πάλεψε 13 χρόνια...Δύο φορές άκουσε μία καρδούλα να χτυπά...αλλά το όνειρο μετατράπηκε σε εφιάλτη...Υπεβλήθη σε 25 εξωσωματικές και κάθε φορά που σήκωνε το τηλέφωνο και άκουγε τα δυσάρεστα νέα τη βασάνιζε το "γιατί"...Της διέγνωσαν καρκίνο κι εκείνη ρώτησε "θα μπορέσω να κάνω παιδί"...Υπήρξαν στιγμές που λύγισε, που απογοητεύτηκε, που έκλαψε...Και ύστερα ήρθε στη ζωή της ο Γιώργος κι εκείνη τα ξέχασε όλα...Σήμερα η 42χρονη πολιτικός μηχανικός Μαρία Μαράκη και ο σύζυγος της βιώνουν την απόλυτη ευτυχία, ζουν και αναπνέουν για τον 21 μηνών γιο τους...
"Δεν υπάρχουν λόγια για να σας περιγράψω το συναίσθημα που ένιωσα όταν τον είδα...Για αυτό το παιδί έδωσα πολλές μάχες, πάλεψα...Είναι η ζωή μου, είναι ό,τι έχω και δεν έχω, είναι όλο μου το είναι...Αυτό το παιδί είναι ο λόγος που ζω, ο λόγος που ανασαίνω... Νομίζω κάθε μάνα αισθάνεται έτσι για το παιδί της αλλά αυτά τα παιδιά που έχουν έρθει με δυσκολίες αγαπιούνται λίγο περισσότερο...Όταν χτυπάει και κλαίει, πονάω εγώ... Είναι μεγάλος πια, πρέπει να κοιμάται μόνος του κι όμως δεν τον αφήνω...Δε θέλω να τον αφήσω...Δε θέλω να κλαίει...Δε θέλω να πονάει...Αν κάτι του συμβεί θα τρελαθώ..". Με αυτά τα λόγια περιγράφει τα συναισθήματα που νιώθει για το παιδί της και κάθε τόσο τα μάτια της βουρκώνουν βλέποντας τον να παίζει με τον σύζυγό της.
Συνολικά έχετε κάνει 25 εξωσωματικές σε τρεις διαφορετικούς γιατρούς. Από που αντλούσατε δύναμη για να προσπαθείτε ξανά και ξανά; Ποια ήταν η ψυχολογία σας;
Στην αρχή όταν ξεκινήσαμε τις προσπάθειες, η ψυχολογία μου ήταν πάρα πολύ καλή. Έλεγα θα πετύχω. Όταν ερχόταν το ένα αρνητικό αποτέλεσμα μετά το άλλο, τις πρώτες ημέρες ήμουν χάλια, ένιωθα πίκρα, στεναχώρια, απογοήτευση. Ωστόσο δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου να τα παρατήσω, γιατί το ήθελα τόσο πολύ αυτό το παιδί. Όσο έρχονταν τα αρνητικά αποτελέσματα τόσο περισσότερο πείσμωνα. Ξυπνούσα και κοιμόμουν με αυτή τη σκέψη "μην τα παρατάς, θα τα καταφέρεις". Φίλοι και συγγενείς όταν ήρθε ο Γιώργος στη ζωή μας, μου εκμυστηρεύτηκαν ότι δεν πίστευαν ότι θα τα αποκτήσω παιδί...και χάρηκαν όλοι τόσο πολύ...Όλος ο κόσμος χάρηκε με τον ερχομό αυτού του παιδιού.
Η εξωσωματική γονιμοποίηση όμως είναι μια πολύ επώδυνη διαδικασία για τη γυναίκα...
Όντως χρειάζεται να πάρεις ορμόνες, φάρμακα... Πρέπει όμως να έχεις υπομονή και επιμονή. Να μη το βάζεις κάτω. Να έχεις το "θέλω" σου πάνω από όλα. Να πω όμως πως όταν σε παίρνουν τηλέφωνο και σου λένε ότι είσαι έγκυος τα ξεχνάς όλα. Εγώ δε θυμάμαι σχεδόν τίποτα...Ούτε τι φάρμακα πήρα, ούτε τι ορμόνες έβαλα στον οργανισμό μου, ούτε τη στεναχώρια μετά από κάθε αποτυχία. Το μόνο που θυμάμαι είναι όταν στις 2 Ιουλίου του 2010, περίπου στις 3 το μεσημέρι, μου τηλεφώνησε η μαία του γυναικολόγου μου, του κυρίου Πάντου και μου είπε :"Μαρία είσαι έγκυος". Θυμάμαι που της είπα :"Μήπως κάνετε λάθος; Μαρία Μαράκη ονομάζομαι" και μου απάντησε "είσαι έγκυος". Δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου...
Πριν από περίπου τέσσερα χρόνια σας διέγνωσαν καρκίνο κι όμως ούτε αυτό σας λύγισε...
Όταν μου διέγνωσαν καρκίνο στο θυρεοειδή, ειλικρινά δε ρώτησα εάν θα ζήσω αλλά αν θα μπορέσω να κάνω παιδί. Χειρουργήθηκα και περίμενα πως και πως να περάσει ένας ολόκληρος χρόνος μέχρι να μου επιτρέψουν οι γιατροί να ξεκινήσουμε πάλι τις προσπάθειες.
Αυτά τα 13 χρόνια που βιώσατε δύσκολες στιγμές, που απογοητευτήκατε πολλές φορές δεν υπήρξε φθορά στη σχέση σας με το σύζυγό σας;
Ο σύζυγός μου ήταν πάντα δίπλα μου και με στήριζε. Έβλεπε πόσο το ήθελα αυτό το παιδί αλλά το ήθελε κι εκείνος άλλο τόσο. Φυσικά και είχαμε προβλήματα ειδικά μετά από ένα αρνητικό αποτέλεσμα. Μας βασάνιζε το “γιατί”. Ήμουν όμως πολύ τυχερή γιατί τον είχα δίπλα μου σε όλες τις δύσκολες στιγμές. Η γυναίκα πρέπει να έχει τη συμπαράσταση του συζύγου της. Όταν μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία το ζευγάρι σίγουρα θα δημιουργηθούν εντάσεις και θα προκύψουν προβλήματα στη σχέση τους. Πρέπει όμως να είναι ενωμένοι, να έχουν πίστη και πραγματικά το λέω και το ξαναλέω είναι αλήθεια όμως, όταν αγκαλιάσουν το παιδί τους δε θα θυμούνται τίποτα από όσα πέρασαν.
Εκτός από το ψυχικό κόστος τα ζευγάρια έχουν να αντιμετωπίσουν και το υψηλό κόστος της εξωσωματικής...
Δυστυχώς το κόστος της εξωσωματικής είναι πολύ υψηλό και το κράτος θα έπρεπε να κάνει κάτι για αυτό. Να σκεφτείτε πως η κάθε εξωσωματική μας στοίχισε περίπου 4.000 ευρώ και εγώ από το ασφαλιστικό μου ταμείο έπαιρνα μόλις 352 ευρώ. Οι οικογένειές μας ευτυχώς όμως ήταν στο πλευρό μας από όλες τις απόψεις. Και οικονομικά και συναισθηματικά.
Τι θα θέλατε να πείτε στις γυναίκες που αυτή τη στιγμή βρίσκονται στην ίδια θέση που ήσασταν εσείς;
Αρχικά να προσέξουν ποιον γιατρό θα εμπιστευτούν. Ακόμα και σε αυτό το θέμα υπάρχει μεγάλη εκμετάλλευση. Θυμάμαι ο πρώτος γιατρός που πήγα το 2000, μου έκανε κάποιες εξετάσεις και θεραπείες, οι οποίες όχι μόνο στοίχιζαν πάρα πολύ αλλά οι γιατροί που πήγα μετά μου είπαν ότι ούτε καν τις γνώριζαν. Θα ήθελα να τους πω να μην απογοητεύονται και να μην το βάζουν κάτω. Αν το θέλουν πραγματικά θα το πετύχουν αλλά να έχουν πίστη.
