Συνέντευξη στη Μαρία Θανοπούλου
Ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα πριν από περίπου 30 χρόνια, λάτρεψε το φως, τη θάλασσα και τους ανθρώπους και δεν ξαναέφυγε ποτέ…Μετά από αρκετά χρόνια που έζησε στην Αθήνα αποφάσισε να εγκατασταθεί με την κόρη της στην πανέμορφη Τζιά. Ψάχνοντας να βρει με τι θα ασχοληθεί, το 2011 της ήρθε η ιδέα να αρχίσει να εκμεταλλεύεται τα βελανίδια, ένα προϊόν που στο παρελθόν κυριαρχούσε στην εμπορική δραστηριότητα του νησιού. Έτσι ξεκίνησε μια προσπάθεια να αναδείξει το βελανίδι και να πείσει τους ντόπιους για την αξία του αλλά και την εκμετάλλευσή του. Η "αποστολή" της Μάρσι Μάγιερ, της Καλιφορνέζας που λατρεύει την Ελλάδα, στέφθηκε με επιτυχία δεδομένου ότι φέτος 42 οικογένειες από τη Τζιά μάζεψαν 35 τόνους βελανίδια τα οποία πούλησαν σε Ευρώπη, Κίνα και Ινδία.
Πότε και πώς βρεθήκατε στην Ελλάδα;
Ήρθα στην Ελλάδα το Μάιο του 1984 για διακοπές και έμεινα. Τα πρώτα χρόνια είχα βάση τη Μύκονο.
Τι σας έκανε να μείνετε;
Το φως, η θάλασσα και οι άνθρωποι.
Η Τζιά πώς μπήκε στη ζωή σας;
Ανακάλυψα τη Τζιά μέσω ενός φίλου μου ο οποίος κληρονόμησε ένα παλιό πέτρινο σπίτι στο νησί. Αμέσως με τράβηξε το μέρος και βρήκα ένα όμορφο σπίτι να νοικιάσω. Για περίπου μία δεκαετία ερχόμουν τα Σαββατοκύριακα και κάποια στιγμή αποφάσισα να πάρω την οκτάχρονη κόρη μου και να εγκατασταθούμε μόνιμα.
Πώς σας ήρθε η ιδέα να ασχοληθείτε με το βελανίδι; Τι γνωρίζατε για αυτό;
Είχα κάποιες γνώσεις για τα βελανίδια από την παιδική μου ηλικία στη Νότια Καλιφόρνια. Όταν είδα τις τεράστιες βελανιδιές στην Τζιά ενδιαφέρθηκα να μάθω περισσότερα και άρχισα να πειραματίζομαι. Δεν υπήρχαν αρκετές πληροφορίες όταν ξεκίνησα την έρευνα μου το 1998 κι έτσι πραγματικά έπρεπε να αρχίσω μαθαίνοντας τα βασικά. Ξεκίνησα να δημοσιεύω τα ευρήματα και τις μεθόδους μου στο ίντερνετ ώστε και άλλοι να κάνουν τα δικά τους πειράματα με τα βελανίδια. Τα βελανίδια μπορούν να αλεθούν και να χρησιμοποιηθούν όπως όλοι οι καρποί. Δεν έχουν γλουτένη και είναι πλούσια σε μαγνήσιο, κάλιο και αντιοξειδωτικές φαινόλες.
Με ποιον μοιραστήκατε πρώτα την ιδέα σας;
Μοιράστηκα τη δουλειά που έκανα με τα βελανίδια στα τοπικά συμβούλια, μέσω του Γυναικείου Συλλόγου και του Αγροτικού Συνεταιρισμού και on-line στο www.iloveacorns.com. Έκανα επαφές σε όλο τον κόσμο και σε πολλές περιπτώσεις είχα την ευκαιρία να μιλήσω σε μεγάλα ακροατήρια. Αρκετοί άνθρωποι εμπνεύστηκαν από την επιμονή μου καθώς καθημερινά λαμβάνω ενθαρρυντικά μηνύματα.
Οι ντόπιοι πώς σας αντιμετώπισαν;
Κάποιοι ήταν επιφυλακτικοί και κάποιοι άλλοι "αγκάλιασαν" γρήγορα την ιδέα ότι τα βελανίδια μπορούν να είναι ένα μοναδικό και κερδοφόρο προϊόν.
Σήμερα τι παραγωγή έχετε και πόσοι άνθρωποι απασχολούνται;
Προσπαθώ να μαζεύω κάθε χρόνο 4 τόνους βελανίδια που μεταφράζεται σε 1.5 τόνο αλεύρι βελανιδιού μετά την επεξεργασία. Κάθε χρόνο τον Οκτώβριο φιλοξενώ 8 με 10 εθελοντές για να με βοηθήσουν στη συγκομιδή. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι να έρθουν να περάσουμε μαζί μια ημέρα συλλογής βελανιδιών όλο τον Οκτώβριο ενώ την Κυριακή στις 26 του μηνός έχουμε το 3ο ετήσιο φεστιβάλ βελανιδιού. Φέτος στείλαμε 35 τόνους βελανίδια σε Ευρώπη, Κίνα και Ινδία. 42 οικογένειες τα μάζεψαν οι οποίες τα πούλησαν 50 λεπτά το κιλό.
Τι δουλειές κάνατε πριν;
Άνοιξα το πρώτο restaurant-bar το 1989 στου Ψυρρή, το "Blue Velvet". Σερβίραμε καλό μεξικανικό φαγητό και παίζαμε καλή τζαζ μουσική για παραπάνω από 10 χρόνια. Όταν γεννήθηκε η κόρη μου δούλεψα ως διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων, δασκάλα τέχνης και έφτιαχνα ψηφιδωτά. Όταν μετακόμισα στη Τζιά αρχικά έκανα μαθήματα αγγλικών και στη συνέχεια μαζί με τον Κωστή φτιάξαμε τον ξενώνα "Κόκκινο Τρακτέρ".
Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που έχετε αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα στη ζωή σας και από που αντλήσατε δύναμη για να ξεπεράσετε το πρόβλημα;
Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσω τη μεγαλύτερη δυσκολία που έπρεπε να αντιμετωπίσω…είναι πολλές….Ο θάνατος του πατέρα μου, του αδερφού μου, του καλύτερου φίλου μου…Ο καρκίνος του στήθους και η σκλήρυνση κατά πλάκας έχουν αφήσει σίγουρα τα σημάδια τους αλλά πιο δύσκολο για μένα είναι το γεγονός ότι ένα μέλος της οικογένειάς μου πάσχει από ψυχική ασθένεια. Όσον αφορά στα δικά μου προβλήματα υγείας, με βοήθησαν να μάθω περισσότερα για την εναλλακτική ιατρική. Η γιόγκα και το κολύμπι στη θάλασσα ήταν οι δυο πιο βασικοί παράγοντες για την αντιμετώπιση των δύσκολων καταστάσεων, καθώς και η βαθιά κατανόηση ότι ο πόνος πράγματι περνάει με το χρόνο και την αποδοχή.
Η οικονομική κρίση που αντιμετωπίζουμε στη χώρα μας θα σας έκανε να φύγετε από την Ελλάδα;
Δεν θα άφηνα ποτέ την Ελλάδα, ειδικά τώρα. Η Ελλάδα χρειάζεται ενεργούς ανθρώπους με καινοτόμες ιδέες προκειμένου να υπάρξει ένα καλύτερο και "ευφυέστερο" μέλλον.
Τι αγαπάτε στους Έλληνες;
Οι Έλληνες είναι πολύ πιο εκδηλωτικοί σε σχέση με τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσα και αυτό μου ταιριάζει. Πήρα την ελληνική υπηκοότητα μετά από μια διαδικασία που κράτησε 19 χρόνια και νιώθω σα να ξαναγεννήθηκα. Πραγματικά λατρεύω αυτή τη χώρα και είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα.
Τι θα θέλατε να συμβουλέψετε όλους όσοι διαβάζουν τη συνέντευξή σας;
Βρείτε αυτό που σας εξιτάρει και κάντε το! Θαύματα συμβαίνουν…
