Συνέντευξη στη Μαρία Θανοπούλου
Μεγάλωσε μέσα στα στάδια δεδομένου ότι ο πατέρας της, Γιώργος Στεφανίδης, ήταν αθλητής του τριπλούν και η μητέρα της, Ζωή Βαρέλη, σπρίντερ. Σε ηλικία 10 χρόνων ξεκίνησε το επί κοντώ και πέντε χρόνια μετά έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ Νέων με άλμα στα 4,37 μέτρα. Πριν από λίγες ημέρες η 24χρονη Κατερίνα Στεφανίδη κατέκτησε τη δεύτερη θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Ζυρίχης ενώ στο Diamond League του Μπέρμιγχαμ ανέβασε την Ελλάδα στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου. Η σούπερ Κατερίνα, πτυχιούχος Νευροψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Stanford, σήμερα ζει στις ΗΠΑ και κάνει το διδακτορικό της και από ό,τι φαίνεται θα φθάσει πολύ ψηλά…
Ποια είναι τα συναισθήματά σας για τη διάκρισή σας;
Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη. Πήγα με στόχο ένα μετάλλιο και τα κατάφερα. Πιστεύω ότι αυτή η επιτυχία θα με βοηθήσει να εξελιχθώ σαν αθλήτρια και να πετύχω ακόμα πιο πολλά στο μέλλον.
Τι σημαίνει αυτό το μετάλλιο για εσάς;
Αυτό το μετάλλιο είναι σίγουρα μια δικαίωση πολλών χρόνων σκληρής δουλειάς. Μετά από τις επιτυχίες μου στις μικρότερες κατηγορίες είχα σταθεροποιηθεί σε ένα επίπεδο που δεν ήταν τόσο ικανοποιητικό για κατηγορία γυναικών και θεωρώ ότι αυτό το μετάλλιο είναι σαν να είπα "είμαι ακόμα εδώ".
Ποια είναι η μεγαλύτερη θυσία που έχετε κάνει για να βρεθείτε στο βάθρο;
Δε θέλω να σκέφτομαι ότι έχω κάνει θυσίες. Έχω κάνει επιλογές για κάτι το οποίο αγαπάω και στο οποίο θέλω να διακριθώ και να δω τα όρια μου.
Τι σας δίνει δύναμη για να αντεπεξέλθετε στο δύσκολο πρόγραμμα σας;
Νομίζω ότι το πανεπιστήμιο και η προπόνηση ισορροπούν το ένα το άλλο, κι αυτό με βοηθάει να πετύχω και στα δύο. Σαφώς υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μου (κοντά και μακριά) που βοηθούν με τον τρόπο τους. Από τους γονείς μου, τον προπονητή μου, τους συναθλητές μου, τον καθηγητή μου στο πανεπιστήμιο, τους χορηγούς, τη μάνατζερ, τους φυσικοθεραπευτές και τους φίλους.
Ποια είναι η μεγαλύτερη απόλαυσή σας;
Είμαι πολύ συναισθηματική και κοινωνική και ένα από τα πράγματα που μου αρέσουν πάρα πολύ είναι να βρίσκομαι με ανθρώπους που αγαπάω και να περνάμε καλά…από το να συζητάμε ως το να παίζουμε επιτραπέζια παιχνίδια ή να βγαίνουμε. Οι άνθρωποι που έχω γύρω μου είναι πολύ σημαντικοί για μένα.
Τι σας βοήθησε να επιστρέψετε στα μετάλλια και στις υψηλές επιδόσεις;
Λόγω του ότι ξεκίνησα το διδακτορικό μου σε νέο πανεπιστήμιο αναγκαστικά έπρεπε να αλλάξω προπονητή. Εκείνος είχε κάποιες διαφορετικές ιδέες για το πώς θα έπρεπε να προπονηθώ, τον εμπιστεύτηκα και είδα μεγάλη διαφορά στη δύναμη και την ταχύτητά μου. Κατά τα άλλα νομίζω ότι έχω βρει μια πολύ καλή ψυχοπνευματική ισορροπία εδώ που βρίσκομαι και διασκεδάζω πολύ στην προπόνηση ακόμα και όταν βγαίνω να την κάνω μετά από 10 ώρες στο εργαστήριο.
Εάν δεν είχατε πάει στην Αμερική , πιστεύετε ότι θα τα είχατε καταφέρει;
Αυτή την ερώτηση μου είναι πολύ δύσκολο να την απαντήσω και με επηρεάζει ψυχολογικά γιατί ο καθένας μας πάντα σκέφτεται "τι θα είχε γίνει εάν…" όπως και ακόμα σκέφτομαι "τι θα γινόταν αν…". Σίγουρα γνώρισα κάποιους ανθρώπους εδώ που έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην επιτυχία μου αλλά δε μπορώ να πω ότι εάν είχα μείνει στην Ελλάδα δε θα τα είχα καταφέρει. Στο κάτω κάτω στην Ελλάδα ήμουν όταν είχα όλες τις επιτυχίες μου σε μικρότερες κατηγορίες.
Τι πρέπει να αλλάξει κατά τη γνώμη σας στον τομέα του αθλητισμού στη χώρα μας;
Σίγουρα χρειαζόμαστε πολύ μεγαλύτερη βοήθεια από την πολιτεία. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα στον αθλητισμό αυτή τη στιγμή και η Ελλάδα χρειάζεται αθλητές που θα βγουν στο εξωτερικό, θα πάρουν μετάλλια και θα τιμήσουν τη χώρα. Μου έχει κάνει φοβερή εντύπωση και με έχει συγκινήσει το πόσα μηνύματα και email έχω δεχτεί από ανθρώπους που με συγχαίρουν και μου λένε πόσο υπερήφανους τους έκανα και με ευχαριστούν για αυτό. Το χρειαζόμαστε σαν έθνος αυτή τη στιγμή το να πηγαίνουν καλά οι αθλητές μας και να κάνουν τους πολίτες υπερήφανους και για αυτό η πολιτεία χρειάζεται να δώσει πιο πολλά στον αθλητισμό.
Σας έχει περάσει από το μυαλό να σταματήσετε; Αν ναι, τι σας έκανε να αλλάξετε γνώμη;
Ναι σίγουρα μου έχει περάσει από το μυαλό. Αυτό που με έκανε να συνεχίσω είναι το ότι πραγματικά διασκεδάζω με αυτό που κάνω και το αγαπάω πολύ. Και όπως είπα και πριν, νομίζω κάποιοι άνθρωποι που βρέθηκαν τυχαία στη ζωή μου με επηρέασαν να μη σταματήσω.
Πώς ασχοληθήκατε με τον αθλητισμό; Τι ρόλο έπαιξαν οι γονείς σας;
Οι γονείς μου έπαιξαν μεγάλο ρόλο. Με είχαν από μικρή στα στάδια και αγωνιζόμουν σε διάφορα αγωνίσματα. Περίπου στα 10 μου ξεκίνησα το επί κοντώ και από τότε δε σταμάτησα.
Αφού αποφοιτήσατε βρεθήκατε στην Αμερική με υποτροφία…Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίσατε μακριά από την οικογένεια σας;
Όπως είπα και πριν, δένομαι με ανθρώπους και είμαι αρκετά συναισθηματική, οπότε μου ήταν πολύ δύσκολο να φύγω από τη χώρα μου, μακριά από την οικογένεια μου και τους φίλους μου. Παρόλα αυτά είχα μια φανταστική εμπειρία στο Stanford και η μετάβασή μου εκεί ήταν πολύ εύκολη λόγω της βοήθειας που έρχεται από πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους σε ένα τέτοιο πανεπιστήμιο.
Πώς αποφασίσατε να σπουδάσετε νευροψυχολογία;
Για να πω την αλήθεια τυχαία. Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι πολύ διαφορετικό εδώ. Απλά δοκιμάζοντας και παίρνοντας μαθήματα από διάφορους τομείς βρήκα το δρόμο μου στην ψυχολογία.
Η επιστροφή στην Ελλάδα υπάρχει στα σχέδια σας;
Η επιστροφή στην Ελλάδα είναι κάτι που θα το ήθελα πολύ και ιδιαίτερα όσο μεγαλώνω. Πιστεύω ότι η Ελλάδα χρειάζεται αυτή τη στιγμή νέα και μορφωμένα παιδιά. Αν έβρισκα κάποια καλή ευκαιρία θα γυρνούσα στην Ελλάδα. Απλά επειδή τα πράγματα είναι δύσκολα δεν ξέρω κατά πόσο αυτό θα είναι εφικτό.
Τι σας λείπει περισσότερο;
Οι άνθρωποι. Η οικογένεια, οι φίλοι, οι συναθλητές…Μετά από πολλά χρόνια στην Αμερική τώρα πια αρχίζω να καταλαβαίνω κάποιες διαφορές στην κουλτούρα. Κάποιες καλές και κάποιες κακές. Σίγουρα στην Ελλάδα οι διαπροσωπικές σχέσεις γίνονται σε ένα πολύ υψηλότερο και βαθύτερο επίπεδο και συχνά μου λείπει αυτό.
