Συνέντευξη στη Μαρία Θανοπούλου
Της ζητήσαμε να μας παραχωρήσει μια συνέντευξη και αναρωτήθηκε "γιατί; δε θεωρώ ότι κάνω κάτι σημαντικό…". Εάν το να βρίσκεσαι δίπλα σε ανθρώπους που σε έχουν ανάγκη, να νοιάζεσαι, να βοηθάς, να προσφέρεις δεν ήταν "κάτι σημαντικό", όντως δε θα υπήρχε κανένας λόγος να φιλοξενήσουμε μία συνέντευξη με τη Μπέττυ Σεμακούλα, τη γυναίκα που βρίσκεται πίσω από μεγάλα παγκόσμια πρότζεκτ εθελοντισμού σε όλο τον πλανήτη. Η κυρία Σεμακούλα, η οποία αυτό το διάστημα έχει αφοσιωθεί στη δράση "Εύνοια" που παρέχει βοήθεια σε απόρους και αστέγους στη Θεσσαλονίκη, είναι από τις λίγες -δυστυχώς- περιπτώσεις ανθρώπων που με τη στάση τους μπορούν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο…
Πότε και πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον εθελοντισμό;
Η έννοια της προσφοράς θα μπορούσα να πω ότι είναι συνυφασμένη με το είναι μου, με τη ζωή μου από τα πρώτα κιόλας χρόνια της αφού όλη αυτή η ανάγκη προέκυψε από την παρατήρηση της ζωής της μητέρας μου, η οποία υπήρξε και εξακολουθεί να είναι άνθρωπος θυσίας και προσφοράς. Ίσως, λοιπόν, να έχω γεννηθεί εθελόντρια, δεν ξέρω. Πάντως η πρώτη "επίσημη" προσπάθεια ήταν στην εφηβεία.
Ποια ήταν η πρώτη σας αποστολή και ποια στιγμή έχετε κρατήσει;
Η πρώτη μου αποστολή ήταν στην Ουκρανία. Φόβος για το άγνωστο, πολύ κλάμα και συναισθηματική φόρτιση, αγωνία για επιστροφή στην Ελλάδα αλλά στο τέλος δέσιμο και χτίσιμο ισχυρών δεσμών με το μέρος και τους ανθρώπους. Το πρότζεκτ ήταν παροχή βοήθειας σε ένα ορφανοτροφείο με παιδιά με τερατογένεση από το Τσέρνομπιλ.
Ποιο πρότζεκτ έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά σας;
Κάθε ένα είναι διαφορετικό και σημαντικό κυρίως γιατί βρίσκει εμένα διαφορετική. Το πώς είμαι εγώ όταν πηγαίνω να βοηθήσω αλλάζει σε μεγάλο βαθμό τη γενική εικόνα της αποστολής.
Ποια εικόνα και ποια λόγια που σας είπαν δε θα ξεχάσετε ποτέ;
Νομίζω πως πάντα θα μένει σπαρακτική και θα ηχεί δυνατή στα αυτιά μου, η κραυγή των ορφανών και η επιθυμία "γίνε εσύ μαμά μου", απάντηση ενός μικρού κοριτσιού "θέλω ένα βρακάκι μόνο για μένα" στην ερώτηση "τι θα ήθελες πιο πολύ", η απόγνωση μια μάνας και η φράση "πεθαίνω, πάρε το παιδί μου" και η πολύ συχνά διατυπωμένη φράση "τελικά υπάρχει Θεός", όταν παίρνει ο παραλήπτης ένα ποτήρι νερό, ένα πιάτο φαγητό, ένα εμβόλιο.
Ποιο είναι το κίνητρό σας;
Αυτό που με κινητοποιεί είναι η Εύνοια. Το γεγονός ότι - για λόγους που αγνοώ- μου δόθηκε μια ζωή ευλογημένη και πράγματα που πολλοί άλλοι δεν έχουν. Κι αυτό νιώθω ότι οφείλω να το επιστρέψω. Κατά τα άλλα, ταΐζω την ψυχή μου για να νιώθει καλά, να γεμίζει ευγνωμοσύνη, να θυμάται να μην ξεχνάει και να μην τα παρατάει.
Ποιες είναι οι δράσεις σας στην Ελλάδα για τους ανθρώπους που έχουν πληγεί από την οικονομική κρίση;
Η δράση ΕΥΝΟΙΑ με σύνθημα "Εύνοια: αν δείξεις θα σου δείξουν", είναι μια προσωπική πρωτοβουλία την οποία στηρίζουν πολλοί εθελοντές και φίλοι. Κύριος στόχος είναι η παροχή βοήθειας σε απόρους αλλά και σε άστεγους συμπολίτες. Η βοήθεια περιλαμβάνει σίτιση, διανομή σακούλας στα σπίτια που χρειάζονται τρόφιμα και πολύ συχνά αντιμετώπιση κρίσεων, όπως αγορά φαρμάκων, επίσκεψη σε γιατρό κ.λπ. Κι όλο αυτό το εγχείρημα το οφείλω στη βοήθεια εθελοντών αλλά και χορηγών που σκύβουν στο πρόβλημα και θέλουν να δώσουν λύσεις. Κάθε βοήθεια είναι ευπρόσδεκτη!
Ποια είναι η κατάσταση;
Η κατάσταση είναι στενάχωρη, πιεστική, δύσκολη. Έχει πάψει να αποτελεί μεμονωμένο γεγονός η αναζήτηση φαγητού στα σκουπίδια. Πολλές οικογένειες πεινάνε. Ναι, πολλά παιδιά υποσιτίζονται. Όλο και περισσότεροι φτάνουν στην απόγνωση. Άδεια ντουλάπια, κρύα σπίτια, απλήρωτοι λογαριασμοί, χαμένη ελπίδα. Πώς να γυρίσεις την πλάτη…Δίνεις και τα δικά σου ακόμη, προκειμένου να χαμογελάσει ο διπλανός.
Τι μήνυμα θέλετε να στείλετε στους ανθρώπους που διαβάζουν τη συνέντευξή σας;
Ο κόσμος γίνεται ολοένα και πιο φτωχός. Εμείς ας προσπαθήσουμε να πλουτίσουμε σε αξίες, συναισθήματα, σύμπνοια. Αυτά δε θα μας θρέψουν. Θα γεννήσουν όμως αλληλεγγύη. Κι αυτό είναι που χρειαζόμαστε περισσότερο στις μέρες μας. Απλώστε τα χέρια και βοηθήστε. Όσο μπορείτε…Όπως μπορείτε…Αν κάποιοι από τους αναγνώστες θέλουν να προσφέρουν τρόφιμα, ρούχα, βοήθεια γενικότερα, να μη διστάσουν να το κάνουν.
Ποιο θα είναι το επόμενο πρότζεκτ σας;
Υπάρχουν πολλά που δουλεύονται αυτή τη στιγμή αλλά δεν είναι ανακοινώσιμα. Οι ανάγκες δε σταματούν ποτέ. Άρα, ιδανικά, θα ήθελα να προσφέρω στον πλησίον, για πάντα. Η μεγαλύτερη πρόκληση στη ζωή μου, ακόμη κι αν αποτύχουν όλα τα άλλα, είναι να επιθυμώ μέχρι τέλους να είμαι ο καλός Σαμαρείτης.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρό σας;
Να επηρεάσω θετικά ζωές ανθρώπων. Με κάθε τρόπο. Να βοηθήσω τον κόσμο να γίνει καλύτερος. Να αγαπήσει. Να δοθεί. Να πιστέψει. Να ζήσει. Νομίζω πως μέχρι σήμερα τα έχω καταφέρει - με τη βοήθεια του Θεού- περίφημα. Ως νέος άνθρωπος έχω βέβαια πολλά όνειρα για τη ζωή μου. Αλλά πάντα μέσα σε όλα, η αγωνία είναι να επηρεάσω θετικά τους γύρω μου. Αυτό είναι για μένα επιτυχία. Να κάνω έναν στενοχωρημένο να χαμογελάσει, έναν απελπισμένο να γυρίσει σπίτι του με χαμόγελο...Η ενθάρρυνση είναι στάση ζωής!
Διάβασα ένα άρθρο σας στο οποίο μιλούσατε για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η κόρη σας λόγω του ότι η μητέρα της είναι μιγάδα...Είμαστε ρατσιστές στην Ελλάδα; Σας έχουν κάνει να αισθανθείτε άβολα;
Είμαστε ρατσιστές τελεία. Όχι στην Ελλάδα, γενικά. Πάντα δυσκολεύεται ο άνθρωπος να αγκαλιάσει το διαφορετικό. Εδώ με δυσκολία αντέχουμε τον ατελή εαυτό μας. Πώς να αποδεχτούμε τον άλλο με ευκολία; Έχω συναντήσει μαύρους να μισούν μαύρους, βαλκάνιους να απορρίπτουν βαλκάνιους, έλληνες να ξεχωρίζουν άλλους έλληνες και πάει λέγοντας...Και μέχρι έναν βαθμό το δέχομαι. Ο ρατσισμός βέβαια είναι κάτι άλλο, πέρα από τη διάκριση. Κι όπως όλοι γνωρίζουμε δεν υφίσταται μόνο φυλετικός αλλά και ταξικός που για μένα είναι χειρότερος. Έχω ζήσει όλη τη ζωή μου στην Ελλάδα. Έχω νιώσει άβολα αρκετές φορές. Άλλες γιατί κακοπροαίρετα θέλησαν να με μειώσουν, άλλες γιατί κάποιο ατυχές σχόλιο με έφερε σε δύσκολη θέση. Είχα το λάθος χρώμα. Ο ρατσισμός (και) στις μικρές ηλικίες είναι θέμα παιδείας και αν θέλουμε μπορούμε να τον περιορίσουμε. Το να κοροϊδεύουν την κόρη μου στο σχολείο επειδή εγώ είμαι μιγάδα, δε με εκπλήσσει. Με στεναχωρεί γιατί δείχνει τη δουλειά που δε γίνεται στο σπίτι από την οικογένεια αλλά και στο σχολείο από τους φύλακες των παιδιών μας. Μετά όμως σκέφτομαι τη γελοιότητα του πράγματος και συνειδητοποιώ την ανοησία του ανθρώπου. Η Rihanna, η Beyoncé, ο Michael Jordan και πολλοί άλλοι, είναι αποδεκτοί λόγω της επιτυχίας τους. Εκεί δεν το συζητάμε καν το χρώμα. Οι υπόλοιποι όμως είναι "μαύροι" που πουλάνε cd! Τα συμπεράσματα δικά σας! Όσο για μένα, στην Ελλάδα είμαι "μαύρη", στην Αφρική είμαι μουζούνγκου (λευκή) και για πολλούς άλλους είμαι "μυγού"! Ε, αυτό και μόνο είναι διασκεδαστικό!
Δράση "Εύνοια"-εάν θέλετε να προσφέρετε τη βοήθεια σας: [email protected]
