Συνέντευξη στη Μαρία Θανοπούλου
Ένα ακόμα μετάλλιο πρόσθεσε στη συλλογή της πριν από λίγες ημέρες η Μαρία Πρεβολαράκη, η κορυφαία ελληνίδα αθλήτρια της πάλης. Αυτή τη φορά κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο των 53 κιλών στο Golden Grand Prix που διεξήχθη στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν. Τώρα, η δύο φορές δευτεραθλήτρια Ευρώπης ετοιμάζεται για το παγκόσμιο πρωτάθλημα που θα γίνει το Σεπτέμβριο στο Ουζμπεκιστάν, στο οποίο θέλει και πάλι να ανέβει στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου.
Ποια είναι τα συναισθήματα σας για την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου;
Είμαι πολύ ευχαριστημένη με την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου καθώς έτσι ανταμείβονται οι προσπάθειες που έχουμε κάνει και εγώ και οι προπονητές μου, μας επιβεβαιώνει ότι είμαστε σε καλό δρόμο και κάνουμε σωστή δουλειά και μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε.
Πώς ήταν η στιγμή πάνω στο βάθρο;
Πάνω στο βάθρο είναι μια πολύ όμορφη στιγμή και ειδικά άμα είσαι στο ψηλότερο σκαλί και βλέπεις τη σημαία σου να κυματίζει ψηλότερα από όλες και ακούγεται ο εθνικός ύμνος στο στάδιο…Εγώ προσωπικά ανατριχιάζω…
Ποια ήταν η τελευταία σκέψη σας πριν μπείτε στο ταπί;
Στο πανευρωπαϊκό φέτος βρέθηκα στον τελικό αλλά πήρα το ασημένιο μετάλλιο, το ίδιο και σε άλλες δυο διοργανώσεις που συμμετείχα…Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι είμαι πάλι σε τελικό και το να έρθω πάλι δεύτερη θα είναι αποτυχία, έτσι στόχευα με πιο πολύ πείσμα στο χρυσό, αφού έπρεπε αυτή τη φορά να το κατακτήσω και δόξα τω Θεώ τα κατάφερα!
Που αφιερώνετε το μετάλλιο;
Σε όλους τους ανθρώπους που με βοηθούν και με στηρίζουν στην προσπάθεια και δεν είναι άλλοι από την οικογένεια μου, τους προπονητές, τους συναθλητές και το φυσικοθεραπευτή μου.
Τι εύχεστε για το παγκόσμιο πρωτάθλημα;
Με το παγκόσμιο κλείνει και η αγωνιστική μας χρονιά, έτσι εύχομαι όσο καλά έχει κυλίσει αυτή η χρονιά μέχρι τώρα να κυλίσει το ίδιο καλά μέχρι το τέλος και κυρίως χωρίς τραυματισμούς! Εύχομαι και στο παγκόσμιο να μπορέσω να κατακτήσω ένα μετάλλιο. Είναι δύσκολο αλλά είμαι καλά προετοιμασμένη, θα προσπαθήσω να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό και ό,τι είναι να έρθει, θα έρθει!
Ποια είναι μέχρι τώρα η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή στην καριέρα σας;
Η χειρότερη στιγμή μου ήταν όταν έκανα χειρουργείο στο γόνατο (ολική ρήξη χιαστού) και ήταν η χειρότερη στιγμή όχι για το χειρουργείο και για ό,τι τράβηξα μετά από αυτό μέχρι να έχω πλήρη αποκατάσταση, αλλά γιατί πίστεψα ότι ίσως να μη μπορούσα να παλέψω ξανά ή να κάνω πρωταθλητισμό αλλά ευτυχώς επανήλθα πλήρως και πιο ανανεωμένη και ξεκούραστη μετά από αυτό. Η καλύτερη στιγμή είναι όταν πήρα την πρόκριση για την ολυμπιάδα. Ήταν ένα όνειρο ζωής για εμένα κι ας μην τα κατάφερα…Και μόνο η συμμετοχή στα 22 μου ήταν κάτι μοναδικό! Εύχομαι να προκριθώ και το 2016 και εκεί να κάνω κάτι καλύτερο.
Τι θυμάστε από τον πρώτο σας αγώνα;
Από τον πρώτο μου αγώνα στο εξωτερικό δε θυμάμαι και πολλά πράγματα από το άγχος που είχα. Θυμάμαι ότι είχα χάσει σε ένα τουρνουά στη Βουλγαρία από μια αθλήτρια μεγαλύτερη και πιο έμπειρη αλλά είχα σταθεί καλά. Θυμάμαι είχε έρθει ο προπονητής της και μου είχε πει "πολύ καλά πάλεψες αλλά θέλει δουλειά. Μη σταματάς να δουλεύεις και θα τα πας καλά", και πράγματι έτσι έγινε…Το παν είναι να δουλεύεις και να μη βαριέσαι και αυτό γίνεται μόνο όταν κάνεις κάτι που αγαπάς.
Τι δυσκολίες αντιμετωπίζετε λόγω οικονομικής κρίσης;
Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε λόγω οικονομικής κρίσης είναι πολλές, εγώ ευτυχώς έχω την οικογένεια μου που μπορεί ακόμα και με στηρίζει αλλά βλέπω αθλητές που έχουν ταλέντο και μπορούν να διακριθούν, δυστυχώς όμως δεν έχουν π.χ. ούτε τα χρήματα για να πάρουν το εισιτήριο για το λεωφορείο ή το τρένο να έρθουν στην προπόνηση και έτσι τη χάνουν ή δε συμμετέχουν σε αγώνες επειδή σκέφτονται το μεροκάματο τριών ημερών που θα χάσουν. Δε θα μιλήσω για τις προετοιμασίες στο εξωτερικό που χρειάζονται τα τουρνουά που δεν έχουμε τη δυνατότητα να πάμε, τους κατάλληλους παρτενέρ που δεν έχουν πολλοί συναθλητές για να προετοιμαστούν κατάλληλα για μεγάλους αγώνες, το ιατρικό επιτελείο που έχουν οι ξένες ομάδες με μασέρ, γιατρούς και φυσικοθεραπευτές, γιατί αυτά τώρα φαντάζουν πολυτέλεια. Ελπίζω τουλάχιστον η πολιτεία να επαναφέρει κάποια προνόμια κυρίως για δουλειά για να έχουν οι αθλητές κίνητρο να προσπαθήσουν να κάνουν πρωταθλητισμό και να ξέρουν ότι αν τα καταφέρουν θα εξασφαλίσουν κάτι στη ζωή τους.
Μέχρι που θέλετε να φθάσετε; Πότε θα νιώσετε ότι τα έχετε καταφέρει;
Θα ήθελα να φθάσω μέχρι το βάθρο των Ολυμπιακών Αγώνων…Αυτό είναι το όνειρο μου και πιστεύω και κάθε αθλητή που κάνει πρωταθλητισμό. Τότε θα νιώσω πραγματικά ότι τα έχω καταφέρει γιατί όσα μετάλλια και αν φέρεις στο παγκόσμιο ή στους πανευρωπαϊκούς αγώνες, το ολυμπιακό μετάλλιο είναι που μένει. Είναι πολύ μακριά ακόμη αλλά άμα είσαι συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνεις και δουλεύεις σκληρά για αυτό, τα πάντα μπορεί να γίνουν!
