Αφιέρωσε τη ζωή της στην ανύψωση του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου της Ελληνίδας και μίλησε για τη χειραφέτησή της, τότε που ήταν μια άγνωστη έννοια. Ο λόγος για την Καλλιρρόη Σιγανού Παρρέν, μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του ελληνικού φεμινισμού.
Η Καλλιρρόη Σιγανού Παρρέν γεννήθηκε το 1861(κατ’ άλλους το 1859), στα Πλατάνια Αμαρίου στο Ρέθυμνο της Κρήτης και έξι χρόνια μετά εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στην Αθήνα. Φοίτησε στη Σχολή Σουμερλή στον Πειραιά, συνέχισε στη γαλλική Σχολή Καλογραιών και το 1878 αποφοίτησε από το Αρσάκειο με άριστα. Για τα επόμενα δύο χρόνια, μέχρι να συναντήσει το σύζυγό της, το δημοσιογράφο και πρώτο διευθυντή του Αθηναϊκού Πρακτορείου, Jean Parren, εργάστηκε ως διευθύντρια στο σχολείο θηλέων της ελληνικής κοινότητας στην Οδησσό. Mε το σύζυγό της μετακόμισαν στην Αθήνα και καθώς στο σπίτι τους μαζεύονταν σπουδαίες προσωπικότητες της εποχής η Παρρέν ένιωσε την ανάγκη να μιλήσει ανοικτά για όλα αυτά που την απασχολούσαν. Έτσι στις 8 Μαρτίου του 1887 κυκλοφορεί η εβδομαδιαία εφημερίδα "Εφημερίς των Κυριών". Στα άρθρα της μιλούσε για τον επαναπροσδιορισμό των ρόλων των δύο φύλων, τη χειραφέτηση των γυναικών και το δικαίωμά τους στη μόρφωση και την εργασία, κάτι που φυσικά προκάλεσε αντιδράσεις. Η κυκλοφορία της εφημερίδας διεκόπη το Νοέμβριο του 1917 λόγω της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα και λίγους μήνες μετά η Παρρέν εξορίστηκε για ένα χρόνο στην Ύδρα λόγω των πολιτικών πεποιθήσεων της.
Η Παρρέν άφησε πίσω της ένα πλούσιο συγγραφικό έργο. "Η Ιστορία της Γυναικός", "Τα Βιβλία της Αυγής", το τρίπρακτο δράμα "Η Νέα Γυναίκα", το οποίο παίχτηκε από τη Μαρίκα Κοτοπούλη το 1907, αλλά και οι ταξιδιωτικές της εντυπώσεις από τη Σουηδία, τη Ρωσία και τις Η.Π.Α που δημοσιεύτηκαν στην Εφημερίδα των Κυριών είναι μερικά από τα πιο σπουδαία έργα της.
Το 1890 ίδρυσε τη "Σχολή της Κυριακής των Απόρων Γυναικών και Κορασίων", όπου μορφωμένες γυναίκες δίδασκαν γραφή και ανάγνωση σε αναλφάβητες και άπορες μητέρες, το 1895 το "Άσυλον της Αγίας Αικατερίνης", ένα χρόνο μετά το "Άσυλον των Ανιάτων", το 1898 τον "Πατριωτικό Σύνδεσμο", ενώ το 1893 επιστρέφοντας από το Διεθνές συνέδριο γυναικών στο Σικάγο δημιούργησε την "Ένωσιν υπέρ της Χειραφετήσεως των Γυναικών" και το 1896, μετά το συνέδριο στο Παρίσι, την "Ένωσιν των Ελληνίδων". Κορωνίδα, όμως, του έργου της μπορεί να χαρακτηριστεί η ίδρυση του "Λυκείου των Ελληνίδων" το 1911, που είχε ως στόχο τη διατήρηση των ελληνικών εθίμων και παραδόσεων. Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ο καθοριστικός ρόλος της στο δικαίωμα των γυναικών να φοιτούν στα ελληνικά Πανεπιστήμια αλλά και στην κατοχύρωση του δικαιώματος της ψήφου.
Η Καλλιρρόη Παρρέν τιμήθηκε με το Αργυρό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών και το Αργυρό Μετάλλιο του Ερυθρού Σταυρού. Δεν απόκτησε παιδιά κι "έφυγε" από τη ζωή στις 16 Ιανουαρίου του 1940 δηλώνοντας «…είμαι ευτυχής και ήσυχη πλέον μπορώ να αναπαυθώ, εφ’ όσον αισθάνομαι ότι αφήνω μίαν ανθηράν βλάστησιν της σποράς, την οποίαν εμείς, αι ολίγαι πρωτοπόροι, εσπείραμεν εις την τότε άγονον και πετρώδη γην και είμαι βεβαία ότι από σας, καλαί μου συνεργάτιδες, θα δημιουργηθή η τελεία γυναίκα της αύριον...»
