Συνέντευξη στη Μαρία Θανοπούλου
Είναι σκηνοθέτις, συγγραφέας, σεναριογράφος. Έχει γράψει δεκάδες σενάρια, θεατρικά έργα και διηγήματα, οι ταινίες της έχουν προβληθεί σε Ελλάδα και εξωτερικό, αποσπώντας αρκετά βραβεία κι έχει συνεργαστεί με καταξιωμένους ηθοποιούς. Η Νάνσυ Σπετσιώτη, ελπίδα για το μέλλον του ελληνικού κινηματογράφου, μας συγκλόνισε με την ταινία μικρού μήκους "Τζαφάρ", στην οποία κατάφερε με έναν απλό και συγκινητικό τρόπο να μιλήσει για το ρατσισμό, αγγίζοντας την ψυχή μας. Η σκηνοθέτις μιλά στο news.gr για το ρατσισμό στη χώρα μας, για την κρίση που βιώνουμε και επισημαίνει πως πρέπει να βάλουμε σε λειτουργία το μυαλό και τη φαντασία μας και να σηκωθούμε επιτέλους από τον καναπέ.
Θυμάστε την πρώτη ταινία που είδατε όταν ήσασταν παιδί;
Η πρώτη ταινία που είδα, στον κινηματογράφο πάντα, ήταν "Η αρκούδα" του Ζαν Ζακ Ανό, όταν ήμουν οκτώ.
Πότε νιώσατε έλξη για το συγκεκριμένο χώρο και πώς αποφασίσατε ότι αυτό θέλετε να κάνετε στη ζωή σας;
Μ’ εμένα συνέβη κάτι περίεργο. Γιατί αγάπησα τον κινηματογράφο μέσα από την τηλεόραση, βλέποντας ελληνικές σειρές βασισμένες σε βιβλία. Στα έντεκα μου, λοιπόν, είδα τα "Βαμμένα κόκκινα μαλλιά" του Κώστα Κουτσομύτη και λέω "αυτό θα κάνω όταν μεγαλώσω".
Ποια στιγμή στην καριέρα σας μέχρι σήμερα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά σας;
Η πρώτη μου ταινία μικρού μήκους "Αποχαιρετισμός στα όπλα…" και η συνεργασία μου με το Θύμιο Καρακατσάνη.
Σκηνοθεσία, σενάριο, θέατρο, διηγήματα...Τι σας συναρπάζει περισσότερο; Εάν έπρεπε να επιλέξετε ένα από όλα αυτά...
Το καθένα είναι ένα διαφορετικό είδος, μα εξίσου γοητευτικό. Το σενάριο είναι περίπλοκο σαν μαθηματική εξίσωση. Το θεατρικό έργο θέλει πυκνότητα και ουσία λόγου. Το διήγημα αφηγηματική λιτότητα και η σκηνοθεσία συνδυασμό λόγου, εικόνας, συνεργατών. Αν έπρεπε να επιλέξω θα διάλεγα τη σκηνοθεσία γιατί είναι η πιο σύνθετη.
Στις ταινίες σας θίγετε κοινωνικά ζητήματα. Γιατί; Μόνο αυτά σας εμπνέουν;
Θίγω ό,τι κινεί το συναίσθημά μου. Όταν αναφερόμαστε σε κάποιον ήρωα πάντα αυτός δρα σ’ ένα κοινωνικό περιβάλλον. Οπότε εκ των πραγμάτων όλες οι ταινίες μπορούν να θεωρηθούν ως κοινωνικές. Πάντως δεν έχω παρωπίδες.
Υπάρχει κάποιο θέμα που θα θέλατε να θίξετε αλλά δεν το τολμάτε;
Δεν έχω τέτοιο φόβο. Όταν αισθανθώ την ανάγκη να μιλήσω για κάτι θα το κάνω.
Θα ήθελα να αναφερθούμε στην ταινία μικρού μήκους "Τζαφάρ". Τι σας έκανε να μιλήσετε για το ρατσισμό;
Αρχικά ήταν το σενάριο της Κατερίνας Κουτσομύτη που με συγκίνησε. Πως μέσα απ’ την απόλυτη λιτότητά του συμβαίνει αυτή η ανατροπή. Κι ότι κάτω από το πρώτο επίπεδο του κρύβεται η ανθρωποφοβία μας εν γένει. Το ότι πρέπει να γνωρίζουμε πριν κρίνουμε ή επικρίνουμε. Κι ότι η ανθρώπινη πλευρά μας δεν πρέπει να μένει στο σκοτάδι. Είναι ανάγκη τώρα, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι παλιότερα, να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος απέναντι στο ρατσισμό. Τώρα που το αυγό του φιδιού έχει σπάσει. Γιατί είναι λυπηρό να βυθιζόμαστε ακόμη πιο πολύ στο σκοτάδι όταν δε γνωρίζουμε πώς θα είμαστε αύριο…
Γιατί κατά τη γνώμη σας η ταινία αγαπήθηκε και συζητήθηκε τόσο πολύ;
Γιατί καταρχήν είναι πολύ μεγάλη η δύναμη του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Δεύτερον το δυνατό της μήνυμα, που φάνηκε βέβαια η δυναμική του και μέσα από τα διάφορα φεστιβάλ που "ταξίδεψε" η ταινία.
Στη χώρα μας υπάρχει κατά τη γνώμη σας ρατσισμός;
Τώρα πλέον, που όπως προείπα, έχει σπάσει το αυγό του φιδιού, υπάρχει, ναι. Δεν είναι όμως μόνο οι μετανάστες ή η κοινωνική κατάσταση που δημιουργούν το ρατσισμό. Το άσχημο είναι ότι μας έχει γίνει φορεσιά γιατί χάνουμε σιγά, σιγά το ανθρώπινο κομμάτι μας. Κι αυτό είναι το θλιβερό.
Πώς σχολιάζετε την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα στη χώρα μας;
Είναι ιδιαίτερα δύσκολη κατάσταση και το πιο άσχημο είναι πως δεν έχουμε την κατάσταση στο χέρι μας. Όσον αφορά στην οικονομία, γιατί όσον αφορά στη ζωή την ίδια, δεν πρέπει ν’ αφήσουμε να μας τυλίξει ο ζόφος. Δεν πρέπει να αφεθούμε σ’ αυτόν.
Τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει για να αλλάξει η κατάσταση; Τι μπορεί να σταματήσει όλους αυτούς τους νέους ανθρώπους που εγκαταλείπουν την Ελλάδα;
Να βάλουμε σε λειτουργία το μυαλό και τη φαντασία μας. Όταν δεν υπάρχουν δουλειές, τις δημιουργούμε. Να σηκωθούμε απ’ τον καναπέ, να διεκδικήσουμε. Και να δοθούν κίνητρα στα νέα παιδιά ώστε να δημιουργήσουν μια δική τους εργασία και να μη χρειαστεί να ξενιτευτούν.
Τι σας θυμώνει περισσότερο στην ελληνική πραγματικότητα; Υπάρχει κάτι για το οποίο αισθάνεστε υπερήφανη;
Με θυμώνει η ακροδεξιά. Οι άνθρωποι που δεν έχουν ευθύτητα πνεύματος. Η μιζέρια σκέψης. Το ότι άνθρωποι που δεν έφταιξαν σε τίποτα έχασαν τα λιγοστά κεκτημένα τους. Και αισθάνομαι υπερήφανη για το πείσμα των ελλήνων.
Τι ετοιμάζετε τώρα;
Θέλω να γυρίσω μία μικρού μήκους και γράφω σε συνεργασία με το σκηνοθέτη ένα σενάριο για ταινία μεγάλου μήκους.
Τι ονειρεύεστε για το μέλλον σας;
Να είμαι δημιουργική και να ναι υγιείς όσοι αγαπώ.
