Συνέντευξη στη Μαρία Θανοπούλου
Η παγκόσμια πρωταθλήτρια καράτε, Τζωρτζίνα Ξένου, έμαθε από πολύ μικρή να δίνει μάχες και να τις κερδίζει… Πριν από περιπου τέσσερα χρόνια της διέγνωσαν καρκίνο κι εκείνη πάλεψε, όπως κάνει πάντα, και βγήκε νικήτρια…Η 15χρονη που συγκλόνισε το πανελλήνιο με τη δύναμη ψυχής της, μας ανοίγει την καρδιά της, μιλάει για όσα πέρασε, μοιράζεται μαζί μας σκέψεις και όνειρα και παραδίδει μαθήματα ζωής...
Πότε κατάλαβες ότι έχεις να παλέψεις με μια σοβαρή ασθένεια;
Από τις πρώτες μέρες που ήμουν στο νοσοκομείο καταλάβαινα πως κάτι δεν πάει καλά γιατί έβλεπα τους δικούς μου ανήσυχους και μου φαινόταν παράξενο που με επισκέπτονταν τόσοι πολλοί άνθρωποι. Το πόσο σοβαρή ήταν η ασθένεια που είχα το έμαθα προς το τέλος των χημειοθεραπειών.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που βίωσες και έπρεπε να αντιμετωπίσεις;
H προετοιμασία του χειρουργείου και οι παρακεντήσεις που μου έκαναν χωρίς τοπική ή γενική αναισθησία.
Τι σου έδινε δύναμη να παλέψεις;
Tα όνειρά μου! Κάθε φορά που ένιωθα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν έκλεινα τα μάτια και ονειρευόμουν τον εαυτό μου ξανά στο τατάμι, να προπονούμαι, να αγωνίζομαι και να ανεβαίνω στο βάθρο. Αυτό μου έδινε δύναμη.
Πολλοί άνθρωποι που έχουν αυτή την ασθένεια, δεν τολμούν να την αποκαλέσουν με το όνομά της. Πολλές φορές σε εχω ακούσει να λες "είχα καρκίνο". Υπάρχει κάποια θεωρία πίσω από τη στάση σου;
Ο κόσμος ακούει τη λέξη καρκίνος και φοβάται. Εγώ δεν τον φοβάμαι, τον πάλεψα και τον νίκησα όπως τον έχουν νικήσει εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι στον κόσμο. Τα ποσοστά των νικητών ενάντια στη μάχη με τον καρκίνο ολοένα και αυξάνονται. Για αυτό νομίζω πως πρέπει να πάψει πια να υπάρχει αυτή η προκατάληψη απέναντι στην αρρώστια και να την αποκαλούμε όλοι με το όνομά της!
Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που έκανες μόλις βγήκες από το νοσοκομείο;
Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω; Φόρεσα τη στολή μου και πήγα για προπόνηση! Αυτή είναι μία στιγμή την οποία θυμάμαι με πολλή συγκίνηση γιατί κατά τη διάρκεια του αγώνα μου, μου είχαν πει πως δε θα μπορούσα να ξανακάνω Καράτε και αυτό με είχε πονέσει αφάνταστα!
Υπήρξε κάποια συμπεριφορά που σε πλήγωσε;
Όχι μόνο μία αλλά πολλές, από μικρούς και μεγάλους! Δεν ξέρω ποια να πρωτοθυμηθώ. Θα αναφέρω ένα περιστατικό που έγινε κατά τη διάρκεια της αρρώστιας μου. Βρισκόμουν σε ένα πρωτάθλημα που είχα πάει να δω τους συναθλητές μου που αγωνίζονταν και κάποιος συνάδελφος των γονιών μου με πλησίασε κι ενώ ήταν εμφανές ότι ήμουν κάτω από την επήρεια χημειοθεραπειών και φορούσα περούκα εκείνος άρχισε να μου τραβάει τα μαλλιά. Έτσι με ανάγκασε φυσικά να του πω "Μην μου τα τραβάς, δεν είναι δικά μου. Θα μου φύγει η περούκα".
Τι έχεις κρατήσει από όλο αυτό που πέρασες;
Πολλά! Κάποια από αυτά; Πως τίποτα δεν πρέπει να έχουμε ως δεδομένο γιατί ολόκληρη η ζωή μας μπορεί να ανατραπεί από τη μία στιγμή στην άλλη. Πως τίποτα δε μπορεί να ζεστάνει την καρδιά μας περισσότερο από το να προσφέρουμε βοήθεια σε αυτούς που μας χρειάζονται γιατί νιώθουμε πιο όμορφα όταν δίνουμε απ' ό,τι όταν παίρνουμε! Πως τα πιο όμορφα πράγματα που υπάρχουν σ' αυτόν τον κόσμο είναι αυτά που νιώθουμε βαθιά μέσα στην καρδιά μας. Πως σημασία στη ζωή δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι για αυτό πρέπει να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή. Πως η ζωή είναι δώρο και πρέπει να τη σεβόμαστε και να νιώθουμε ευγνωμοσύνη απέναντι στο Θεό για όσα μας έχει χαρίσει.
Ποια είναι τα όνειρά σου για το μέλλον;
Το όνειρό μου είναι να σπουδάσω στα ΤΕΦΑΑ και να γίνω μία σπουδαία προπονήτρια σαν την μητέρα μου. Για το άμεσο μέλλον να έχω τη δυνατότητα να ταξιδεύω για να συμμετέχω σε όσο το δυνατόν περισσότερα πρωταθλήματα και να πετυχαίνω μεγάλες διακρίσεις. Κι εδώ θα ήθελα να μου επιτραπεί να ευχαριστήσω τους χορηγούς μου την Jet oil, τον κ. Αλέξανδρο και την κ. Λένα Μαμιδάκη που μου παρέχουν τη δυνατότητα αυτή, καθώς και τους προπονητές και γονείς μου το Νεκτάριο Ξένο και τη Μαρίζα Σουμπασάκη που χάρη σ' αυτούς και τον αθλητικό σύλλογο Οδυσσέα στον οποίο ανήκουμε καταφέρνω να διακρίνομαι!
Τι θα ήθελες να πεις στα παιδιά που δίνουν μάχη με τον καρκίνο;
Πως πρέπει να έχουν πίστη ότι θα το ξεπεράσουν, να είναι αισιόδοξοι και να μη σταματήσουν να προσεύχονται όσες δυσκολίες κι αν βρεθούν στο δρόμο τους...Δυστυχώς δεν είναι όλες οι μορφές καρκίνου το ίδιο ιάσιμες αλλά σίγουρα η καλή ψυχολογία βοηθάει πολύ, για αυτό αγαπημένοι μου φίλοι χαμογελάτε και όλα θα πάνε καλά!!!
Με τη μαμά σου γράψατε ένα βιβλίο με τίτλο "Γεννημένη νικήτρια". Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να περάσεις στον κόσμο που θα το διαβάσει; Τι θέλεις να τους πεις;
Πως δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια στις δυσκολίες. Από κάθε εμπειρία στη ζωή μας πρέπει να ψάχνουμε να βρούμε τα θετικά και να μαθαίνουμε από αυτά. Πως δεν υπάρχει σημαντικότερο αγαθό από την υγεία για αυτό και όποιος έχει υγεία δεν πρέπει να νιώθει δυστυχισμένος επειδή δεν έχει κάποια άλλα αγαθά ή δεν έχει εκπληρώσει όλες του τις επιθυμίες! Δεν αξίζει να στεναχωριόμαστε και να χαλάμε την καρδιά μας για κάτι που μπορεί να αλλάξει! Για αυτό, ας κοιτάμε μπροστά και όλα θα γίνουν!
Η μητέρα της Τζωρτζίνας, Μαρίζα Σουμπασάκη υπήρξε πρωταθλήτρια Ελλάδος επί σειρά ετών σε αγώνες Κούμιτε και σήμερα συγκαταλέγεται στις κορυφαίες προπονήτριες του χώρου σημειώνοντας μεγάλες επιτυχίες. Είναι ο άνθρωπος που τη μύησε στο Καράτε και της έμαθε να αγωνίζεται…
Αν έχω καταλάβει σωστά κυρία Σουμπασάκη, η δυνατή της οικογένειας ήταν η Τζωρτζίνα, σωστά;
Ναι σωστά. Μετά το αρχικό σοκ και τις δύσκολες πρώτες ημέρες οι δυνάμεις μας είχαν χαθεί. Χάρη στη δύναμη που είχε εκείνη και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε την ασθένεια, βρήκαμε κι εμείς ξανά τις δυνάμεις μας για να παλέψουμε μαζί της.
Τι μάθημα πήρατε από τη στάση της;
Πως στις δύσκολες στιγμές δεν πρέπει να σκύβουμε το κεφάλι και να παραδινόμαστε αλλά να παλεύουμε και να ελπίζουμε πάντα για το καλύτερο.
Υπήρξε στιγμή που σας εξέπληξε με το θάρρος της;
Ασφαλώς! Σε όλη τη διάρκεια της νοσηλείας της μας εξέπληττε το θάρρος και η στάση που κρατούσε απέναντι στην κάθε δυσκολία. Τα έκανε όλα να φαίνονται απλά! Όχι πως δεν υπήρξαν και οι στιγμές που λύγιζε αλλά αυτές μπροστά σε αυτό που πέρναγε ήταν ελάχιστες .
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου κερδίσατε φίλους ή χάσατε;
Και τα δύο! Το περίεργο είναι πως έχασα ανθρώπους που πριν τους θεωρούσα δικούς μου, ενώ έμειναν δίπλα μας και μας στήριξαν άνθρωποι που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε ιδιαίτερα στενές σχέσεις. Ευτυχώς λοιπόν που υπάρχουν και οι δύσκολες στιγμές για να διαπιστσώνουμε τι ανθρώπους έχουμε δίπλα μας...
Οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες εκτιμούν περισσότερο τη ζωή και τις μικρές χαρές της. Αυτό όμως κρατάει για λίγο. Η καθημερινότητα, τα προβλήματα σα να μας κάνουν να ξεχνάμε. Τι ισχύει για εσάς και την οικογένειά σας;
Είναι ακριβώς όπως το λέτε. Δεν αποτελώ εξαίρεση, είναι η φύση του ανθρώπου τέτοια που μόλις νιώσει ασφαλής, ξεχνάει τα δύσκολα, επανέρχεται στην καθημερινότητά του και αρχίζει πάλι να ασχολείται με μικρά και ασήμαντα πράγματα. Σ' αυτό που ίσως διαφέρω από πολλούς είναι πως όταν μου συμβεί αυτό, σκέφτομαι εκείνες τις στιγμές και συνέρχομαι. Καταλαβαίνω πως δεν πρέπει να αναλώνομαι και να στεναχωριέμαι για πράγματα που μπορούν να αλλάξουν.
Πόσο σας άλλαξε αυτή η εμπειρία;
Με άλλαξε πολύ ειδικά στον τρόπο που βλέπω τα πράγματα και τη ζωή. Κάποτε δεν έδινα μεγάλη σημασία στο παρόν. Άφηνα τις μέρες να περνούν χωρίς νόημα, επενδύοντας σε κάποιες στιγμές που περίμενα να έρθουν στο μέλλον. Σκεφτόμουν για παράδειγμα "άντε να περάσει ο καιρός να πάμε διακοπές". Τώρα πια ζω το σήμερα. Δεν αφήνω τις στιγμές της ζωής μου να περνούν χωρίς ουσία. Η κάθε στιγμή είναι μοναδική και πρέπει να τη ζούμε όσο το δυνατόν καλύτερα, γιατί το σήμερα είναι αυτό που έχουμε στα χέρια μας, ενώ το αύριο δεν ξέρουμε τι επιφυλάσσει στον καθένα μας. Νομίζω πως όλοι κάνουμε αυτό το λάθος: χάνουμε τις ευτυχισμένες στιγμές που μας προσφέρει η ζωή κυνηγώντας μόνο τη μεγάλη ευτυχία που μπορεί να μην έρθει ποτέ, όμως τελικά στα ασήμαντα και καθημερινά πράγματα κρύβεται η ευτυχία.
Τι μπορεί να μας διδάξει η περιπέτεια της Τζωρτζίνας;
Όχι μόνο μέσα από την περιπέτεια της Τζωρτζίνας αλλά από όλων των μικρών ηρώων που είχα την τιμή να γνωρίσω σ' εκείνο το χώρο διδάχτηκα πως η στάση που κρατάμε απέναντι στο κάθε εμπόδιο που βρίσκεται μπροστά μας είναι καθοριστική για το μέλλον μας. Τα εμπόδια υπάρχουν για να τα νικάμε. Μπορεί να μην εξαρτάται πάντα από εμάς το αν θα τα καταφέρουμε γιατί υπάρχουν πάντα και οι ακραίες περιπτώσεις αλλά ακόμα και τότε δεν πρέπει να καταθέτουμε τα όπλα αλλά να παλεύουμε και να ελπίζουμε μέχρι την τελευταία στιγμή.
Ποια σκέψη σας ώθησε να γράψετε το βιβλίο;
Μία από τις σκέψεις μου ήταν μέσω του βιβλίου να μάθει ο μέσος άνθρωπος για τον παιδικό ανθρώπινο πόνο και για τις δυσκολίες που περνούν οι οικογένειες που χτυπάει την πόρτα τους μία τέτοια συμφορά. Να γίνουν γνωστοί οι τρόποι που μπορούμε να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά, είτε μέσω του εθελοντισμού, είτε με το να γίνουμε αιμοδότες, είτε με το να στηρίξουμε κάποιες οικογένειες ή κάποιους συλλόγους οικονομικά. Υπήρξαν πολλοί γνωστοί μου που ενώ ήξεραν τι περνούσαμε, μόλις διάβασαν το βιβλίο μου είπαν "δε μπορούσαμε να διανοηθούμε τι περνούσατε. Νιώθουμε άσχημα που δε σας στηρίξαμε τότε". Και φανταστείτε πως εμείς ανήκαμε στα ελαφριά περιστατικά, για αυτό και μέσα στο βιβλίο ξετυλίγονται ταυτόχρονα και οι περιπέτειες άλλων παιδιών, για να καταλάβει ο κόσμος πόσο δύσκολη είναι αυτή η μάχη και να ευαισθητοποιηθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι να βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούν τα παιδιά και τις οικογένειές τους. Μία δεύτερη σκέψη για την οποία γράφτηκε είναι πως τίποτα δε δίνει περισσότερο θάρρος σε έναν άνθρωπο που περνάει παρόμοια κατάσταση από το να γνωρίσει κάποιον που την έχει ήδη περάσει και έχει βγει νικητής. Μπορεί εμείς όπως προανέφερα να είχαμε μία καλή πρόγνωση, όμως ένας αγώνας με αντίπαλο τον καρκίνο και ειδικά με πρωταγωνίστρια ένα μικρό κορίτσι δεν παύει να είναι ένας επικίνδυνος και δύσκολος αγώνας. Ίσως λοιπόν ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίσαμε αυτή την κατάσταση να βοηθήσει κάποιους να καταλάβουν πως πρέπει να βρουν τη δύναμη να πολεμήσουν. Όπως είπε και ο Διονύσιος Σολωμός "Μη σκύβεις ποτέ το κεφάλι. Ψηλά να το κρατάς για να θωρείς τον ήλιο της ζωής".
