Συνέντευξη στη Μαρία Θανοπούλου
Είναι μόλις 22 χρόνων κι όμως εργάζεται στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Πυρηνικών Ερευνών στη Γενεύη. Η Άννα Παντελιά, η οποία εφέτος τελειώνει τις σπουδές της στα ΤΕΙ Αθήνας, στο τμήμα Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών Τεχνών, από μικρή λάτρευε τη φωτογραφία. Άρχισε να πειραματίζεται με τη φωτογραφική μηχανή των γονιών της, στη συνέχεια απόκτησε τη δική της και όταν έπρεπε να αποφασίσει με τι θα ασχοληθεί δεν πέρασε δεύτερη σκέψη από το μυαλό της. Φυσικά τότε δε μπορούσε να φανταστεί ότι λίγα χρόνια μετά θα βρισκόταν στο CERN να καλύπτει τα συνέδρια και τα events, να απαθανατίζει τους εργαζόμενους εν ώρα εργασίας και τις εργασίες που εκτελούνται στα τούνελ. Η Άννα μιλά στο news.gr για την εμπειρία της, τις πιο όμορφες στιγμές που έχει βιώσει μέχρι σήμερα και το μεγαλύτερο όνειρό της που είναι να δει την Ελλάδα να στέκεται στα πόδια της ξανά. Όσο για την επιστροφή της στην Ελλάδα απαντά "θα ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα με την προϋπόθεση ότι θα ζω με αξιοπρέπεια και κάνοντας αυτό που πραγματικά θέλω".
Πώς βρεθήκατε να εργάζεστε στο CERN;
Στο CERN βρέθηκα χάρη σε έναν από τους λίγους καθηγητές που αποδεικνύουν ότι η ελληνική δημόσια εκπαίδευση μπορεί ακόμα να προσφέρει στους φοιτητές της, τον κύριο Ευάγγελο Γαζή, εθνικό εκπρόσωπο της Ελλάδας στο CERN, ο οποίος μου πρότεινε να κάνω τη πρακτική μου εκεί.
Ποια είναι τα συναισθήματά σας;
Αποτυπώνοντας την προσπάθεια χρόνων και το πάθος χιλιάδων ανθρώπων οι οποίοι δουλεύουν στο CERN εκτός από τιμητικό είναι και μεγάλη ευχαρίστηση. Το CERN είναι ένας οργανισμός στον οποίο εργάζονται άνθρωποι όλων των ηλικιών και από όλο τον κόσμο, κάτι που φέρνει σε επαφή διαφορετικές κουλτούρες και νοοτροπίες. Νιώθω πολύ τυχερή που έχω τη δυνατότητα να δω από κοντά τις εγκαταστάσεις, να γνωρίσω τους ανθρώπους πίσω από αυτό το μοναδικό πείραμα και που μου δίνεται η ευκαιρία να δείξω στον κόσμο τι γίνεται σε αυτό το πείραμα.
Ποια είναι η πιο όμορφη στιγμή που έχετε βιώσει εκεί μέχρι σήμερα;
Η πιο όμορφη στιγμή ήταν την ημέρα ανακοίνωσης του Νόμπελ Φυσικής, όχι τόσο για το αποτέλεσμα, διότι το HIggs είχε ήδη ανακαλυφθεί αλλά για το γεγονός ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι πανηγύρισαν σαν να ανακοινώθηκε το όνομά τους, διότι μπορεί να τιμήθηκαν δύο φυσικοί αλλά πίσω από αυτούς κρύβονται χιλιάδες άνθρωποι, από καθηγητές μέχρι φοιτητές και τεχνικοί, που δούλεψαν αυτά τα χρόνια για να γίνει αυτή η ανακάλυψη.
Φωτογραφίες από τη δουλειά σας στο CERN δημοσιεύτηκαν στην επιστημονική εφημερίδα Nature αλλά και στους New York Times. Μοιραστείτε μαζί μας τα συναισθήματά σας...
Πάντα χαίρομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω τη δουλειά μου δημοσιευμένη. Κάνοντας τα πρώτα μου βήματα ως φωτογράφος είναι σημαντικό να βλέπω ότι η δουλειά μου ενδιαφέρει τον κόσμο διότι με κάνει να προσπαθώ για ακόμα καλύτερες εικόνες. Πιστεύω πολύ στη δύναμη της εικόνας. Μια καλή φωτογραφία θα τραβήξει το ενδιαφέρον ακόμα και αυτών που μπορεί να μην ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την επιστήμη για παράδειγμα, η καλή εικόνα θα τους ωθήσει να διαβάσουν γι' αυτή και συνεπώς να ενημερωθούν για κάτι που μπορεί εν τέλει να τους ενδιαφέρει. Το ίδιο συμβαίνει πολλές φορές και σε μένα. Μέσω της δουλειάς μου γνώρισα ανθρώπους που δε θα γνώριζα σε άλλη περίπτωση, έμαθα πράγματα που δε θα μάθαινα ποτέ και όλο αυτό με κάνει να θέλω να συνεχίσω αυτό που κάνω και να το παρουσιάσω στους θεατές.
Πότε αγαπήσατε τη φωτογραφία;
Ήμουν τυχερή διότι η φωτογραφία άρχισε να με ενδιαφέρει σοβαρά στο λύκειο. Ξεκίνησα με την οικογενειακή φωτογραφική τσέπης για τον πρώτο χρόνο και μετά πήρα τη δική μου φωτογραφική μηχανή. Όταν έφτασε η στιγμή να αποφασίσω τι θα κάνω επαγγελματικά στη ζωή μου δεν έκανα δεύτερη σκέψη, επέλεξα τη φωτογραφία. Ωστόσο μόνο η αγάπη για τη φωτογραφία δεν αρκεί, ο φωτογράφος, όπως ο μουσικός και ο δημοσιογράφος, πρέπει να έχει κάτι να πει και πάνω απ' όλα να αφορά κάποιους -αν όχι όλους-.
Θυμάστε την πρώτη φωτογραφία που τραβήξατε;
Οι πρώτες φωτογραφίες μου ήταν στο μετρό της Αθήνας, είχα αρχίσει να ανακαλύπτω τις φόρμες και τις γραμμές που κρύβονται στα καθημερινά αντικείμενα. Η πρώτη μου φωτογραφία ήταν μια ασπρόμαυρη του ρολογιού στο σταθμό του ΗΣΑΠ στη Νερατζιώτισσα. Το ρολόι έδειχνε 10.30 θυμάμαι, είχα ήδη αργήσει να πάω σπίτι!
Ποιο είναι το αγαπημένο σας θέμα;
Δε μπορώ να πω ότι υπάρχει αγαπημένο θέμα για μένα. Η φωτογραφία είναι κατά τη γνώμη μου η έκφραση μιας άποψης, η ανάδειξη ή κατάδειξη μιας κατάστασης, συνεπώς το "αγαπημένο" μου θέμα είναι εκείνο που θα ευαισθητοποιήσει το θεατή για θέματα που τον αφορούν ή που θα έπρεπε να τον αφορούν.
Εάν έπρεπε να ξεχωρίσετε μία φωτογραφία σας, ποια θα ήταν αυτή;
Νομίζω ότι δεν έχω κάνει ακόμα τη φωτογραφία που θα ξεχώριζα. Σε αυτό το επάγγελμα θέλει μεγάλη προσπάθεια για να κάνεις κάτι διαφορετικό από ό,τι έχει γίνει. Πάντα προσπαθώ για το παραπάνω βήμα, την καλύτερη εικόνα… Ελπίζω μετά από χρόνια δουλειάς να μπορώ να πω ότι ξεχωρίζω εικόνες.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρό σας;
Η εξάλειψη κάθε είδους ανισοτήτων είναι δυστυχώς ένα ανέφικτο όνειρο…Εάν μιλάμε για κάτι εφικτό τότε θα έλεγα ότι το μεγαλύτερο όνειρό μου αυτή τη στιγμή είναι να δω την Ελλάδα να στέκεται στα πόδια της ξανά, να ξεκινήσει μια νέα πιο δημιουργική περίοδος για αυτήν και να αξιοποιήσουμε όλα τα αγαθά που έχουμε σαν χώρα και σαν άνθρωποι για το καλό όλων μας.
Η επιστροφή στην Ελλάδα είναι στα σχέδιά σας;
Η επιστροφή στην Ελλάδα είναι πάντα στα σχέδια μου. Θα ήθελα να γυρίσω στη χώρα που με γέννησε και με μεγάλωσε με την προϋπόθεση ότι θα ζω με αξιοπρέπεια και κάνοντας αυτό που πραγματικά θέλω. Καλώς ή κακώς τα επαγγελματικά μου σχέδια είναι εκείνα που θα καθορίσουν όλα τα υπόλοιπα. Αν βρω τη δουλειά που θα με καλύπτει τόσο ψυχολογικά όσο και οικονομικά, θα γυρίσω. Όσο σημαντική θεωρώ την εμπειρία μένοντας, δουλεύοντας και σπουδάζοντας στο εξωτερικό άλλο τόσο θεωρώ σημαντική την εφαρμογή των εμπειριών και των γνώσεων στη χώρα που είναι το σπίτι μου.
